Μια μοντέρνα τραγωδία για τη μοίρα, την αμαρτία και τη δύναμη της αυτοθυσίας! Όταν το τραγούδι είναι η τελευταία σου ευκαιρία στη ζωή! Μια βαλκανική όπερα Μπρεχτικού τύπου, του Όλεγκ Νόβκοβιτς, από 15/03 στους κινηματογράφους.
Σκηνοθεσία: Oleg Novkovic
Σενάριο: Milena Markovic
Παραγωγή: Milena Trobozic Garfield, Uliks Fehmiu
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Miladin Colakovic
Πρωταγωνιστούν: Uliks Fehmiu, Hana Selimovic, Jasna Djuricic, Nebojsa Glogovac, Boris Isakovic
Μοντάζ: Lazar Predojev
Σχεδιασμός Παραγωγής: Aljosa Spajic
Σύνοψη
Στον αργόσυρτο ρυθμό του τάνγκο του συνθέτη Μπόρις Κόβατς, πένθιμα τραγούδια αναδύονται απ’ την μελαγχολία των Βαλκανίων, ερμηνευμένα από χαρακτήρες ηττημένους, αποδεκατισμένους, που πασχίζουν να βρουν ισορροπία και νόημα στη ζωή τους, που αγκιστρώνονται απ’ όσα και όσους έχουν ανάγκη. Το σενάριο, που υπογράφει η συγγραφέας και ποιήτρια Μιλένα Μάρκοβιτς, εστιάζει στις κατεστραμμένες ζωές των ηρώων, αντανακλώντας τα απομεινάρια μιας αποσαθρωμένης κοινωνίας, όπως αυτή περιγράφεται με φόντο την πόλη Μπορ της νότιας Σερβίας. Χαρακτηριστικός ο υπότιτλος της ταινίας: «Η όπερα του μεταλλωρύχου».
Περίληψη
Ο σαραντάχρονος Κινγκ έχει ένα μπαρ στο Μπορ της Σερβίας, μια πόλη ορυχείων σε παρακμή. Ο Κινγκ είναι μοναχικός τύπος, ζει μόνο για το παρόν και τη μηχανή του. Χρόνια πριν, η ερωτική του σχέση με τη Ρούζιτσα, γυναίκα του καλύτερού του φίλου, Άνιμαλ, είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του τελευταίου και την καταδίκη της Ρούζιτσα για φόνο. Ο Κινγκ αποφεύγει τους πάντες, εκτός από τον Ζλάταν, τον μικρό αδελφό του Άνιμαλ που πάσχει από διανοητική αναπηρία και τον οποίο ο Κινγκ φροντίζει επειδή νιώθει ενοχές ή οίκτο. Παρόλο που η Ρούζιτσα νιώθει ακόμη έλξη για τον Κινγκ, όταν αποφυλακίζεται έχει σκοπό να παντρευτεί τον Ουάιτι, έναν καλό άνθρωπο που έχει αποδείξει την ακλόνητη αγάπη του γι’ αυτήν. Η έφηβη κόρη της Ρούζιτσα, Ρόζα, είναι προβληματική κι ατίθαση, εξαρτημένη απ’ τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Μια νύχτα, η Ρόζα συναντά για πρώτη φορά τον μυθικό Κινγκ. Αυτός ελκύεται απ’ τη νιότη της Ρόζας, από την αδάμαστη φύση της που μοιάζει με τη δική του, ή ίσως κι απ’ την ομοιότητα με τη μητέρα της: ο Κινγκ ούτε ξέρει, ούτε νοιάζεται.
Eπιμέλεια: Νικόλας Αρώνης
