Γιώργος Αρκουλής
Mπορεί να δυσαρεστήσω σήμερα τους φίλους της καλαθόσφαιρας, πιστέψτε με όμως δεν έχω καμία πρόθεση. Βλέπετε, αυτό το σπορ ποτέ δεν το συμπάθησα για ένα σωρό λόγους, για τους οποίους κάποτε αντιμετώπισα προβλήματα. Λόγου χάρη, είχα υποστηρίξει ενώπιον φίλων συναδέλφων μπασκετικών, ότι «η τρύπα είναι για άλλα πράγματα και όχι για να υποδέχεται μπάλα», και ο αδελφός μου ο Γιάννης Δημαράς –καλή του ώρα- λίγο έλειψε να αγριέψει για τα καλά. Όταν του είπα πως το μπάσκετ παίζεται μόνο από ψηλά παιδιά και ότι τα τρία μου παλικαρόπουλα, που μόλις ξεπερνούν το 1.70, δεν έγιναν δεκτοί σε ομάδες επιπέδου, τήρησε σιγή ασυρμάτου. Προφανώς για να μη συνεχίσω, διότι έτοιμος ήμουν να αραδιάσω αρκετά ακόμη επιχειρήματα, με κορυφαίο εκείνο του «αθλητικού ρατσισμού».
Είπα να ασχοληθώ, σήμερα, εν πάση περιπτώσει, λόγω της συντριβής του Παναθηναϊκού στην Κωνσταντινούπολη από την Φενέρμπαχτσε του φίλου Ομπράντοβιτς (σκεφθείτε να έβλεπε εχθρικά τους δικούς μας, μετά από έξι τρόπαια που κατέκτησε ως πιστός των Γιαννακοπουλαίων!), αλλά και της ήττας του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ από την Μακάμπι. Που σημαίνει ότι παρά το μπόλικο χρήμα που ρίχνουν από τη μία ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και από την άλλη τα βλαστάρια του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, ίσως δεν φέρουν εφέτος το ποθητό αποτέλεσμα.
Υπάρχουν στο κάδρο και οι συνάδελφοι οι οποίοι ασχολούνται με το λεγόμενο μπασκετικό (!) ρεπορτάζ. Δυστυχώς, περιποιούν με μεγάλη φροντίδα και την συμπάθεια τις δύο κορυφαίες ομάδες, αποφεύγοντας ουσιαστική κριτική σε παίκτες οι οποίοι αμείβονται με «μεγάλα πακέτα» Και να πεις ότι δεν έχουν τις ευκαιρίες να το κάνουν; Με εκείνον τον…διάσημο Πιτίνο από το Αμέρικα τι γίνεται παιδιά; Θα μπορέσει από την 12η θέση να ελπίζει σε κάτι;
