Γιώργος Αρκουλής

Μπορεί να μη διαθέτει την αίγλη (που λέει ο λόγος) του Ζαππείου ή της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, εντούτοις κι αυτή η έκθεση έχει ψυχή. Κυρίως επειδή πλάι στις ντάνες με τους τίτλους των σπουδαίων κλασικών της γραφής, βρίσκεις τομίδια γραμμένα από συγγραφείς που ή δεν είχαν το άστρο (και το δυνατό γραπτό) να αναδειχτούν ή οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε η δουλειά τους να μείνει στ’ αζήτητα (δηλαδή στις αποθήκες μικρών ή μεγάλων οίκων). Όπως έχουν διατυπώσει ειδικότεροι εμού, «ένα καλό βιβλίο για να δημιουργηθεί, απαιτεί τον ίδιο μόχθο όσο και ένα κακό βιβλίο». Και ακόμη: «όπως και να ’χει, ένα έργο είναι πάντα καλύτερο από τον συγγραφέα του, γιατί αυτός βάζει στο χαρτί ό,τι σημαντικότερο διαθέτει η ψυχή του, μη γνωρίζοντας τον βαθμό της αποδοχής που θα έχει η δουλειά του».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Δεν συνεχίζω τη φλυαρία. Ο καιρός ήταν καλός, οι περίεργες φάτσες των πέριξ της πλατείας Ομονοίας δεν είχαν βγει ακόμη για… καθαρό αέρα, το Παζάρι ήταν εκεί, μέτρια φωτισμένο, με λίγο κόσμο, αλλά από ένα κοινό που ψάχνει, ψειρίζει θα έλεγα, το οπισθόφυλλο και τις πρώτες σελίδες. Πρώτα στο σεργιάνι τα παιδικά βιβλία (που έχουν αγοραστική δυναμική), μετά κλασικοί, Ρώσοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι και στη συνέχεια ανακατεμένα δείγματα παλιάς ξένης και ελληνικής λογοτεχνίας. Βρήκα τίτλους ξεχασμένους για τα καλά, λόγου χάρη τα βιβλία του αναρχοαυτόνομου -αλλά υπέροχου- Τέο Ρόμβου, τομίδια της σειράς «Σαίξπηρ» που έχει υπογράψει η σπουδαία Βούλα Δαμιανάκου (σημ: αν και βιβλία τσέπης με όχι πολλές σελίδες, η διεύθυνση του παζαριού είχε τιμολογήσει από 10 έως 14,5 ευρώ το καθένα – γιατί άραγε;), βιβλία που βγήκαν στην αγορά πριν από δεκαπέντε και είκοσι χρόνια, αλλά και τίτλοι σπουδαίοι που πρέπει να διαβαστούν όποτε προκύψει η ανακάλυψή τους από τους νέους αναγνώστες.

Κάποια στιγμή σταμάτησε η ματιά μου σε δύο μεγάλες κυρίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Την Τόνι Μόρισον (SULA, σε μετάφραση της Κατερίνας Σχινά) και τη Γερτρούδη Στάιν («Τρεις Ζωές»). Νόμπελ η πρώτη, σημείο αναφοράς (μαζί με τη Βιρτζίνια Γουλφ) της γυναικείας λογοτεχνίας των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα η δεύτερη, την οποία -όπως έχω διαβάσει- πάντα συμβουλεύονταν στο Παρίσι της μπελ επόκ οι μεγάλοι ζωγράφοι Ντιέγκο Ριβέρα, Αμαντέο Μοντιλιάνι και Πικάσο. Αποφάσισα να αποκτήσω τα δύο βιβλία τους και τότε έπεσε το μάτι μου στη νεανική φωτογραφία ενός φίλου, που έπιανε τα 3/4 του εξωφύλλου: «Μάκης Τριανταφυλλόπουλος – το φαινόμενο». Επ, σκέφτηκα, εδώ είμαστε. Ήταν ένα βιβλίο των εκδόσεων «Κάκτος» τυπωμένο τον Ιανουάριο του 2002, προς τιμήν του φίλου δημοσιογράφου, που είχε φτιάξει ο εκδότης, ο αείμνηστος Οδυσσέας Χατζόπουλος, συγκεντρώνοντας άρθρα με σημαντικές υπογραφές, θέλοντας να τιμήσει τον σπουδαίο ρεπόρτερ. Άλλωστε, στο οπισθόφυλλο υπάρχει ένα δημοσίευμα στα γιαπωνέζικα, της μεγαλύτερης εφημερίδας της Ιαπωνίας, με τη φωτογραφία του Μάκη, τον οποίο χαρακτήριζε «ήρωα της χρονιάς», για ένα ρεπορτάζ υψηλού επιπέδου (και ρίσκου).

Αν μη τι άλλο, έχω πράμα για διάβασμα!

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης