Λίγες ώρες πριν κλείσουν 15 χρόνια από το ατύχημα που τον καθήλωσε στα 16 του χρόνια σε αναπηρικό αμαξίδιο, ο Θεσσαλονικιός Δημήτρης Αντωνίου παρουσιάζει το νέο του βιβλίο «Η τέχνη της αισιοδοξίας», θέλοντας να μοιραστεί τις σκέψεις και τις ιδέες που τον βοηθούν όλα αυτά τα χρόνια να μη χάνει το χαμόγελό του.
Είναι ένα βιβλίο που, όπως εξηγεί ο ίδιος στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, θέλει να δωρίσει σε κέντρα αποκατάστασης, παιδοψυχιατρικές μονάδες, βιβλιοθήκες και άλλες δομές, ώστε να βοηθήσει να σχηματιστεί το χαμόγελο σε όποιον το έχει ανάγκη. «Ήδη, τα μηνύματα που παίρνω απ’ όλη την Ελλάδα δείχνουν ότι υπάρχει κόσμος που περιμένει να το διαβάσει και να του γεννήσει την ελπίδα».
Στο ίδιο σημείο, συμβολικά, 15 χρόνια μετά
Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμαριάς την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου, στις 17.00, στην αυλή του 7ου Λυκείου – 8ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, καθώς έξω από αυτό το σχολείο τον είχε παρασύρει το 2006 ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Κάθε χρόνο, στην επέτειο, ο Δημήτρης πραγματοποιεί δράσεις για την οδική ασφάλεια και την τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Φέτος όμως, 15 χρόνια μετά το ατύχημα, αποφάσισε να παρουσιάσει το βιβλίο του εκεί, «συμβολικά» όπως λέει. Στην παρουσίαση, εκτός από τον ίδιο θα μιλήσει η ψυχολόγος Κατερίνα Κασκαμανίδου, «ένας πραγματικά αισιόδοξος άνθρωπος», όπως σημειώνει ο συγγραφέας.
Στο πλαίσιο της παρουσίασης και σε συνεργασία με την Τροχαία Θεσσαλονίκης θα γίνει και ενημέρωση σε μαθητές για την οδική ασφάλεια. Ένα μεγάλο κομμάτι της ενέργειας και δημιουργικότητάς του, το έχει αφιερώσει όλα αυτά τα χρόνια στο θέμα της ενημέρωσης. «Δεν είναι κάτι που αλλάζει με μία ομιλία, ένα άρθρο ή ένα βιβλίο. Χρειάζεται να επανερχόμαστε συχνά ώστε να γίνει συνείδηση. Να είμαστε συνέχεια δίπλα στους νέους και να τους το θυμίζουμε». Πριν από την παρουσίαση θα γίνει ενημέρωση και με γυαλιά προσομοίωσης μέθης. Τα φοράνε οι μαθητές και βλέπουν όπως θα έβλεπαν αν είχαν καταναλώσει αλκοόλ. «Είναι συγκλονιστικό γιατί τότε, χωρίς να έχει επηρεάσει το αλκοόλ τον εγκέφαλο και ακολούθως τη διάθεσή σου, καταλαβαίνεις πώς πραγματικά βλέπεις, όταν έχεις πιει», εξηγεί ο κ. Αντωνίου.
Πρόταση για ρεαλιστική αισιοδοξία
Το 4ο βιβλίο του Δημήτρη Αντωνίου, «το πρώτο μη-λογοτεχνικό», όπως λέει, μοιάζει με βιβλίο αυτοβελτίωσης. «Τα απέφευγα αυτά που είναι λίγο της μόδας, με οδηγίες πώς να γίνει κανείς χαρούμενος. Αντίθετα, σε αυτό το κλίμα της ευκολίας και προχειρότητας, «Η τέχνη της αισιοδοξίας» είναι μια πρόταση για ρεαλιστική αισιοδοξία, χωρίς φανφάρες και γενικόλογα», σημειώνει, παραθέτοντας στο βιβλίο τα προσωπικά του βιώματα, βασισμένος ωστόσο σε σχετική διεθνή βιβλιογραφία.
Τα προσωπικά του βιώματα αποτελούν ένα «δέσιμο» ενός άτυπου ημερολογίου που κρατάει όλα αυτά τα χρόνια, μια συμβουλή που του είχαν δώσει αμέσως μετά το ατύχημα, να σημειώνει τις σκέψεις του, και την οποία ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Το βιβλίο αυτό «στηνόταν» στο μυαλό του εδώ και χρόνια και προέκυψε τώρα, καθώς αξιοποίησε τις περιόδους καραντίνας για να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του.
Πυξίδα αισιοδοξίας
Το βιβλίο -στο οποίο επιχειρεί μια ολιστική πρόταση πώς μπορεί κάποιος να προσεγγίσει την αισιοδοξία- χωρίζεται σε τέσσερα βασικά κεφάλαια. Τα πρώτα δύο έχουν να κάνουν με το χώρο. Πώς να δουλέψει κάποιος με τον εαυτό του και πώς με τους γύρω του. Το τρίτο και το τέταρτο κεφάλαιο αφορούν χρονικές κατευθύνσεις. Στο παρελθόν και στο μέλλον. «Είναι σαν μια πυξίδα. Ο κόσμος μέσα μας, έξω μας, το παρελθόν και το μέλλον και όπως το αντιλαμβάνομαι, όλα αυτά μαζί βγάζουν μια ιδανική ισορροπία. Είναι ο δικός μου τρόπος να χτίσω και να διατηρήσω το χαμόγελό μου. Το σύμβολο της αισιοδοξίας, παρά τις δυσκολίες». Δεν θεωρεί ότι έτσι λύνονται τα προβλήματα, αλλά αυτό που επιθυμεί είναι να μοιραστεί τους τρόπους που ο ίδιος αντιμετωπίζει τα δικά του.
Τα μαθήματα από την πάθηση του πατέρα του
Είχε μάθει από μικρός στα δύσκολα. Πριν από το ατύχημά του, έζησε για αρκετό διάστημα την πάθηση του πατέρα του που έπασχε από Πάρκινσον και ο οποίος έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες μετά το ατύχημα, χωρίς όμως να είναι τότε σε κατάσταση να αντιληφθεί τι είχε συμβεί στο παιδί του.
«Περνούσε το βάσανό του σιωπηλά, με θάρρος, προσπαθώντας να χαμογελάσει. Ήμουν μικρός, αλλά κατάλαβα γράφοντας το βιβλίο, πόσα μαθήματα πήρα από εκείνον. Τότε έλεγα ότι ήμουν άτυχος. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή που πήρα ανεκτίμητα μαθήματα από εκείνον», λέει ο Δημήτρης Αντωνίου.
Η αισιοδοξία είναι επιλογή
Θεωρεί ότι κληρονόμησε την αισιοδοξία του πατέρα του, πιστεύει όμως ότι η αισιοδοξία είναι επιλογή και από τις πρώτες μέρες μετά το ατύχημα θέλησε να μπορεί να κάνει επιλογές. «Με ενοχλούσαν τα σταυροδρόμια ή οι μονόδρομοι. Ήθελα πάντα να προσπαθώ να φτιάχνω κι ένα δικό μου δρόμο. Να τον δημιουργώ», τονίζει.
Τα πρώτα χρόνια μετά το ατύχημα έπρεπε να διαχειριστεί -μεταξύ άλλων- τους αφόρητους πόνους. Οι γιατροί τού σύστηναν φάρμακα, τα οποία ωστόσο τού προκαλούσαν ατονία. Δεν μπορούσε να ζει με τους πόνους, αλλά δεν ζούσε και όπως ήθελε με τα αναλγητικά. «Ήθελα να έχω το δικαίωμα της επιλογής», λέει. Οι πόνοι του «πραγματικοί» και «φανταστικοί» -πονάω στον καρπό που δεν έχω, εξηγεί- είναι μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. «Τους βάζω δίπλα μου. Ξυπνάμε παρέα και τους ζητάω να μού θυμίσουν τι έχει σημασία», επισημαίνει.
Όλα ξεκίνησαν με μια ταινία
Το ατύχημα τού άλλαξε για πάντα τη ζωή, αλλά τη ζωή του μετά το ατύχημα τού την άλλαξε η ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος», η οποία βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός ιδιοφυούς μαθηματικού, ο οποίος πάλεψε πάνω από 30 χρόνια με τις σχιζοφρενικές τάσεις του.
Στην ταινία, λέει ο γιατρός στον πρωταγωνιστή: «Δεν είναι όλα μαθηματικά» κι εκείνος απαντά: «τα μαθηματικά σού μαθαίνουν να λύνεις ένα πρόβλημα και για μένα αυτό είναι ένα πρόβλημα». Αυτό τον βοήθησε να πιστέψει στη δύναμη της θέλησης και ότι αξίζει να προσπαθήσει.
Την περίοδο που έγραφε το βιβλίο «Η τέχνη της αισιοδοξίας» πήρε φωτιά η πολυκατοικία που μένει και όπως είναι φυσικό, σοκαρίστηκε τόσο ο ίδιος όσο και ο περίγυρός του. «Μια μέρα κράτησε αυτό. Τότε έγραφα το κεφάλαιο για την ευγνωμοσύνη και άφησα τον τοίχο έτσι καμένο, για να θυμάμαι ότι υπήρξα αχάριστος για μια μέρα, αφού δεν έπαθε κανείς τίποτα».
«Πέρασα από… κάτω»
Το βιβλίο, εξηγεί ο Δημήτρης Αντωνίου, δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά σε εκείνους που θέλουν να βρουν αισιοδοξία. Εξάλλου και ο ίδιος στα πρώτα δυο χρόνια μετά το ατύχημα δεν σκεφτόταν όπως σήμερα. «Ήταν επιλογή μου να μείνω μέσα και να δω τι είναι τέλος πάντων αυτή η ζωή, γιατί μέχρι τότε ήξερα ότι ήταν να βγαίνω και να παίζω με τους φίλους μου».
Αυτό που θέλει να περάσει από το βιβλίο και αυτό που κάνει ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως ίσως είναι καλύτερο αντί να ψάχνουμε την ευτυχία, να αρχίσουμε να αναζητούμε την αισιοδοξία.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
