Τα ζώα αποτελούν πολλές φορές τη συντροφιά και την απαντοχή μας (ακόμα κι αν δεν είμαστε συνηθισμένοι στην παρουσία τους, ακόμα κι αν έχουν μπει με αναπάντεχο τρόπο στη ζωή μας). Στέκονται συνεχώς δίπλα μας και μεγαλώνουν μαζί μας, γίνονται υπαίτια του πένθους μας όταν πεθαίνουν και προσφέρονται κάθε τόσο για συγκρίσεις με τα ανθρώπινα. Τα ζώα έχουν κατακτήσει εδώ και πολύ καιρό τη θέση τους στη λογοτεχνία (την ελληνική και τη ξένη) με τον σκύλο να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία. Ένας σκύλος, πιστός και συμπαραστάτης στις πιο διαφορετικές καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο κύριός του, πρωταγωνιστεί στα αφηγήματα του Βαγγέλη Ιντζίδη «Ζακ. Η αυτοβιογραφία των ζωντανών», τα οποία κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις «Νήσος».
Ο Ιντζίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε παιδαγωγικά, γλωσσολογία και θεωρία της λογοτεχνίας, έλαβε μέρος ως εμπειρογνώμονας σε ομάδες εργασίας διεθνών οργανισμών, δίδαξε στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και σήμερα ανήκει στο Εργαστηριακό και Διδακτικό Προσωπικό του Τομέα Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει δημοσιεύσει τα ποιητικά αφηγήματα «Χαιρετισμούς από την Ελλάδα» (2001) και «Η βιογραφία του χρόνου» (2005) και ο «Ζακ», που είναι το τρίτο λογοτεχνικό του βιβλίο (έχει γράψει και δύο διδακτικά εγχειρίδια), κινείται προς την ίδια κατεύθυνση: πρόζα σε συγκρατημένα ποιητικούς και σαφώς ατμοσφαιρικούς τόνους.
Μέσα από τα δεκαεπτά κομμάτια που αποτελούν τη συλλογή του, ο συγγραφέας μιλάει όχι μόνο για τον αγαπημένο του σκύλο (τα καθημερινά του σουσούμια, τις προβλέψιμες ή τις απρόβλεπτες αντιδράσεις του, τις αρρώστιες που τον ταλαιπωρούν και τα μέρη στα οποία του αρέσει να συχνάζει), αλλά και για τον ίδιο – όταν τον βγάζει βόλτα στη γειτονιά, όταν πρέπει να τον πάει στον γιατρό ή όταν απλώς ησυχάζει τις μικρές ώρες κοντά του. Ο Ζακ είναι ένας διακριτικός συνομιλητής, ένας φίλος και συνεργάτης που δεν απουσιάζει ποτέ από τις σκέψεις και τα συναισθήματα του αφηγητή μολονότι μόνο με το σώμα και το γάβγισμα είναι σε θέση να εκφράσει τον δικό του κόσμο. Οι έννοιες της σιωπής και του χρόνου, το άγχος του θανάτου και της ασθένειας, η αναζήτηση της αυθεντικότητας (μια ύπαρξη γυμνή, απαλλαγμένη από οποιοδήποτε περιττό ή φλύαρο στοιχείο), η παγωνιά της μοναξιάς και η διαδρομή σε ένα τοπίο άδειο από το οιοδήποτε νόημα αποτελούν τη φιλοσοφία που μοιράζεται ο αφηγητής με τον Ζακ κατά τη διάρκεια των αδιάκοπων νοερών συζητήσεων που έχει μαζί του.
Ένας σκύλος που ξέρει από φιλοσοφία και μπορεί κατά καιρούς να θέτει υπαρξιακά ερωτήματα; Κατά πάσα πιθανότητα. Εκείνο, όμως, που πρωτίστως ξέρει ο Ζακ (κάποτε παίρνει κι ίδιος τον λόγο, με τη σκυλίσια του γλώσσα) είναι το πώς να ανακινήσει τις εμπειρίες και τις μνήμες του κυρίου του: από τους έρωτες που κάποτε θριάμβευαν και στις ημέρες μας μοιάζουν χαμένοι για πάντα μέχρι τις εικόνες των παιδικών χρόνων και τις μορφές του πατέρα, της μητέρας και της γιαγιάς, οι οποίες παραπέμπουν στην ανασφάλεια και την αθωότητα μιας εποχής χωρίς επιστροφή. Και οι εικόνες αυτές συνιστούν τις καλύτερες και τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου του Ιντζίδη, που μας δείχνουν πως η αγάπη μας για τα ζώα δεν είναι τυχαία αφού έχει τη δυνατότητα να μας αποκαλύψει τα βαθύτερα και τα πιο ευαίσθητα στρώματα του εαυτού μας.
