Η εφημερίδα «Los Angeles Times» και άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανακοίνωσαν πρόσφατα ότι το περιοδικό κόμικ «MAD» θα πάψει να δημοσιεύει έντυπη έκδοση και θα είναι διαθέσιμο μόνο μέσω συνδρομής και σε βιβλιοπωλεία. Περισσότερο ανησυχητικό είναι πως στο τέλος του έτους θα σταματήσει να δημοσιεύεται.
Πείτε αντίο στην πάντα ανατρεπτική φουντουκιά του Alfred E. Neuman.
Ο κωμικός «Weird Al» Yankovic ήταν ο πρώτος αρχισυντάκτης του MAD και μετά την ανακοίνωση έγραψε το tweet: «Είμαι βαθιά λυπημένος που ακούω ότι έπειτα από 67 χρόνια το MAD Magazine σταματά να εκδίδεται. Δεν μπορώ να αρχίσω να περιγράφω τον αντίκτυπο που είχε σε εμένα ως νεαρό παιδί – είναι σχεδόν αυτός ο λόγος που έγινα περίεργος. Αντίο σε ένα από τα μεγαλύτερα αμερικανικά ιδρυματικά δημιουργήματα όλων των εποχών».
Το MAD εκδόθηκε το 1952 ως κωμικό βιβλίο, το πρώτο τεύχος που έγραψε ως συντάκτης του, ο Harvey Kurtzman. Το ’55, ο Bill Gaines, επικεφαλής του Εκπαιδευτικού Κόμικ (EC), ένας μικρός εκδότης της Νέας Υόρκης στην οδό Lafayette 225, το κυκλοφόρησε ως περιοδικό. Χαρακτηρίσθηκε ως «Ιστορίες που υπολογίζουν να σας οδηγήσουν στην ΤΡΕΛΑ». Αρχικά προχώρησε σε έκδοση κόμικ των 32 σελίδων, προσφέροντας τέσσερις ιστορίες που περιλαμβάνονταν σε άλλα κόμικς της EC και η τιμή πώλησης ήταν 10 cents.
Το αναγνωστικό κοινό του έφθασε στο ανώτατο όριο το 1974 ξεπερνώντας τα 2 εκατομμύρια, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν ήταν πλέον σημαντικό.
Το MAD ακολουθεί τον αυξανόμενο αριθμό σατιρικών εκδόσεων που έχουν εξαφανιστεί.
Το «Spy» (Κατάσκοπος), που ιδρύθηκε και επιμελήθηκε από τους Graydon Carter και Kurt Anderson, έκλεισε το 1998 και το «ΟΝΙΟΝ» (Κρεμμύδι) σταμάτησε ως εκδοτική εκτύπωση το 2013, αν και συνεχίζεται στο διαδίκτυο.
***
Η θλιβερή κατάσταση της αμερικανικής δημοσιογραφίας, γράφει ο David Rosen στο counterpunch.org, αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι ουδέν από τα αναρίθμητα μέσα ενημέρωσης σχετικά αναφέρθηκε στο επικείμενο κλείσιμο του MAD, ούτε και στον αγώνα του με τους λογοκριτές, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κοιτάζοντας πίσω στο 1983 ο Bill Gaines υπενθύμισε: «Στη δεκαετία του ’50 ήμουν ακραία φιλελεύθερος». Και παραδέχτηκε: «Δεν είμαι εναντίον της έκτρωσης, δεν είμαι κατά της πορνογραφίας, δεν είμαι ενάντια στη διαβίωση χωρίς να παντρευτώ, γιατί το έκανα με την αγαπημένη μου κυρία εδώ και 10 χρόνια και το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα έκανα είναι να παντρευτώ επειδή είμαι πεπεισμένος ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό».
Ο Gaines ήταν ένας κλασικός φιλελεύθερος του Μπρούκλιν που είχε υποστηρίξει τον πρόεδρο Ρούσβελτ και είχε πολεμήσει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όταν ο πόλεμος τελείωσε, τα κόμικς ήταν φαινόμενο μαζικής αγοράς. Το 1945, η Εταιρεία Έρευνας Αγοράς της Αμερικής εκτιμά ότι 70 εκατομμύρια Αμερικανοί (περίπου ο μισός πληθυσμός) διάβαζαν κόμικς. Ο μεγαλύτερος αριθμός αυτών των αναγνωστών ήταν νέοι μεταξύ 6 και 11 ετών. Το 95% των αγοριών και το 91% των κοριτσιών τα διάβαζαν. Η εταιρεία διαπίστωσε επίσης ότι οι ενήλικες μεταξύ 18 και 30 ετών ήταν άπληστοι καταναλωτές κόμικς. Το 41% των ανδρών και το 28% των γυναικών ήταν τακτικοί αναγνώστες.
Μελέτη εκτιμά ότι το 1946 δημοσιεύτηκαν περίπου 540 εκατομμύρια κόμικ και από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 οι μηνιαίες πωλήσεις είχαν αυξηθεί στα 90 εκατ.
Σύνταξη: Κώστας Μπετινάκης
