Υπάρχουν μερικές πολύ σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες, αν θέλει κάποιος να έρθει πιο κοντά στην αλήθεια για ορισμένα θέματα, είναι προτιμότερο να διαβάσει τον βρετανικό συντηρητικό, δεξιό τύπο, όπως The Economist ή Telegraph, απ΄ ό,τι τα φιλελεύθερα φύλλα, όπως The Independent ή Guardian.
Ο Economist είναι εξαιρετικά προκατειλημμένος. Είναι υπερβολικά συντηρητικός, αντι-ρωσικός, αντι-κινεζικός, ψυχροπολεμικός και σφόδρα αντι-κομμουνιστικός. Ωστόσο διαθέτει κάποια όρια, τα οποία τα θεωρούμενα φιλελεύθερα media έχουν ήδη χάσει εδώ και πολλά χρόνια, ενώ δεν συγχωρεί περιπτώσεις που θεωρεί ότι χαρακτηρίζονται από «κακούς τρόπους» και αφήνουν «κακή γεύση».
Πρόσφατα, το «συνεχιζόμενο έπος» με πρωταγωνιστές ένα διαβόητο ακροδεξιό ζευγάρι, τους Guo Wengui και Steve Bannon, έλαβε ασυνήθιστα σκληρές αλλά ειλικρινείς κριτικές από το Economist, σε αντίθεση με όλες τις μεγάλες βρετανικές φιλελεύθερες εφημερίδες, οι οποίες ήταν απασχολημένες με τα κινεζορωσικά.
Σε πρόσφατες εκδόσεις του (29 Αυγούστου-4 Σεπτεμβρίου 2020), ο Economist επιτέθηκε έντονα στον στενό σύμμαχο του Steve Bannon και «μονομάχο» κατά του Πεκίνου, τον Guo Wengui.
Περιττό να ειπωθεί πως ουδείς στην Κίνα φάνηκε να εντυπωσιάζεται, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο κ. Guo Wengui καταζητείται εκεί λόγω διάφορων κατηγοριών που εκκρεμούν εις βάρος τους και οι οποίες περιλαμβάνουν από σεξουαλική επίθεση μέχρι και δωροδοκία.
Η Κίνα τα πάει πολύ καλά, οικονομικά, κοινωνικά, ακόμα και περιβαλλοντικά, ενώ οι περισσότεροι Κινέζοι φαίνονται να είναι ικανοποιημένοι με το πολιτικό σύστημα. Ωστόσο η φράση «Η Νέα Ομοσπονδιακή Πολιτεία της Κίνας» δεν είναι για τους Κινέζους πολίτες κάτι άξιο θαυμασμού. Είναι για δυτική κατανάλωση, και ειδικά για τις εκστρατείες συγκέντρωσης χρημάτων του Guo Wengui στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Πριν δραπετεύσει από την Κίνα, ο Wengui κατάφερε να συγκεντρώσει πολλά περιουσία δισεκατομμυρίων δολαρίων, με εργαλεία του τη διαφθορά και τους εκβιασμούς.
Όμως οι «καλές στιγμές του» έληξαν άδοξα όταν ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ ανέλαβε την εξουσία και άρχισε να καταπολεμάει τη διαφθορά. Ο Wengui δραπέτευσε, έκλεισε την πόρτα πίσω του και καταράστηκε το κράτος «που χάλασε τα σκοτεινά του σχέδια».
Από τότε, συμμετέχει σε κάθε απόπειρα επίθεσης και δυσφήμισης της ηγεσίας του Πεκίνου και της Κίνας.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η αμερικανική αντικατασκοπεία και η διπλωματική κοινότητα είχαν μεγάλες επιφυλάξεις για τον Wengui και τον φίλο του Ma Jian, ο οποίος πριν από καιρό είχε αποκαλύψει επίσης την αποφασιστική εκστρατεία κατά της διαφθοράς στην Κίνα. Όμως τον Wengui και τον Jian ουδέποτε τους εμπιστεύονταν πλήρως ακόμα και στη Δύση, όταν και οι δύο ζούσαν στην Κίνα, ή ιδιαίτερα μετά τη διαφυγή του Wengui στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο.
Πολλοί πίστευαν ότι ο Wengui πήγε προκειμένου να ευχαριστήσει τα αφεντικά του στην Ουάσινγκτον και να εξασφαλίσει την εύνοια.
Ο Wengui συνεργάστηκε με τον Steve Bannon. Λίγο αργότερα, οι δύο ακροδεξιοί εξτρεμιστές εξαπέλυσαν τις πιο επιθετικές και γελοίες εκστρατείες κατά του Πεκίνου στη σύγχρονη ιστορία.
Άρχισαν να πετούν ονόματα για να προσβάλουν ανοιχτά το πιο πυκνοκατοικημένο έθνος στη γη, να στριφογυρίζουν την ιστορία και να λεηλατούν αυτό που ακόμα και η βαθιά αντι-κινεζική κυβέρνηση Τραμπ δεν θα τολμούσε να αγγίξει.
Το πρόβλημα για αυτούς ήταν ότι έγιναν υπερβολικά ακραίοι ακόμα και για μερικούς «σεβαστούς» δεξιούς πολιτικούς και μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Εν συντομία, άρχισαν να συμπεριφέρονται με τον πιο ενοχλητικό τρόπο σαν δύο ανόητοι έφηβοι.
Παρ’ όλα αυτά, το διαβόητο ζευγάρι δεν είχε κάποια σημαντική επιρροή στη διοίκηση των ΗΠΑ.
Όμως εκείνοι τους οποίους είχε πείσει ήταν κυρίως άτομα που είχαν ήδη φτάσει στο σημείο της μη επιστροφής και οι οποίοι απλώς ήθελαν τη στρατιωτική σύγκρουση με την Κίνα.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
