Ο τζουράς του Μπαγιαντέρα

Εξαιρετικό το χθεσινό αφιέρωμα του «zougla.gr» στον Δημήτρη Γκόγκο, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 33 χρόνων από τον θάνατό του. Και είναι εκπληκτικό γιατί αυτόν τον υπέροχο μουσικοσυνθέτη, που έζησε μεγάλο μέρος της 82χρονης ζωής του μέσα στο σκοτάδι, σπάνια τον θυμούνται τόσο τα μίντια όσο και τα ραδιόφωνα, όταν -σπάνια βέβαια- αποφασίσουν να εντάξουν στην καθημερινή τους λίστα κάποιο ρεμπέτικο της ηρωικής εποχής του πρώτου μισού του 20ού αιώνα (σιγά μην το επιτρέψουν οι εταιρείες παραγωγής…).

Ο Μπαγιαντέρας δεν έγραψε πολλά τραγούδια, ό,τι μας άφησε όμως θεωρείται εμβληματικό και το ακούμε «σαν μαγεμένοι» για την απλότητα του στίχου και τη γλύκα της μουσικής του. Ένας από τους «μαγεμένους» φαίνεται υπήρξε ο έξοχος Μάνος Λοΐζος, ο οποίος είχε βάλει μέσα στην ψυχή του τον τζουρά του γέροντα. Και όταν επρόκειτο να γραμμοφωνήσει τη διάσημη «Ευδοκία» για τις ανάγκες του ομώνυμου φιλμ του Δαμιανού, έβαλε λυτούς και δεμένους να τον βρουν και να του τον φέρουν. Τον βρήκαν, αλλά ήταν ξεχαρβαλωμένος. Ο Λοΐζος πήρε στα χέρια του το όργανο, το έφτιαξε και με αυτό δημιούργησε το ωραιότερο ζεϊμπέκικο που σκάρωσε στη σύντομη αλλά υπέροχη καριέρα του. Να τους θυμόμαστε και τους δύο.