Η επιτομή αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κεντροαριστερή πολιτική παράταξη. Ας δούμε, ο θεματοφύλακας της αμερικανικής κουλτούρας της Ανατολικής ακτής και μπροστάρης στις εξελίξεις στο απόλυτο κέντρο της Νέας Υόρκης, πως αντιμετωπίζει την τετραετία Τραμπ και γιατί αισθάνεται ως περιοδικό- κήρυκας της δημοκρατικής κουλτούρας των ανατολικών Πολιτειών των ΗΠΑ, ενώ προσπαθεί να εξηγήσει το γιατί κινδύνευσε η αμερικανική Δημοκρατία από το καθεστώς που προσπάθησε να επιβάλει ο Τραμπ.
Η αμερικανική Δημοκρατία συμμετείχε στην ψηφοφορία την Ημέρα των Εκλογών, και παρόλο που εξασφάλισε τεράστια ανακούφιση, η νίκη αυτή δεν πρέπει να υπερεκτιμάται.
Ο Τζο Μπάιντεν, ο νικητής της ψηφοφορίας, κέρδισε το Σώμα των Εκλεκτόρων και θα γίνει ο 46ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η γερουσιαστής Kamala Harris, θα γράψει ιστορία ως Αντιπρόεδρος του Μπάιντεν. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος θα ολοκληρώσει τη θητεία του ως ο πιο κυνικός που κατείχε ποτέ το Οβάλ Γραφείο, ήταν επιθετικός μέχρι το τελευταίο λεπτό, ισχυριζόμενος ότι κέρδισε πριν από την καταμέτρηση των ψήφων και κατηγορώντας ότι προσπάθησαν να του κλέψουν τις εκλογές. Είναι βέβαιο ότι θα εμμείνει στους ισχυρισμούς του, όσο λανθασμένοι κι αν είναι, πηγαίνοντας στα δικαστήρια και στα δεξιά μέσα ενημέρωσης. Δεν θα ήταν επίσης σοκαριστικό αν προκαλούσε και αναταραχές μεταξύ των πολιτών για λογαριασμό του. Εάν τα τέσσερα χρόνια της θητείας του έχουν αποδείξει κάτι, αυτό είναι ότι είναι ικανός να κάνει το οτιδήποτε.
Το θέαμα της συνέντευξης Τύπου του Τραμπ νωρίς το πρωί της Τετάρτης στο Λευκό Οίκο ήταν εξωφρενικό ακόμη και σε μερικούς από τους στενότερους συμμάχους του: ένας ασταθής, αυταρχικός που έκανε ό,τι μπορούσε, ενώ ήταν ζωντανά στην τηλεόραση, να υπονομεύσει ένα από τα παλαιότερα δημοκρατικά συστήματα που υπάρχουν. «Πρόκειται για απάτη στο αμερικανικό κοινό», παραπονέθηκε. «Αυτό είναι ντροπή για τη χώρα μας.» Ταυτόχρονα, μην έχοντας κανένα στοιχείο έλεγε πως «έχουμε ήδη κερδίσει». Ο Τραμπ ήταν πρόθυμος, όπως πάντα, να θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα και τη σταθερότητα της χώρας για να ενισχύσει τον εαυτό του αλλά και τη δύναμή του. Την Πέμπτη το απόγευμα, ο Τραμπ επέστρεψε σε αυτήν την κακοήθη και αξιοθρήνητη παράσταση, καθώς πήγε στο γραφείο τύπου του Λευκού Οίκου λέγοντας και πάλι χωρίς αποδείξεις, ότι «εξαπατήθηκε» από ένα «διεφθαρμένο σύστημα». Διαβάζοντας από ένα κείμενο που είχε ετοιμάσει, είπε ότι η ψήφος του «μπερδεύτηκε» κατά τη μέτρηση των ψηφοδελτίων ενώ παρουσίασε μια αβάσιμη θεωρία συνωμοσίας για ανέντιμους αξιωματούχους των εκλογών. Από τα λεγόμενά του φαινόταν απογοητευμένος και ταλαιπωρημένος. Η φωνή του προέδιδε την ήττα. Δεν υπήρξε ποτέ πιο επικίνδυνη ομιλία από έναν Αμερικανό Πρόεδρο, και έμενε να δούμε αν η ηγεσία του κόμματός του θα τον εγκατέλειπε.
Δεν μπορεί να υποβαθμιστεί το μέγεθος των εργασιών που έχει να αντιμετωπίσει ο Μπάιντεν. Εάν επιβιώσει από οποιεσδήποτε προκλήσεις, νομικές και ρητορικές, που θα ρίξει ο Τραμπ στο δρόμο του τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, θα ξεκινήσει τη θητεία του απέναντι σε μια βαθιά πολωμένη χώρα, πιο διχασμένη και από ό, τι έλεγαν οι δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για ένα έθνος όπου το μισό δεν μπορεί να κατανοήσει επαρκώς το άλλο μισό. Είναι μία χώρα που πάσχει από μια ολοένα επιδεινούμενη πανδημία, μια ασθένεια, μια φυλετική αδικία και μια κλιματική κρίση που εκατομμύρια άνθρωποι αρνούνται να αναγνωρίσουν.
Πολλοί υποστηρικτές του Μπάιντεν ήλπιζαν να αποκτήσουν μια πιο ηχηρή εντολή, και το βράδυ των εκλογών στο Τέξας και το Οχάιο υπήρχαν ήδη από νωρίς ελπίδες. Στο τέλος, με τη λήξη της καταμέτρησης σε τόσες πολλές πολιτείες, ο Μπάιντεν θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος. Ξεπέρασε τη Χίλαρι Κλίντον στο Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν και την Πενσυλβάνια, και διεύρυνε τον αγωνιστικό χώρο στην Αριζόνα και τη Τζόρτζια, όπου οι Δημοκρατικοί αγωνίστηκαν για χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις ήταν, σχεδόν ομοιόμορφα, λανθασμένες. Υποτίμησαν και πάλι την γενική υποστήριξη του Τραμπ. Οι προβλέψεις για ένα «μπλε κύμα» που «σβήνει» την ηγεσία του Τραμπ και τη μνήμη των τελευταίων τεσσάρων ετών έμοιαζαν να είναι σενάριο φαντασίας. Ωστόσο, το τέλος της προεδρίας του Τραμπ είναι, από κάθε άποψη, μια σημαντική στιγμή στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία. Αυτά τα τέσσερα χρόνια έχουν προκαλέσει τραγικές συνέπειες. δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλη μία τετραετία θα επιβάρυνε την κατάσταση ανυπολόγιστα.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Τραμπ διεξήγαγε πόλεμο εναντίον δημοκρατικών θεσμών και ανέπτυξε μια πολιτική εμφανούς σκληρότητας, μισαλλοδοξίας και διχασμού. Μετέτρεψε την Προεδρία σε σόου με έντονες κατηγορίες προωθώντας τον αυτοσεβασμό. Αλλά αυτό που τον έκανε τελικά ευάλωτο στην ήττα ήταν η κακή μεταχείρισή του στο θέμα της πανδημίας του κορωνοϊού, η οποία σκότωσε σχεδόν το ένα τέταρτο ενός εκατομμυρίου Αμερικανών. Η περιφρόνησή του προς τις επιστημονικές και ιατρικές γνωματεύσεις, η άρνησή του να εφαρμόσει ακόμη και τα πιο στοιχειώδη από τα προληπτικά μέτρα κατά της εξάπλωσης του ιού, τον κατέστησε για πολλούς επιστήμονες, υπεύθυνο για το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα της απροσεξίας του ήταν η τελετή του Rose Garden στην οποία ο Τραμπ ανακοίνωσε τον διορισμό της Amy Coney Barrett στο Ανώτατο Δικαστήριο. Μέσα σε λίγες μέρες, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η τελετή, στην οποία παρευρέθησαν άνθρωποι που δεν φορούσαν μάσκα και κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, ήταν μια εστία υπερμετάδοσης του ιού.
Η πανδημία πρόδωσε όμως και τη διαφορά χαρακτήρα των δύο υποψηφίων. Για τον Τραμπ δεν υπάρχει το ενδιαφέρον και το συναίσθημα για τον διπλανό του. Στις συγκεντρώσεις του, κυμάνθηκε μεταξύ ασταθούς και αδιάφορου, απρόθυμος να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα της πανδημίας με οποιονδήποτε τρόπο. Για ένα διάστημα, όταν ο ίδιος προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό, προσποιήθηκε ότι τρέφει αισθήματα συμπάθειας για ανθρώπους που πέθαναν, προσβλήθηκαν, ή φοβόντουσαν τον ιό. Αυτό όμως πέρασε σύντομα.
Για τον Μπάιντεν, η απώλεια και η ανάκαμψη από την απώλεια, είναι η ίδια η ζωή. Νεότερος, βίωσε το θάνατο της κόρης του και της πρώτης συζύγου του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ενώ πρόσφατα, ο μεγαλύτερος γιος του πέθανε από καρκίνο του εγκεφάλου. Ο Μπάιντεν είναι ένας άντρας με εμφανή ελαττώματα, κακές πολιτικές αποφάσεις κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του στη Γερουσία, ένα στυλ ομιλίας που συχνά μπερδεύεται, όμως στη δημόσια ζωή του σπάνια αποτυγχάνει να προβάλει μια ποιότητα ενσυναίσθησης. Αυτή η ποιότητα μπορεί να ήταν εξίσου απαραίτητη και βοηθητική για την έκκλησή του, όπως και κάθε πρόταση πολιτικής.
Πηγή: New Yorker
