Περιφρούρηση

Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ είναι παλιά, όμως από αυτές που δεν χάνουν την επικαιρότητά τους. Νεαρός από χωριό έτυχε να προσληφθεί τέλη δεκαετίας του ’60 στο Συγκρότημα Λαμπράκη ως κλητήρας. Ήταν καλό παιδί και τον αγαπούσαμε όλοι. Για να φτάσει στη Χρήστου Λαδά, έπρεπε να διασχίσει με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο τη διαδρομή Περισσό-Ομόνοια και μετά ποδαράτο έως την πλατεία Καρύτση.

Ένα πρωινό, στη γωνία Σταδίου με Αιόλου (όπου σήμερα βρίσκεται το πολυκατάστημα «Νότος Γκάλερι», βρέθηκε φάτσα με έναν συγχωριανό του, ο οποίος πούλαγε μικροπράγματα (κάτι που ισχύει και σήμερα). Ο μικροπωλητής, με το που είδε τον φίλο του, τον φίλησε και του ζήτησε μια χάρη, κάπως έτσι: «Αδελφέ μου, ο Θεός σ’ έστειλε. Κάτσε να φυλάς τον πάγκο για δύο λεπτά. Θα πεταχτώ απέναντι στο καφενεδάκι δίπλα από το σινεμά Αβέρωφ να ανακουφίσω την κύστη μου και έφτασα. Δεν θα πουλήσεις τίποτα μέχρι να γυρίσω. Κατουράω κι έφτασα».

Και έφυγε τρέχοντας (μετά συγχωρήσεως) για την ανάγκη του ο χριστιανός. Δεν πέρασε μισό λεπτό, όταν εμφανίστηκε μπροστά στον πάγκο ένας αγριωπός αστυφύλακας. Πλησίασε τον… σκάπουλο και του ζήτησε «την άδεια». «Δεν ξέρω, σε ένα λεπτό θα γυρίσει ο καταστηματάρχης». «Α, θέλεις να με δουλέψεις κι από πάνω. Πάμε μέσα για εξακρίβωση» του πέταξε ο μπάτσος. Και χωρίς άλλη κουβέντα τον τσουβάλιασε και τροχάδην για το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας… Φυσικά, έως ότου ξεμπερδέψει ο άτυχος νέος, βράδιασε. Το μεροκάματο το έχασε κι αν δεν είχε επέμβει κάποιος μεγαλόσχημος του Συγκροτήματος, μπορεί και να του είχαν σχηματίσει φάκελο, με δαχτυλικά αποτυπώματα κ.λπ.