Ορισμένες στιγμές ο πολίτης σηκώνει τα χέρια ψηλά και αποδέχεται τη μοίρα του. Όταν μάλιστα πρόκειται για δικαστικές αποφάσεις τότε αντιλαμβάνεται ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του ακόμη και ο τρίτος πυλώνας της δημοκρατικής πολιτείας δεν ανταποκρίνεται στην ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου που τον κατατρέχει.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά το δικαστικό ρεπορτάζ είναι αμείλικτο. Τον Αύγουστο του 2016 το Τριμελές
Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά με πρόεδρο την κυρία Δούκα που υπηρετεί τώρα στην Κομοτηνή σφραγίζει με την απόφασή του την πολύκροτη δίκη για την υπόθεση Noor1 και τη μεγαλύτερη ποσότητα ηρωίνης που βρέθηκε ποτέ σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Πρόκειται για την υπ’ αριθμόν 332 απόφαση της 4ης Αυγούστου 2016. Στην ίδια απόφαση και παρά το γεγονός ότι η εισαγγελική έδρα ωρύεται για το μη σύννομον της αναφοράς αυτής, το δικαστήριο αποφάσισε να επιστραφούν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους τα πειστήρια του εγκλήματος. Ήτοι: Το ναρκόπλοιο Noor1. Ένα αυτοκίνητο μάρκας Smart που ανήκει στον ισοβίτη Ευθύμιο Γιαννουσάκη. Δύο Mercedes τζιπ που ανήκουν στην οικογένεια Γιαννουσάκη. Και τα τρία αυτά αυτοκίνητα καθώς και το ναρκόπλοιο είχαν κατασχεθεί αφού χρησιμοποιήθηκαν για τη θαλάσσια μεταφορά της ηρωίνης και στη συνέχεια για τη μεταφορά στων ναρκωτικών στη Φιλοθέη και στο Κορωπί όπου εντοπίστηκαν.
Ζητήσαμε τη γνώμη πολλών νομικών αλλά και πρώην και νυν δικαστικών. Η αναφορά αυτή στην απόφαση 332 του Αυγούστου του 2016 είναι πρωτοφανής. Ποτέ (!) στα δικαστικά χρονικά δεν αποδίδεται πειστήριο εγκλήματος -και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς- στον νόμιμο κάτοχό του πριν τελεσιδικήσει η υπόθεση και κλείσει οριστικά όλος ο κύκλος πιθανών ενστάσεων, αναιρέσεων κλπ, δηλαδή ακόμη και μετά την δίκη σε δεύτερο βαθμό αν και εφόσον υπάρχει προσφυγή στον Άρειο Πάγο. Με λίγα λόγια δεν συζητείται ούτε καν ως υπόθεση εργασίας ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Παρά ταύτα στην απόφαση 332 του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, οι δικαστές αποδίδουν στον ιδιοκτήτη του Noor1 το ναρκόπλοιο. Παράλληλα, αποδίδεται το Smart ιδιοκτησίας Γιαννουσάκη στον κάτοχό του (δηλαδή τον ισοβίτη) και τα δύο Mercedes στην οικογένειά του, προφανώς στη σύζυγό του.
Εκ του δικαστικού ρεπορτάζ πληροφορείται το zougla.gr πως στις 14 Σεπτεμβρίου 2017, περίπου ένα χρόνο μετά δηλαδή, η ως άνω απόφαση υπ’ αριθμόν 332 υπογράφεται αν και ακόμη δεν έχει καθαρογραφεί. Με λίγα λόγια τα πειστήρια του εγκλήματος επιστρέφουν στους κατόχους τους και αν στο μέλλον κάποιος εκ των εμπλεκομένων στη δίκη ζητήσει μια νέα αυτοψία ή οτιδήποτε άλλο, η Δικαιοσύνη δεν θα είναι σε θέση να ικανοποιήσει τα σχετικά αιτήματα με ότι αυτό συνεπάγεται.
Είναι πολύ φυσικό λοιπόν να αρχίζει να βασανίζει τον κάθε δημοσιογράφο το κίνητρο βάσει του οποίου εκδόθηκε μία τέτοια απόφαση από ένα ελληνικό δικαστήριο. Ιδιαίτερα διότι αυτή η δίκη δεν είναι σαν τις άλλες. Δεν πιάστηκε ένα κλεφτρόνι ή ένα βαποράκι για διακίνηση μικροποσοτήτων. Πιάστηκε ένα καράβι από τον Περσικό Κόλπο με τρεις τόνους ηρωίνη και σε αυτή την υπόθεση εμπλέκονται άτομα πολλά, υπεράνω υποψίας για ορισμένους, άτομα που απασχολούν ακόμη την κοινή γνώμη. Άτομα τα οποία ενδεχομένως να έχουν χρηματοδοτήσει την μεταφορά των ναρκωτικών και που εμπλέκονται και σε άλλες πολύ βαριές υποθέσεις όπως συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση για τα στημένα του ποδοσφαίρου.
Άτομα, επιχειρηματίες, εκδότες που κυριαρχούν στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου και που βεβαίως ενεργούν και συμπεριφέρονται ωσάν να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Αυτά τα άτομα εξυπηρετεί το σημείο αυτό της απόφασης υπ’ αριθμόν 332 της 4ης Αυγούστου 2016.
Δεν πρόκειται να επανέλθουμε στην ουσία της υπόθεσης και στην δίκη αυτή καθ’ αυτή για τον καταλογισμό των ευθυνών εκάστου εκ των εμπλεκομένων. Το έχουμε κάνει στο παρελθόν και θα το κάνουμε στο μέλλον. Μιλάμε για αυτή καθ’ αυτή την πρωτοφανή αναφορά επί της αποφάσεως η οποία, σύμφωνα με κάθε έμπειρο νομικό αυτί αυτής της χώρας, είναι απολύτως απαράδεκτη. Το αναφέραμε και παραπάνω. Υποβάλαμε το ερώτημα σε μια σειρά από ανθρώπους που εδώ και δεκαετίες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διακονούν την Δικαιοσύνη. Η απάντηση τους είναι σαφής: Δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια απόφαση παρά μόνον όταν αμετάκλητα, ούτε καν τελεσίδικα, κλείσει ο κύκλος μιας υπόθεσης.
Κατόπιν όλων τούτων ο πολίτης διερωτάται. Πώς είναι δυνατόν να γίνονται αποδεκτές τέτοιου είδους αποφάσεις «χωρίς να ανοίγει ρουθούνι» αλλά και πώς ανέχονται οι δικαστικοί λειτουργοί να κινούνται δίπλα τους άτομα τα οποία ενεργούν με αυτόν τον τρόπο.
Μία λέξη έρχεται και επανέρχεται στο μυαλό. Μια λέξη που βασανίζει την ελληνική Δικαιοσύνη εδώ και
δεκαετίες. Μία λέξη-κλειδί η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να σβηστεί με μία νοερή γόμα από το λεξιλόγιο της ελληνικής Πολιτείας. Παραδικαστικό.
Το ποιοι προσπαθούν να κάνουν κουμάντο στο λιμάνι του Πειραιά το έχουμε αντιληφθεί. Στο κάτω-κάτω αυτό αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζεται. Το ποιος όμως προσπαθεί να κάνει κουμάντο στη Δικαιοσύνη αυτό δεν μπορεί να το ανεχτεί η ελληνική κοινωνία. Η Δικαιοσύνη είναι πυλώνας και είναι ο θεσμός στον οποίο μπορεί και πρέπει να ακουμπά ο Έλληνας πολίτης για να βρει το δίκιο του και για να διασκεδάσει την ανασφάλειά του. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…
