Χθες, Δευτέρα, δικάστηκε στο 3μελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας ο 75χρονος υπάνθρωπος που σκότωσε τον σκύλο του σέρνοντάς τον με το αγροτικό αυτοκίνητό του.
Η Δικαιοσύνη τον καταδίκασε σε 2 χρόνια φυλάκιση (με 3ετή αναστολή) και τού επέβαλε πρόστιμο 7.000 ευρώ.
…
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το θέμα. Πάρα πολλά. Όσοι έχουμε ζώα, όσοι αγαπάμε τα Ζώα, όσοι αντιλαμβανόμαστε την Αξία τους, δυνάμεθα να πούμε και να γράψουμε τόμους για αυτά τα πλάσματα.
Αντ’ αυτού, επιλέγω να σάς πω μία μικρή ιστορία, η οποία θεωρώ ότι συμπυκνώνει τα πάντα…
…
Πάνε κάμποσα χρόνια από τη νύχτα που κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω σε μία ταινία, η οποία ξεκινούσε εκείνη την ώρα στο κινηματογραφικό κανάλι «Πρίσμα» τής Δημόσιας Τηλεόρασης.
Επρόκειτο για τη ρωσική ταινία με τίτλο «Το Κοστούμι» και από την πρώτη στιγμή το ένστικτό μου επείσθη ότι άξιζε να τη δω.
Τηλεγραφικώς να σάς πω, ότι η ιστορία περιστρεφόταν γύρω από τη ζωή τριών αγράμματων εφήβων τής ρωσικής επαρχίας, οι οποίοι όταν κάποια στιγμή ταξιδεύουν στην πόλη και μπαίνουν σε ένα πολυκατάστημα, «ερωτεύονται» ένα ακριβό κοστούμι και αποφασίζουν να γίνουν κλέφτες για να καταφέρουν να το αποκτήσουν (εξ’ ου και ο τίτλος).
Σε μία σκηνή τής ταινίας, ένας από τούς νεαρούς απευθύνεται στη γιαγιά του, η οποία στα μάτια του έχει την υπόσταση τής Δασκάλας, τής Σοφής.
Ακολουθεί, λοιπόν, μεταξύ τους, ο εξής διάλογος..:
– Γιαγιά, οι κατσαρίδες είναι πλάσματα τού Θεού;
– Ναι.
– Δηλαδή, να μην τις σκοτώνω;
– Να τις σκοτώνεις, αλλά να τις λυπάσαι…
…
«Να τις σκοτώνεις, αλλά να τις λυπάσαι…».
Πρόκειται, κυριολεκτικά, για μία συγκλονιστική φράση, η οποία καταγράφει με απαράμιλλη λακωνικότητα το Εύρος τής Ανθρώπινης Φύσης.
Ναι, ο Άνθρωπος, ως Είδος, είναι σαρκοβόρος. Ναι, ο Άνθρωπος, έχει εχθρούς που είτε απειλούν πράγματι την ύπαρξή του, είτε κινητοποιούν με αρχέγονο τρόπο την απέχθειά και τη φοβικότητά του (όπως, εν προκειμένω, οι κατσαρίδες).
Όμως, η εν λόγω σοφή ρήση, δεν περιορίζεται στη νομιμοποίηση τού Ένστικτου τής Επιβίωσης, αλλά αποθεώνει την Ανθρωπιά.
Λέγεται πως «Ό,τι υπάρχει πριν από το “αλλά” δεν μετράει». Εντάξει, δεν έχει απόλυτη ισχύ αυτό, μα σίγουρα έχει σοβαρή υπόσταση.
Στεκόμαστε, λοιπόν, στην αποστροφή «…αλλά να τις λυπάσαι…»!
Αυτό είναι το Σημαντικό. Να έχεις Λύπηση, να έχεις Λύπη, να μην είσαι Περιττός στην Επιβίωση, να είσαι Άνθρωπος.
Οι νοούντες νοήτωσαν…
ΥστερόΓιωργο..:
Προσωπικώς, δεν σκοτώνω ούτε τις κατσαρίδες.
Όμως, εσάς που το πράττετε, έχω να σάς προτρέψω να μην ξεχάσετε ποτέ το «αλλά»!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
