Ελάχιστες μέρες μετά την υπόσχεση (και όχι εξαγγελία!) του δημάρχου Μώραλη για κατασκευή γηπέδου του Εθνικού στο Σχιστό (εκεί όπου βρίσκονται δύο νεκροταφεία, μπόλικα σκουπίδια, ένας φαιδρός χώρος άθλησης και μια μεγάλη λαϊκή αγορά χρήσιμων και άχρηστων παλαιών αντικειμένων), ιδού οι οι… ηγέτες του ιστορικού σωματείου, οι οποίοι –με βάση τα διάφορα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και τις δήθεν ζυμώσεις για μια «καινούργια αρχή»-, θέλουν να επιβάλουν την άποψη ότι διοικούν ελέω Θεού τον δύστυχο σύλλογο. Και ότι δεν σκοπεύουν να παραδώσουν σε κάποιους τις αλυσίδες του!
Μετά από μια τρίτη –στην σειρά- αποτυχημένη περίοδο στο ποδόσφαιρο, που έστειλε για τα καλά την ομάδα στις αλάνες του Πειραιά, είναι προφανής η τάση διάλυσης του συλλόγου. Κι’ αυτό, επειδή «ο τελευταίος αυτοκράτορας» με τάνκερ στο περιουσιακό του παλμαρέ και πανάκριβα πούρα (σε στυλ Ουϊνστον Τσόρτσιλ) στα χείλη, απέτυχε να καταλάβει ότι η μπάλα στα σωθικά της δεν περιέχει αέρα αλλά μυαλό! Φυσικά μετά διετή περιπέτεια και τεράστια έξοδα για την κατηγορία που αγωνιζόταν η ομάδα, απομακρύνθηκε με ελαφρά περπατήματα, αφήνοντας πίσω του την γνωστή μιζέρια η οποία βεβαίως δεν αποτελεί προνόμιο του ποδοσφαιρικού τμήματος (μια ματιά στα λοιπά τμήματα θα σας πείσει).
Το ερώτημα αυτή την στιγμή δεν είναι το αν θα συνεχιστεί η θεωρία και η κριτική κάθε «εθνικάρας» (και εννοώ τους παλαιούς Καπράνο, Χατζηγεωργίου κλπ.), αν θα εξακολουθήσει ο συμπαθής Μαντζουράνης να φωνάζει παρατεταμένα την λέξη του καημού του, ούτε αν θα επιμείνει ο πιο πιστός όλων στον σύλλογο βετεράνος ποδοσφαιριστής Μερτίκας να «φωνάζει» και να χαράζει καθημερινά στον υπολογιστή του μηνύματα πάθους και λύπης για τα όσα συμβαίνουν. Σημασία θα είχε να προκύψει μια υγιής προσπάθεια για πραγματοποίηση (ειλικρινούς και όχι κάλπικης…) γενικής συνέλευσης, η οποία ή θα καταφέρει να βγάλει τον ιστορικό σύλλογο από την μιζέρια του, ή θα στείλει την σφραγίδα του στο υπουργείο Αθλητισμού, στον δήμαρχο, στο ιερατείο και σε όλους τους αδιόρθωτους μεγαλόσχημους οι οποίοι θυμούνται τον Εθνικό μόνο σε περιόδους προεκλογικού αγώνα.
Ετσι κι’ αλλιώς, όπως έχουν τα πράγματα προτεραιότητα είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΗΡΕΜΙΑ και ακολούθως τα χρήματα. Όλα τα άλλα που συμβαίνουν είναι χωρίς σημασία.
