Εκδοτικά κεσάτια

Έπιασα συζήτηση χθες με έναν εκδότη από τους «μικρομεσαίους» (άλλωστε οι «μεγάλοι» σπάνια βγαίνουν στο τηλέφωνο, αφού, ως συνήθως, βρίσκονται σε σύσκεψη…) και δεν σταμάτησε να μου περιγράφει την «τραγική» κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κλάδος τους. «Λίγοι αγοράζουν πλέον βιβλίο» μου είπε, «έμαθαν να διαβάζουν μία κόπια ο ένας μετά τον άλλο μέσω του δανεισμού». Για να προσθέσει: «Μας βλέπω για φαλιμέντο».

Με αυτήν την αφορμή, ήρθε στον νου μου ένα σχετικό επιθετικό κείμενο του Γιώργου Σκούρτη, ο οποίος -το ξανάγραψα- δεν μάσαγε τα λόγια του, πολύ περισσότερο τις λέξεις του… Στόχος του ήταν οι εκδότες που διαμαρτύρονταν σπαρακτικά, επειδή -αν θυμάμαι καλά- ήθελε η κυβέρνηση να αυξήσει κατιτίς τον ΦΠΑ του βιβλίου (από 4 σε 5% ή κάτι τέτοιο). Αναρωτιόταν, λοιπόν, ο μέγιστος Σκούρτης:

«Από τη μία κλαίγονται και από την άλλη ”σηκώνουν” φαραωνικά μαγαζιά, ο ένας μετά τον άλλον. Με τίνων τα φράγκα;». Είχε γράψει κι άλλα που δεν έχει μεγάλη σημασία να σημειωθούν εδώ, απλώς το ρεζουμέ ήταν πως οι μάγκες οι εκδότες ζούσαν σε βάρος των συγγραφέων, των οποίων το αίμα «ρουφούσαν» και εξακολουθούν να το κάνουν, πληρώνοντας στο 100% την τιμή του χαρτιού και του τυπογραφείου και στο 15 έως 20% της είσπραξης στον συγγραφέα, δηλαδή τον φυσικό δημιουργό. Άδικο δεν είναι;