Πέντε χρόνια μετά το νόμο Σαρκοζί περί απαγόρευσης της γυναικείας μπούρκας, πολλοί εκτιμούν ότι η κίνηση αυτή όξυνε τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διακρίσεις σε βάρος μουσουλμάνων. Πολλοί αντιτάσσονται μέχρι σήμερα.
Επί κυβέρνησης Νικολά Σαρκοζί η Γαλλία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που κατάφερε να ψηφίσει νόμο (στις 11 Απριλίου 2011), σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν η κάλυψη του προσώπου και του σώματος σε δημόσιους χώρους. Η συγκεκριμένη απαγόρευση στόχευε στην απαγόρευση της “ισλαμικής μαντίλας” και πιο συγκεκριμένα της μπούρκας, η οποία είναι το ύφασμα με το οποίο καλύπτουν το πρόσωπο και το σώμα τους μουσουλμάνες, κυρίως με καταγωγή από το Αφγανιστάν και χώρες της νότιας Ασίας. Ο νόμος αυτός προκάλεσε εξαρχής πολλαπλές αντιδράσεις και ένα ιδιαίτερα έντονο δημόσιο διάλογο με σφοδρούς πολέμιους και υποστηρικτές. Μέχρι σήμερα πάντως πολλοί είναι εκείνοι που τον θεωρούν ως πηγή διακρίσεων σε βάρος γυναικών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα, στη Γαλλία.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός σφοδρού πολέμιου του νόμου, του Ρασίντ Νεκάζ. Ο Νεκάζ θέλησε να δείξει με έναν πρωτότυπο τρόπο την αντίθεσή του στο συγκεκριμένο νομοθέτημα που ποινικοποιεί τη μπούρκα επιβάλλοντας τσουχτερά πρόστιμα σε όσες γυναίκες φορούν μπούρκα σε δημόσιους χώρους. Σε μια πρωτοφανή κίνηση ένδειξης αλληλεγγύης, ο Νεκάζ επί σειρά ετώ πλήρωνε ο ίδιος τα επίμαχα πρόστιμα αντί για τις γυναίκες που συλλαμβάνονταν, καταβάλλοντας ο ίδιος το αντίτιμο εξ ονόματος αυτών των γυναικών. Όπως λέει ο Νεκάζ μέχρι στιγμής έχει πληρώσει πάνω από 235.000 € σε πρόστιμα που αφορούν πάνω από 259 περιπτώσεις γυναικών με μπούρκα στη Γαλλία αλλά και στο Βέλγιο – όπου σημειωτέον και εκεί ψηφίστηκε παρόμοιος νόμος λίγους μήνες μετά τον γαλλικό.
Η γαλλική κοινωνία παραμένει διχασμένη
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της απαγόρευσης, η χρήση μπούρκας σε δημόσιους χόρους αντιβαίνει στη θεμελιώσει αρχή της κοινωνικής συνύπαρξης, γαλλιστί του “vivre ensemble”. Όμως τι έχει καταφέρει εν τέλει ο νόμος αυτός μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής; “Δεν έχει να κάνει με την κοινωνική συνύπαρξη. Αντίθετα το μόνο που έχει καταφέρει είναι να χωρίσει τους ανθρώπους”, αναφέρει η Ανιές ντε Φεό, σκηνοθέτιδα και κοινωνιολόγος που έχει μελετήσει σε βάθος το θέμα. Όπως επισημαίνει η ντε Φεό όσο οι γυναίκες αυτές αισθάνονται ότι στοχοποιούνται, τόσο περισσότερο θα επιλέγουν να καλύπτουν το πρόσωπο και το σώμα τους.
Σύμφωνα πάντως με τους βουλευτές που είχαν υπερψηφίσει την απαγόρευση της μπούρκας, προείχε ήταν η υπεράσπιση της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε το 2014 και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Στρασβούργου, το οποίο έκρινε “νόμιμη” τη γαλλική απαγόρευση, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για παρόμοια νομοθετήματα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ολλανδία. Το ενδιαφέρον μάλιστα της απόφασης του ΕΔΔΑ, είναι ότι οι δικαστές του Στρασβούργου δεν επικύρωσαν τη συγκεκριμένη απαγόρευση στο όνομα της προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, αλλά ερμηνεύοντας τη συμβατότητα της απαγόρευσης ως απόρροια του κοσμικού χαρακτήρα του γαλλικού κράτους. Σύμφωνα με τον Ολιβιέ Ροΐ, ειδικό σε θέματα Ισλάμ, η μπούρκα πάντως δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των μουσουλμάνων της Γαλλίας. Στην πραγματικότητα ήταν η εξαίρεση παρά ο κανόνας. “Έτσι υπήρξε μια διάχυτη αίσθηση μεταξύ των Γάλλων μουσουλμάνων ότι η απαγόρευση της μπούρκας ήταν στην ουσία ένα είδος πίεσης καθώς και μια επίθεση κατά του Ισλάμ”, εκτιμά ο ειδικός.
Aπό την απαγόρευση στη ριζοσπαστικοποίηση
Πράγματι ενώ στη Γαλλία ο αριθμός των μουσουλμάνων ξεπερπά τα 5 εκατομμύρια, όταν τέθηκε ο επίμαχος νόμος σε ισχύ μόλις 2000 γυναίκες φορούσαν μπούρκα. Μέχρι σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, η γαλλική αστυνομία έχει προβεί σε 1623 συλλήψεις ένεκα του συγκεκριμένου νόμου και έχει επιβάλει πάνω από 1500 πρόστιμα σε συνολικά 908 γυναίκες. Πολλές εξ αυτών συνελήφθηκαν πάνω από μια φορές, ενώ μία γυναίκα αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο33 φορές.
Σήμερα οι περισσότερες μουσουλμάνες στη Γαλλία που επιλέγουν να κυκλοφορούν με καλυμμένο πρόσωπο και σώμα ζουν κυρίως σε υποβαθμισμένα προάστια αστικών κέντρων, ενώ πολλές, σύμφωνα με την ντε Φεό, επιλέγουν μια τέτοια στάση ως πράξη εναντίωσης. Κάποιες το κάνουν επειδή νιώθουν ότι η απαγόρευση του γαλλικού κράτους προσβάλει το Ισλάμ, άλλες πάλι το κάνουν ως αντίδραση στην οικογένεια και τα κοινωνικά πρότυπα. “Θέλουν να διαφέρουν”, εκτιμά η γαλλίδα κοινωνιολόγος συμπληρώνοντας: “Κάποτε για έναν έφηβο ήταν επαναστατικό να κυκλοφορεί ντυμένος πανκ ή σκίνχεντ. Σήμερα για κάποιους νέους είναι επαναστατικό να φορούν μπούρκα και να αυτοπροσδιορίζονται ως ακραίοι ισλαμιστές”. Πέντε χρόνια μετά, η απαγόρευση της μπούρκας φαίνεται τελικά να απέτυχε, ενώ πολλοί προχωρούν παραπέρα λέγοντας ότι απέφερε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Πηγή: Deutsche Welle
