Γιώργος Αρκουλής
Με το σκεπτικό ότι ένας ζωντανός αγώνας μπάσκετ επιπέδου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα είχε σαφέστατο προβάδισμα ενδιαφέροντος από οτιδήποτε άλλο στο «τηλεοπτικό σκουπιδαριό» της τηλεόρασης, προτίμησα χθες το βράδυ να περάσω την ώρα μου με τον αγώνα Γαλλίας – Ελλάδας, σε σοβαρό τουρνουά για κάτω των 18 ετών. Μία μέρα πριν -Σάββατο- οι μικροί μας νίκησαν τους Λετονούς, οπότε κυνηγούσαν έστω θεωρητικά την πρώτη θέση στον όμιλο. Αμ δε! Οι Γάλλοι «μας έβαλαν στα καλάθια», επειδή -όπως διατυπώθηκε στο τέλος από τους ειδικούς της ΕΡΤ και τον προπονητή Βλασσόπουλο- «ήταν πολύ ανώτεροι και γι’ αυτό φαβορί για το χρυσό μετάλλιο».
Το ερώτημα είναι γιατί η Γαλλία μπορεί και βγάζει νέες φουρνιές επιπέδου και η Ελλάδα αδυνατεί; Τι μας λείπει; Το όραμα της Ομοσπονδίας του ισόβιου (και γηραιού) προέδρου Βασιλακόπουλου; Μήπως η έλλειψη ενδιαφέροντος από τα νιάτα μας; Το να επιβάλλεσαι επί της Λετονίας και ίσως απόψε (στον τρίτο αγώνα) επί της Σλοβενίας δεν λέει πολλά πράγματα. Το δείγμα ικανότητας δόθηκε χθες που ηττηθήκαμε με 25 πόντους διαφορά.
Άραγε, πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμη ώστε να φανούν κάποιοι έφηβοι που θα μας υποχρεώσουν να πούμε: Αυτοί μπορεί να αντικαταστήσουν κάποια στιγμή τον Φάνη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα… Τον Γκάλη τον αφήνω απ’ έξω, γιατί ήδη στέκεται ισάξια δίπλα του ο Γιάννης από τα Σεπόλια, γνωστός και ως εφετινό Νο1 στο αμερικανικό ΝΒΑ!
