Το δυσκολότερο πράγμα σε μια δίαιτα-διατροφή είναι η απόφαση να την ξεκινήσω. Όταν έχω φορτωθεί με 3-4 κιλά κι αισθάνομαι τα λίπη μου να ξεχειλίζουν από τα ρούχα, την κοιλιά μου να είναι έτοιμη να εκραγεί, τα μάγουλά μου να είναι πρησμένα λες και τα έχω φουσκώσει με αέρα, φαντάζει μπροστά μου ανίκητο θεριό αυτό το σατανικό μικρόβιο της λαίμαργης σαβουροφαγίας που εδώ και δύο βδομάδες με έχει καταβάλει και μ’ έχει οδηγήσει σε κατάσταση εξάρτησης σε οτιδήποτε λιπαρό, ανθυγιεινό και βρόμικο.
Εκεί πάνω έρχεται να προστεθεί και μια παράδοξη ανησυχία. Ένα δαιμόνιο που μου τριβελίζει το μυαλό νυχθημερόν και που με κάνει να πετάγομαι στον ύπνο μου. Ιδρώνω στη σκέψη ότι αναγκαστικά θα πρέπει να αποκοπώ απ’ τον κοινωνικό μου κύκλο, ότι η παρέα θα πηγαίνει σε ταβέρνες κι εστιατόρια, ενώ εγώ θα πρέπει να απαντάω “όχι, ευχαριστώ, κάνω δίαιτα ”. Με ανατριχιάζει το γεγονός ότι θα πρέπει να πάψω να πηγαίνω με τις φίλες για ποτό ή μπίρα, ή ότι θα πρέπει να κλειδώνομαι στο μπάνιο κάθε φορά που ο “καλός μου” θα θέλει να παρακολουθήσει Champion’s League παρέα με λαχταριστά κι ευωδιαστά σουβλάκια! …Είναι σίγουρο πως ζω ένα δράμα! Τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε, να είναι πιο δραματικό και ψυχοφθόρο από μια καθημερινή μάχη απέναντι σ’ ένα θεριό κι ένα δαιμόνιο?
Μετά από διαλογισμό, ασκήσεις αναπνοής και ώριμη σκέψη τελικά ηρεμώ και παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω μια υγιεινή διατροφή.
Προσπαθώ να οραματίζομαι το αποτέλεσμα και με πυγμή να με κρατώ μακριά από τους μικρούς πειρασμούς. Έλα όμως που δε σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις κι εκεί που το προηγούμενο βράδυ την έχεις βγάλει με παξιμάδι και καφέ στη μνήμη των ανέμελων λιπαρών ημερών, όλο και κάποιος συνάδελφος γιορτάζει κι όλο και κάποιο κουτί με γλυκά περιφέρεται στον ευρύτερο εργασιακό χώρο..!
Εκείνο το πρωί, ενώ έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, αντικρίζω ένα απ’ τα κουτιά με τα σατανικά σκευάσματα να προχωρά προς το δωμάτιο του φωτοτυπικού μηχανήματος. Ευθύς, ορθώνεται μπροστά μου το κατονομαζόμενο θεριό! Με λούζει κρύος ιδρώτας! Τώρα θα πρέπει να το αντιμετωπίσω εκ νέου, να το κατατροπώσω, να το συντρίψω, όμως αισθάνομαι τόσο αδύναμη..! Μόνο που αναλογίζομαι τη μάχη που θα ακολουθήσει μέσα μου για να κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, τρέμω!
Αρχικά καταφέρνω ν’ αποφύγω το κουτί σχετικά άνετα, όμως ξαφνικά το στόμα μου αρχίζει να κολλάει, να έχει μια περίεργη στυφή γεύση… “Ίσως να φταίει ο καφές” σκέφτομαι και κατεβάζω ένα ποτήρι νερό. Τίποτα! Η στυφή γεύση παραμένει αναλλοίωτη στο στόμα μου όπως αναλλοίωτη παραμένει στο μυαλό μου και η γλυκιά γεύση τής αμαρτίας. Κάνω άλλη μια προσπάθεια να γυρίσω το νου μου στη δουλειά, μα εκείνη τη στιγμή -εντελώς συμπτωματικά- θυμάμαι ότι ο προϊστάμενος, μου είχε ζητήσει να του βγάλω μερικές φωτοτυπίες!!
Γίνομαι νευρική. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα και κυρίως στη δουλειά μου. Ο χρόνος με κυνηγάει. Πρέπει να τελειώσω την εργασία μου μέχρι το μεσημέρι, πρέπει να βγάλω τα φωτοαντίγραφα και με κάποιο τρόπο πρέπει να λυτρωθώ από τη σκέψη που με αποσπά! “Ε, φτάνει πια!” λέω μέσα μου και ξεσπαθώνω …”και πόσο πια μπορεί να κρατηθεί αυτή η έρμη η γυναίκα που η ζωή της είναι γεμάτη ταχύτητα, απαιτήσεις και προγραμματισμό;!” συνεχίζω να ξεσπαθώνω νοερά και πετάγομαι απ’ το γραφείο. Διανύω την απόσταση μέχρι το διπλανό δωμάτιο με ταχύτητα δρομαία κι αρπάζω το κουτί!
Η συνέχεια είναι γνωστή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχα καταβροχθίσει σχεδόν όλο το κουτί! Ηττήθηκα πανηγυρικά από τον πρώτο γύρο κιόλας και στον αγώνα μεταξύ αδύναμης γυναίκας και θεριού, σημειώσατε 2!
Πλέον κάθομαι με το κουτί αγκαλιά, με το βλέμμα μου κενό, το νου μου άδειο και την κοιλιά μου γεμάτη. Η αυτοεκτίμησή μου έχει πέσει στο μηδέν, θέλω να βάλω τα κλάματα για την κατάντια μου, θέλω να εξαφανιστώ και… ακόμη περισσότερο θέλω να κρυφτώ από τον εαυτό μου! Εκείνη τη στιγμή δύο συνάδελφοι μπαίνουν στο δωμάτιο κουβεντιάζοντας. Η μία εξ αυτών είναι η εορτάζουσα και προτείνει στη δεύτερη να πάρει ένα απ’ τα γλυκά. (πού να ‘ξερε ότι είχα αφήσει μόνο ένα!) “Δε θέλω, ευχαριστώ” απαντά η άλλη. Η εορτάζουσα συνεχίζει ρωτώντας την γιατί δε θέλει ένα τόσο δα γλυκάκι κι αν κάνει δίαιτα. Τότε η πρώτη με μια απίστευτη φυσικότητα απάντα ”όχι, δεν κάνω δίαιτα, απλά δε θέλω αυτή τη στιγμή”. Αυτή η έκφραση ήταν σαν καμπαναριό που ξεκίνησε να χτυπά ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι μου. Τι είπε;;; “δε – θέλω – αυτή τη στιγμή”! Τι ωραίο, τι απλό που ακούγεται! Δεν κάνει δίαιτα, δε στερείται, δεν αποφεύγει τους φίλους της, δεν αντιμετωπίζει κάθε τόσο ένα θεριό κι ένα δαιμόνιο, απλά… “δε θέλει”! Κι εγώ γιατί πρέπει να “θέλω” συνέχεια; Αφού υπάρχουν τόσα πράγματα στη ζωή που απλά “δε θέλω”. Γιατί να μην μπορώ να “μη θέλω” τα συγκεκριμένα ταρτάκια, αφού στην πραγματικότητα δεν πείναγα και – για να πούμε και την αλήθεια- δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα μου γλυκά. Άρα μήπως κι εγώ απλά δεν ήθελα; Μήπως ήθελα κάτι άλλο και δεν το είχα καταλάβει; Μήπως έκανα αυτό που συχνότατα μάς αναφέρουν τελευταία, ότι απλά προσπαθώ να γεμίσω κάποιο άλλο εσωτερικό ή συναισθηματικό κενό τρώγοντας; Μήπως αυτοτιμωρούμαι;
Η ιστορία τελειώνει εδώ. Από τότε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και δεν έκανα πότε δίαιτα, δεν απέφυγα ποτέ τις παρέες μου, δε στερήθηκα ποτέ. Όμως, είμαι σταθερά πλέον στα κιλά που αισθάνομαι άνετα. Το μοναδικό πράγμα που έκανα ήταν να ακολουθήσω κάποιες απλές συμβουλές διατροφής, να υιοθετήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο μαγειρέματος και κάθε φορά που μου έρχεται κάτι να φάω να ξεκαθαρίζω μέσα μου αν πραγματικά πεινάω, αν πραγματικά μου αρέσει το συγκεκριμένο φαγώσιμο κι αν πραγματικά θα είμαι ικανοποιημένη και χαρούμενη μετά.
Με τις υγείες σας!
Πηγή: Diaita.org
