Γιώργος Αρκουλής
Αν βρισκόταν ανάμεσά μας ο σημαντικός δημιουργός, Μάνος Ελευθερίου τι άλλο θα είχε να προσθέσει με τον κοφτερό του λόγο σχετικά με τα γεγονότα που εδώ και χρόνο σχεδόν απειλούν τις ζωές μας, βασανίζοντας καθημερινά τις ψυχές μας; Δεν θυμήθηκα τυχαία τον αγαπημένο Συριανό συγγραφέα και ποιητή, αφού πρώτος εκείνος έγραψε για τη «Μελαγχολία της πατρίδας μετά τις ειδήσεις των οκτώ». Αν ζούσε και παρακολουθούσε τις χθεσινές ειδήσεις της ΕΡΤ1, μάλλον θα άνοιγε μια χαραμάδα ελπίδας στα γραπτά του, βλέποντας το ήρεμο λευκό σκυλάκι να στέκεται αμήχανο στην άκρη της εισόδου που οδηγούσε σε θεραπευτήριο της Αθήνας. Ήταν ένα ήρεμο ζωντανό, δεν έδειχνε αδέσποτο αφού ήταν πεντακάθαρο και είχε στο λαιμό του περασμένο κολάρο με ταυτότητα. Κι’ όταν κάποια στιγμή φάνηκε στο πεζοδρόμιο – πάνω σε καροτσάκι που κινούσε τραυματιοφορέας ο αφέντης του, ο φιλαράκος πετάχτηκε και άρχισε να κουνάει την ουρά, να προσπαθεί να αγκαλιάσει το αφεντικό του και να τα καταφέρνει, ενώ η (ειδοποιημένη) κάμερα της τηλεόρασης παρακολουθούσε τη σκηνή. Αυτό το σκυλάκι, έφτασε στο θεραπευτήριο μαζί με τον προστάτη του. Υποχρεώθηκε να παραμείνει εκτός κτιρίου, οπότε βρήκε μια γωνιά στο σκαλοπάτι και περίμενε λυπημένο αλλά αξιοπρεπές. Ούτε γαύγισε, ούτε ζητιάνεψε, σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Απλά περίμενε με υπομονή προκειμένου να εκφράσει την πίστη του, την φιλιά του, την αγάπη του. Και δικαιώθηκε.
Σας ερωτώ, λοιπόν: ήταν ή όχι εικόνα που μείωσε την μελαγχολία μας μέσα από το σκοτεινό ποτάμι των ειδήσεων; Αυτό τον χείμαρρο που καθημερινά, με τους θανάτους ένεκα πανδημίας, τις κλοπές, τις διαρρήξεις σε σπίτια ηλικιωμένων, τους βιασμούς, τους φόνους, και τα ψεύδη (ή τις υπερβολές) των πολιτικών, μας βυθίζει στη λύπη;
