Γιώργος Αρκουλής
Βγήκαν στα κανάλια οι ειδικοί και με σχόλια του τύπου «μείναμε μέσα όμως νιώσαμε την κατάνυξη της Μεγαλοβδομάδας, την ηρεμία και τη θαλπωρή του σπιτιού μας» κλπ. και όλα αυτά τα υπέροχα, «παρακολουθώντας τις ακολουθίες των Παθών από το γυαλί», με τους ιερείς (πλην εκείνων της διαδικασίας από το Φανάρι, που ήταν όμως κονσέρβα στην ΕΡΤ 3) να λειτουργούν σφιγμένοι στις πολύχρωμες φορεσιές τους τις κεντημένες με ζαφείρια και χρυσές κλωστές. Εικόνα, δηλαδή, που μόνο με λύπη δεν ταιριάζουν. Εν πάση περιπτώσει, ερωτώ: πόσο ευχαριστηθήκαμε το έθιμο της Ανάστασης παρακολουθώντας από το μπαλκόνι μας το «τίποτα»; Ή βλέποντας και ακούγοντας από κάπου μακριά τον χωρίς νόημα ήχο των κροτίδων και την καύση βεγγαλικών, που κάποιοι λεφτάδες είχαν χρήμα για ‘πέταμα’; Προσωπικά μου έλειψε η κλασική μου συνήθεια στην επαρχία, εκεί όπου το να ακολουθείς τον Επιτάφιο είχε ένα νόημα και αργότερα το να βλέπεις πάνω στο πεζοδρόμιο το «σκιάχτρο του Ιούδα» να καίγεται στην κρεμάλα του φορώντας μέσα από ένα τιποτένιο σακάκι τα άχυρα και τα κουρέλια που το έθιμο του χάριζε για να διαθέτει σωθικά…
Αν δεν το αντιληφθήκατε επαρκώς να το επισημάνω: εφέτος βιώσαμε το Πάσχα της απομόνωσης και της μιζέριας. Χωρίς παρέα φίλων και συγγενών, χωρίς οβελία, χωρίς ασπασμούς και χειραψίες. Χωρίς το ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Και όλα αυτά, κάτω από το αυστηρό κοντρόλ του αστυνομικού που το σύστημα τον έβγαλε στους δρόμους εφοδιασμένο με μπλοκ και γραφίδα ώστε να τιμολογεί με βαρβάτα πρόστιμα τις παραβάσεις!
