Γιώργος Αρκουλής
Είναι πραγματικά υπέροχο, ώρα δέκα το βράδυ να χαλαρώνεις ακούγοντας στο ραδιόφωνο ποίηση και ταυτόχρονα καταπληκτικά τραγούδια. Αυτά που δεν έχουν βεβαίως καμία σχέση με τις σαχλαμάρες και τη φθήνια εκείνου του συρφετού ραδιοφωνικών σταθμών, τα οποία πουλάνε πολλή διαφήμιση και άσματα που προσβάλλουν τ’ αφτιά μας, προφανώς από λίστες που έχουν επιβάλει οι έμποροι του είδους… Θα μου πείτε, τι σχέση θα μπορούσε να έχει η νεολαία με τη Μάτση Χατζηλαζάρου («Φέρτε μου να γεννήσω τα παιδιά όλου του κόσμου») και πώς θα μπορούσε να εισπράξει την ευαισθησία των «Τσαλακωμένων» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, με τη φωνή του Βασίλη Λέκκα, ή -ακόμη- τους «7 Νάνους στο ss Cyrenia» του Καββαδία με τη βελούδινη φωνή της χαλκέντερης Αλεξίου.
Αυτά τα τραγούδια (που χάρισε στο κοινό το «Δεύτερο» της ΕΡΑ χθες το βράδυ), βλέπετε, δεν υμνούν τον παράνομο έρωτα, αλλά φέρνουν κοντά μας τους ποιητές, το έργο των οποίων έτσι κι αλλιώς μένει στα «αζήτητα» των ραφιών των βιβλιοπωλείων, υποταγμένο στη ζήτηση των ρομάντζων και των λοιπών μυθιστορημάτων του συρμού.
Από την άλλη, σκέφτεσαι την πορεία του καλού τραγουδιού και μελαγχολείς. Κι αυτό, γιατί μπορεί να υπάρχουν κοντά μας ο Ξαρχάκος, ο Μικρούτσικος, ο Μούτσης, ο Ξυδάκης, αλλά η γερή έμπνευση δεν έρχεται πλέον, αφού δεν βοηθιέται απόντων των Νίκου Γκάτσου, Άλκη Αλκαίου, Μανώλη Ρασούλη και Μάνου Ελευθερίου…
