Γιώργος Αρκουλής
Με την επιλογή του εντυπωσιακού γηπέδου της Ατλέτικο για τον τελικό, η ΟΥΕΦΑ νομίζω ότι διόρθωσε το λάθος της να στείλει τον αγώνα Τσέλση – Άρσεναλ στο μίζερο, παγωμένο και μισοάδειο στάδιο του Μπακού. Χθες στη Μαδρίτη, οι 68.000 θεατές ένιωσαν για τα καλά την γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είδαν την Λίβερπουλ να νικάει καθαρά την Τότεναμ, αλλά και τους ηττημένους να στέκονται καλά, και να το παλεύουν. Ωστόσο, βλέποντας τον αγώνα, παρά την σαφή κατοχή των «πετεινών», είχα την αίσθηση πως όσο καλά κι’ αν αγωνίζονταν, θα τον έχαναν τον τελικό. Και ότι αν δεν αγωνίζονταν δυναμικά, τότε θα είχαν υποστεί συντριβή από την ομάδα του παθιασμένου Γερμανού προπονητή Κλοπ. Ενός προπονητή, ο οποίος όσες φορές είχε βρεθεί στον σημαντικότερο τελικό Κυπέλλου Ευρώπης, τον έχασε. Αυτή τη φορά, προφανώς βρέθηκε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας και χαλάλι του. Η ομάδα του άξιζε ίσως δύο ή και τρεις τίτλους εφέτος, όμως πήρε έναν, τον πιο δύσκολο, γράφοντας ίσως το ωραιότερο χρονικό της περιόδου, με την ανατροπή (4-0) σε βάρος της Μπαρτσελόνα.
Ήταν, όπως γνωρίζουν τώρα οι πάντες, το έκτο τρόπαιο για τους «κόκκινους» της κεντρικής Αγγλίας, έναντι μηδενός της αντιπάλου της. Μιας Τότεναμ, που όμως βρέθηκε για πρώτη φορά στον τελικό του Τσαμπιόνς λιγκ με πολλή τύχη και απίστευτες ανατροπές τόσο με τον Αγιαξ όσο και την Μάντσεστερ Σίτι.
Μεταξύ μας: αν είχε κατακτήσει το τρόπαιο η ομάδα του βόρειου Λονδίνου θα επρόκειτο για άθλο. Τον οποίο θα γιόρταζαν με μερικά παραπάνω ποτηράκια μπράντι στην λέσχη τους, τα μέλη της Βουλής των Λόρδων…
