Batman: Arkham City – review

Tο δεύτερο παιχνίδι Batman της Rocksteady συνεχίζει με την ίδια ορμή που τελείωσε το Arkham Asylum. Η φιλοσοφία της Βρετανικής ομάδας ακολουθεί την πεπατημένη των blockbusters: μεγαλύτερο, περισσότερο, πιο εντυπωσιακό. Όντως, το Arkham City εξελίσσεται σε μεγαλύτερο χώρο, προσφέροντας περισσότερη ελευθερία κίνησης, περισσότερη δράση, περισσότερα gadgets και περισσότερους χαρακτήρες από την πλούσια μυθολογία του Batman, η οποία μετρά πλέον επτά δεκαετίες.

Αυτή τη φορά, ο Batman δεν είναι παγιδευμένος στους διαδρόμους ενός ιδρύματος που έχει καταληφθεί από τους τροφίμους, αλλά έχει στη διάθεσή του μερικά οικοδομικά τετράγωνα στα οποία μπορεί να περιηγηθεί και να δράσει ελεύθερα. Το παιχνίδι αναμειγνύει δεξιοτεχνικά τις συγκρούσεις σώμα με σώμα με την έξυπνη χρήση των gadgets, ανταμείβοντας την προσεκτική εξερεύνηση με ένα σύστημα αναβάθμισης που επιτρέπει στον παίκτη να προσαρμόσει τον Batman στο στυλ παιχνιδιού του, χωρίς να συμβιβάζει την εικόνα του χαρακτήρα. Έτσι, οι παίκτες που προτιμούν να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο κατά μέτωπο μπορούν να αυξήσουν την αντοχή του Batman σε πυρά και σε χτυπήματα, δίνοντάς του τα εφόδια που χρειάζεται για να επιβιώσει στις πιο δύσκολες μάχες. Από την άλλη πλευρά, οι παίκτες που προτιμούν να παίζουν λίγο πιο διακριτικά, χρησιμοποιώντας τις σκιές και εξουδετερώνοντας τους αντιπάλους έναν-έναν, μπορούν να επενδύουν σε νέες δυνάμεις που επιτρέπουν στον Batman να κρύβεται πιο γρήγορα και να αφοπλίζει τους αντιπάλους του.

Η πιο απολαυστική συνέπεια της αλλαγής στην κλίμακα είναι η απαράμιλλη αίσθηση του να «είσαι ο Batman». Τώρα που έχει χώρο, ο Batman μπορεί να αιωρείται στον αέρα, να χρησιμοποιεί το γάντζο του κατά βούληση, να ανακαλύπτει κρυμμένες γωνιές, δευτερεύουσες αποστολές και προκλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η Rocksteady έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά με τις side missions, καθώς έχουν αρκετή ποικιλία και κρύβουν πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Σίγουρα, υπάρχουν και οι αποστολές που απλά μεγαλώνουν τη διάρκεια του τίτλου, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια ευχάριστη προσθήκη.

Στο παιχνίδι πέραν του Batman, playable είναι και η Catwoman. Χωρίς αμφιβολία, είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στο παιχνίδι, δίνοντας άλλο ρυθμό στη δράση και ανοίγοντας νέους δρόμους για εξερεύνηση. Ωστόσο, είναι παράλληλα και μια χαμένη ευκαιρία. Πρώτα από όλα, αν και ο χειρισμός της διαφέρει αρκετά στην εξερεύνηση, δεν διαφέρει καθόλου από τον Batman στις μάχες. Ναι, έχει διαφορετικές κινήσεις και κόλπα, αλλά το ρυθμικό σύστημα μάχης του παιχνιδιού, το οποίο μεταφέρει τόσο καλά το στυλ του Batman στο χειριστήριο του παίκτη, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια διαφοροποίησης μεταξύ χαρακτήρων. Βέβαια, φταίνε και οι σχεδιαστές για αυτό, καθώς δεν αλλάζει τίποτα με την Catwoman εκτός από την αντοχή της. Μια μικρή αλλαγή στον αριθμό των διαδοχικών χτυπημάτων που ενεργοποιούν τα μεγάλα combos θα ήταν ίσως αρκετή.

Εν ολίγοις, η συνταγή του Arkham Asylum μπορεί να είναι ελαφρώς λιγότερο «νόστιμη» στο Arkham City (ίσως και λόγω επανάληψης), αλλά είναι σαφώς πιο εντυπωσιακή, πλήρης και χορταστική. Η αφήγηση είναι πάντα συναρπαστική, ο κόσμος του παιχνιδιού μεγάλος και ατμοσφαιρικός και οι χαρακτήρες ολοζώντανοι. Για τους φίλους του Batman, το να βλέπεις τα «γυαλιστερά», πολύχρωμα και σέξι σκίτσα του Jim Lee να ζωντανεύουν με τέτοια φυσικότητα και με κορυφαίες ερμηνείες στα voice overs είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Επιπλέον, η δράση απαιτεί ρυθμό και σκέψη, οι αναμετρήσεις με τους bosses είναι κινηματογραφικές και οι ανταμοιβές για τον παίκτη έρχονται με ιδανική συχνότητα.

Πραγματικά, αξίζουν συγχαρητήρια στη Rocksteady, καθώς για μια ακόμα φορά δημιούργησε μια εμπειρία που ξεχειλίζει από ατμόσφαιρα σε κάθε της λεπτό. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, οι αξιομνημόνευτες σκηνές έρχονται συχνά και τακτικά και τελικά το αποτέλεσμα είναι ένα: ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του παίκτη που για μια ακόμα φορά μπορεί να «γίνει» ο Batman.