Γιώργος Αρκουλής 

Με την ευκαιρία –χθες- της ημέρας για ασφαλές Διαδίκτυο, δόθηκαν κάποια στοιχεία με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και κάποια επί μέρους λεπτομέρεια της στατιστικής που με έκανε να μελαγχολήσω.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Τρία στα δέκα μαθητούδια του δημοτικού σχολείου, λοιπόν, παίζουν στα δάχτυλα τα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης, ενώ ένα παιδάκι στα δέκα ανταλλάσσει μηνύματα με άγνωστα άτομα!

Το ρεπορτάζ φιλοξένησε  δηλώσεις δασκάλων, ψυχολόγων και του υπεύθυνου της οργάνωσης «Το χαμόγελο του παιδιού».

Ακούστηκαν σωστές απόψεις –στην ουσία  ευχολόγια- αλλά κατά την γνώμη μου, το μέγιστο πρόβλημα με τις παγίδες του Ιντερνετ και την σχέση του με μαθητές του Δημοτικού, οφείλουν να το λύσουν οι γονείς, παρακολουθώντας τις δραστηριότητες των μικρών, κατά τον ελεύθερο χρόνο τους, ή κλειδώνοντας τον λογαριασμό τους σε Μέσο κοινωνικής δικτύωσης, που τους επιτρέπει να συνομιλούν με αγνώστους, ή να κάνουν γνωριμίες του «πουθενά».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Θα μου πει κάποιος, εντάξει, δεν επιτρέπεις το άνοιγμα του λάπ τοπ ή του τάμπλετ, αλλά υπάρχει το κινητό τηλέφωνο που επιτρέπει στους πιτσιρικάδες όποια πλοήγηση στο Διαδίκτυο επιθυμούν (μια και είναι σίγουρο ότι από εφτά- οκτώ ετών, παίζουν στα δάχτυλα τα προγράμματα). Ερωτάται κι’ εδώ ο γονέας: είναι απαραίτητο ένα τρυφερούδι Δημοτικού να διαθέτει κινητό τηλέφωνο; Κι’ αν ναι, για ποιο λόγο;  

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης