Π.Κ.
Είναι μαθήτρια Λυκείου κάπου στην Αθήνα. Είναι 16 ετών. Είναι έφηβη και διεκδικεί τα αυτονόητα.
Διάβασε τη συνέντευξη της Γεωργίας Μπίκα. Σκέφτηκε αμέσως πως θα μπορούσε ένα οποιοδήποτε κορίτσι να βρεθεί στη θέση της. Αναλογίστηκε πως δεν είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπός να ζει σε καθεστώς φόβου. Μας κοινοποίησε τις σκέψεις της. Ήδη ακούγεται πιο ώριμη για την ηλικία της. Διεκδικεί τη ζωή της. Την ελευθερία της. Να ζει χωρίς φόβο και με τα φαντάσματα να την περιτριγυρίζουν. Θέλει να ντύνεται όπως θέλει, να κινείται στην πόλη χωρίς προβλήματα, να μην αισθάνεται διαρκώς το βλέμμα του αρσενικού να την καταδιώκει. Απαιτεί ασφάλεια για την ίδια και τις κοπέλες της ηλικίας της. Τι πιο αυτονόητο.
Είναι μια μαθήτρια Λυκείου η οποία απαιτεί από όλους εμάς απαντήσεις, εξηγήσεις και κυρίως λύσεις. Θα μπορούσε να είναι η θυγατέρα του καθένα από εμάς. Είναι η νεαρή κοπέλα της διπλανής μας πόρτας. Ας την ακούσουμε και κυρίως ας την κατανοήσουμε. Σαν πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, ας διαβάσουμε με προσοχή τις λίγες αράδες που το κορίτσι αυτό μας κοινοποίησε με τα αμείλικτα ερωτήματα που μας θέτει.
«Είναι και εγώ μαθήτρια Λυκείου. Είναι 16 χρόνων. Είμαι και εγώ γυναίκα. Είμαι και εγώ άνθρωπος. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας μόνες μας.
Με τα σημερινά δεδομένα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Όλες οι γυναίκες πλέον φοβόμαστε να βγούμε έξω γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν “άνθρωποι” που μπορούν να μας βλάψουν. Γιατί να πρέπει να φοβόμαστε; Γιατί να μην μπορούμε να ντυθούμε όπως θέλουμε; Γιατί θα πρέπει να υπομείνουμε ματιές κυρίως από άντρες που πέφτουν επάνω μας χωρίς τη θέλησή μας; Γιατί αύριο, μεθαύριο, θα πρέπει να συμβουλεύουμε τις κόρες μας να προσέχουν και όχι να συμβουλεύουμε τους γιους μας να σέβονται; Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ.
Εμείς ως σχολείο, ως άνθρωποι, ως έφηβοι, ως παιδιά, θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον όποιες και αν είναι οι συνέπειες».
Δεν είναι απλώς μια κραυγή. Θα μπορούσε να είναι και ένα μανιφέστο. Εκφράζει πολλά κορίτσια και είμαστε σίγουροι και πολύ περισσότερα αγόρια από όσα φανταζόμαστε. Είναι μια γενιά που σηκώνει το κεφάλι και ζητά απαντήσει διεκδικώντας όλα αυτά που τα νέα παιδιά θεωρούν, δικαίως, ως απολύτως αυτονόητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα ακούσουμε και να τους απαντήσουμε.
