Γιώργος Αρκουλής
«Αν αυτό είναι αλήθεια
πρόκειται για το μεγαλύτερο ψέμα»
Γιάννης Ζαδές*
Σπέσιαλ γιορτή σήμερα και σκέφτομαι να την τιμήσω με μπόλικες αράδες πέραν του συνήθους κειμένου της στήλης. Βλέπετε, γιορτάζει η…πλειοψηφία στην ελληνική επικράτεια, αλλά ας τους βάλω σε μια σειρά (όχι πάντως με προτεραιότητα βάσει δυναμικής).
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ: Ισως ο δημοφιλέστερος κλάδος που πρόσκειται συχνά (για να μην πω μόνιμα) στο ψέμα. Κάποτε, με αφορμή συνέντευξης, ρώτησα τον Δημήτρη Αβραμόπουλο (τότε υπουργό υγείας) αν λέει ψέματα. Πολύ ψύχραιμα απάντησε: «Εγώ ποτέ». Διαπιστώνοντας όμως –ως πανέξυπνος άνδρας ο εν λόγω Αρκάς- το ειρωνικό μου μειδίαμα, έσπευσε να βελτιώσει την απάντηση πετώντας: «Καμιά φορά κρύβω την αλήθεια».
ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ: Πρόκειται για κλάδο, τα μέλη του οποίου επιβιώνουν (και συχνά πλουτίζουν) με το ψέμα που συχνά βαφτίζουν «απαραίτητη υπερβολή». Φυσικά, γνωρίζουν καλύτερα όλων ότι αυτό που θα πουν ενώπιον της έδρας, θα το αβαντάρει ο κατηγορούμενος – πελάτης, που είναι (με βάση τον κώδικα ποινικής δικονομίας) ο μόνος ο οποίος δεν ορκίζεται, κι’ αυτό για να αραδιάσει όσα ψέματα θέλει προκειμένου να υπερασπίσει τον εαυτό του και να σώσει την τιμή του… Εχω παρακαταθήκη στην σκέψη μου κάτι που διάβασα και συνδέει αριστοτεχνικά το ψέμα με την ψυχολογία του όχλου. Εχει ενδιαφέρον: Σε μια δίκη όπου το κλίμα από την διαδικασία είναι εξαιρετικά βαρύ για τον κατηγορούμενο, ο δικηγόρος του αγορεύει και σε μια στιγμή λέει: «Κύριε πρόεδρε, κύριοι δικαστές, κύριοι ένορκοι, θα σας αποδείξω ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου είναι αθώος, αφού (στο σημείο αυτό κοίταξε το ρολόι του) σε δέκα δευτερόλεπτα, ο πραγματικός ένοχος θα ανοίξει την πόρτα και θα εισέλθει στην αίθουσα μετανιωμένος για την πράξη του». Στην στιγμή και μέσα σε νεκρική σιγή ΟΛΟΙ έστρεψαν το βλέμμα τους προς την πόρτα. Φυσικά αυτή δεν άνοιξε ποτέ και ο «ένοχος» δεν έκανε την εμφάνισή του. Τότε ο πρόεδρος, θυμωμένος τα έψαλε στον δικηγόρο απειλώντας τον με ποινή επίπληξης, και τον ρώτησε: «Γιατί τολμήσατε κύριε ένα τόσο χοντρό ψέμα;». Ο δικηγόρος, χωρίς να τα χάσει είχε έτοιμη την απάντηση. «Ήθελα κύριε πρόεδρε να διαπιστώσω τον βαθμό αμφιβολίας των ενόρκων, οι οποίοι ΟΛΟΙ κοίταξαν –όπως και εσείς- προς την πόρτα». Τότε επενέβη ο εισαγγελέας για να δώσει τέλος στο πανέξυπνο τρικ του συνηγόρου: «Κύριε, μπορεί να γύρισαν προς την πόρτα όλοι, όπως υποστηρίζετε, όμως ΕΝΑΣ έμεινε στην θέση του απαθής. Και αυτός ήταν ο κατηγορούμενος».
Πάμε παρακάτω – είπαμε οι εορτάζοντες είναι πλήθος…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ: Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κλάδο, μέλη του οποίου μπορεί να μην έχουν ΠΕΙ ποτέ ψέμα, όμως εύκολα ΤΟ ΓΡΑΦΟΥΝ. Θα έλεγα πως δεν είναι λίγοι εκείνοι οι συνάδελφοι που όχι μόνο έκαναν καριέρα με το ψέμα, αλλά κατάφεραν να εκλεγούν βουλευτές, υπουργοί, μέλη του ευρωκοινοβουλίου κλπ. Ονόματα δεν θα πω, αλλά εκείνοι ξέρουν! Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως σήμερα με τόσα ΜΕΣΑ στη ζωή μας δύσκολα μπορεί ο ψεύτης δημοσιογράφος να κρυφτεί. Παλαιά, που δεν υπήρχε καν η τηλεόραση παρά μόνο εφημερίδες, το φαινόμενο ήταν σύνηθες κυρίως στα αθλητικά φύλλα των πρώτων χρόνων της μεταπολεμικής εποχής. Ο φουκαράς ο Τζιμ Λόντος, παλαιστής κύρους, μπορεί να τα έπινε σε ταβερνείο με τους φίλους ου στο Κουτσουκάρι, όμως, την ίδια ώρα για την Αθλητική Ηχώ, έλιωνε στην μακρινή Ινδία έναν θηριώδη αντίπαλο 135 κιλών με αριστοτεχνική λαβή. Φυσικά η είδηση ήταν πρώτο θέμα. Ο δε περίφημος αλλοδαπός «μασκοφόρος», ένας πολύτεκνος Έλληνας του μεροκάματου που έμενε στο Χαϊδάρι, εμφανιζόταν ως «αιμοδιψής» γίγαντας του κατς, που μπορούσε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δύο αντιπάλους και μάλιστα «με το ένα χέρι»!
ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ: Κάποιοι και μάλιστα από τους σπουδαίους, έχοντας πιάσει το νόημα και την δυναμική του ζητήματος, δεν δίστασαν να κεντήσουν στίχους που όχι μόνο άρεσαν, αλλά έμειναν κλασικοί. Πάρτε γεύσεις: «Χόρεψε αγαπούλα μου/παραμύθι πούλα μου». Είναι στίχοι Νίκου Γκάτσου για το περίφημο «Ρεμπέτικο». Συνήθως οι δημιουργοί του κλασικού ρεμπέτικου έδειχναν να μη φοβούνται το ψέμα: «Πες πως μ’ αγαπάς κι’ ας είναι ψέμα» (Αντώνης Νταλγκάς), «Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη» (Απόστολος Χατζηχρήστος), «Ψεύτη ντουνιά» (Απόστολος Χατζηχρήστος), «Ξανά το παραμύθι σου/το ρίχνεις από σπόντα» (Στέλιος Κερομύτης – «Ο Παμεινώντας»).
ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Είναι ο μοναδικός κλάδος που διαθέτει…άλλοθι και μπορεί να στηριχτεί στο ψέμα μπολιάζοντάς το με δόσεις αληθινής ιστορίας. Πρόκειται για τη λεγόμενη ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, συχνά μαγική, συναρπαστική, αλλά που δεν παύει να θεωρείται μούσι!
Στον μαγικό κόσμο του επαγγελματικού ψεύδους, καταχωρούνται και άλλοι κλάδοι ήσσονος σημασίας, όπως χαρτορίχτρες, καφετζούδες, παπατζήδες κλπ. Αναλυτικά στο βιβλίο που έγραψε ο θρυλικός Ηλίας Πετρόπουλος για τα «επαγγέλματα της φάρας».
Και του χρόνου!
* Παλιός σπουδαίος και συμπαθής ε ρ α σ ι τ έ χ ν η ς δημοσιογράφος, αλλά και άνθρωπος ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ. Η δεύτερη ιδιότητά του ήταν αληθής, αφού ο ΓΖ εργαζόταν στο Ταχυδρομείο…
.jpg)
