Από τις εκδόσεις fagottobooks κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Ηλία Π. Γεωργάκη με τίτλο ‘Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑ’.Πρόκειται για ένα βιβλίο σταθμός για τη Λευκάδα. Η πρώτη του παρουσίαση έγινε στις 9 Αυγούστου 2020 στη Λευκάδα.
Το νέο βιβλίο του Ηλία Γεωργάκη (280 σελίδες), περιλαμβάνει:
-Ένα μεγάλο οδοιπορικό στη Λευκάδα με ιστορικές, τουριστικές και λαογραφικές αναφορές σε κάθε ένα χωριό και στην πόλη.
-Εκατοντάδες παρατσούκλια(παρωνύμια) κατοίκων της πόλης.
—Ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία.
-΄Ηθη, έθιμα και παραδόσεις.
-Σπάνιες λέξεις και εκφράσεις από το λευκαδίτικο γλωσσικό ιδίωμα.
—Τριάντα φάρσες και χιουμοριστικές ιστορίες των παλιών κατοίκων της πόλης( των επονομαζόμενων μπουρανέλων).
—-Ειδικά αφιερώματα στον Λευκάδιο Χέρν, στο καρσάνικο κέντημα, στα παραδοσιακά προιόντα του νησιού,στην τοπική κουζίνα και στο λευκαδίτικο κρασί.
-Σπάνιες παλιές φωτογραφίες.
—Ποιήματα του συγγραφέα για τη Λευκάδα.
ΣΗΜΕΙΑ ΠΏΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
-ΛΕΥΚΑΔΑ:
ΖΑΚΥΝΘΟΥ 7
βιβλιοπωλείο fagottobooks
(στο στενό που ειναι το Taste & Coffee-απέναντι απο τη μαρίνα πόλης)
τηλ. 2645021095
-ΑΘΗΝΑ
ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 15
τηλ. 2103645147
www.fagottobooks.gr
———————————————————————————————-
Ο Ηλίας Γεωργάκης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ”ΤΑ ΝΕΑ”(από το 1983) και συγγραφέας.Γεννήθηκε(1960) και μεγάλωσε στη Λευκάδα Σπούδασε δημοσιογραφία.Καλύπτει το ρεπορτάζ για ασφαλιστικά και εργασιακά θέματα. Το 2004 τιμήθηκε με το Βραβείο Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας Μπότση για την εγκυρότητα των ρεπορτάζ που έχουν σχέση με την ασφάλιση και τα εργασιακά δικαιώματα. Aπο το 2007 εως το 2011 διετέλεσε εκλεγμένος εκπρόσωπος των δημοσιογράφων στα ”ΝΕΑ” στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών).Το 2005 βραβεύτηκε για τη δημοσιογραφική συμβολή του κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, στο πλαίσιο της κοινοτικής πρωτοβουλίας EQUAL.
Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές με τίτλους :«Θαλασσινό Ελεγείο», «Το Άλλο Μπλέ», «Ορφέως 2»(εκδόσεις ‘ΑΓΚΥΡΑ’), και «Χορεύουν τα Κόκκινα»(εκδόσεις ‘ΑΓΚΥΡΑ). Στίχοι του έχουν μελοποιηθει από γνωστούς Έλληνες συνθέτες. Σημαντική είναι η συμβολή του στην τουριστική προβολή της Λευκάδας καθως και στη διάσωση της πολιτιστικής και πνευματικής πλούσιας παράδοσης του νησιού. Παντρεμένος με τη Σοφία Αναγνωστοπούλου εχει δύο παιδιά:τον Παναγιώτη και τη Μυρτώ.Νονός του ειναι ο γνωστός Λευκαδίτης ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης.
———————————————————————————————————————–
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η ΗΔΟΝΗ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Βουτιές στα μουράγια του Κάστρου. Μπάλα στην άμμο. Μπάνιο στην αμμόγλωσσα και στο φαναράκι. Μια εποχή, μια ανάμνηση. Μια Λευκάδα. Και θυμόμαστε, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο για να περάσουμε νοερώς όμορφα, να απολαύσουμε την ηδονή της ανάμνησης αφού η ζωή μας σήμερα έγινε αφόρητη, μοναχική, πληκτική, σημαδεμένη από την πρωτοφανή οικονομική κρίση,την κατάθλιψη,την ανασφάλεια, το φθόνο και την υποκρισία. Θυμάμαι πηγαίναμε στο Κάστρο με τον Μαγγελάνο, τη βάρκα του Αργύρη και του Ντίνου του Μπαμπάρου.
Με το μαϊστράλι να χαϊδεύει τα πρόσωπα μας, να πετάει τα καπέλα. Με τις φθηνές σαγιονάρες( ή συνήθως ξυπόλυτοι )και το μισοτρύπιο μαγιό. Με την αλμύρα να ξεραίνεται στο δέρμα. Και νάσου φόρα για το μακροβούτι, για το ποιος θα κερδίσει. Και να τα καλαμπούρια και τα πειράγματα. Και τα απόβραδα με τις πυγολαμπίδες στην Κουζούντελη, στα καφενεία με τη σουμάδα και τα παξιμάδια. Βόλτα στο παζάρι και στο μώλο. Αχ αυτά τα παιδικά μας χρόνια.
Τα παιδικά χρόνια που μας σημαδεύουν. Όλους. Και θα μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή. Γιατί είναι τα καλύτερα. Τα ομορφότερα. Τα αγαπημένα. Και δεν ειναι μόνο οι μνήμες, οι όμορφες στιγμές, οι πρώτοι έρωτες, τα άγουρα όνειρα, τα φαρομανητά. Είναι οι αναμνήσεις από τις αξέχαστες μυρωδιές αλλά και απο τους ήχους. Oι μυρωδιές και οι ήχοι από τη Λευκάδα. Αξέχαστες. Μοναδικές. Ανεπανάληπτες. Οι μυρωδιές από το βρεγμένο χώμα στα Βαρδάνια. Και από τους γέρικους ευκάλυπτους. Από τη μουτελη στο μόλο και τα ‘ληγμένα» φύκια στο Ιβάρι.
Οι διαφορετικές μυρωδιές. Οι αγαπημένες. Του μάραθου στο Κάστρο. Της ασετιλίνης στο πυροφάνι. Των μαντολάτων και της σουμάδας. Του χαλασμένου ξύλου στου ‘Πάπιου’. Της ξεραμένης αλμύρας στο δέρμα ένα Αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Των λασπωμένων αυλακιών στου Πουλιού. Η μυρωδιά από το καμένο κερί στον επιτάφιο, στον Αη Νικόλα. Από το Κυριακάτικο, μεσημεριανό. τραπέζι, (με την κατσαρόλα να ‘χοροπηδάει’ από ευχαρίστηση που ολοκλήρωσε το έργο της). Η μυρωδιά των περιβολιών την Πρωτομαγιά. Και του ξεροψημένου ψωμιού απο το φούρνο της Λιόνταινας και του Δειβέκη. Του πρώτου τετραδίου. Και της φθηνής κολόνιας μετά το εφηβικό ξύρισμα. Της βρασμένης κουκούτσας και του φρέσκου ψαριού. Οι μυρωδιές που έρχονται και σήμερα και με συντροφεύουν. Αλλά είναι και αυτοί οι ‘ηχοι, τα ακούσματα. Που με κυνηγάνε. Με χαιδεύουν ακόμη στα αυτιά μου.
Οι ήχοι της τρελαμένης καρδιάς στο πρώτο ραντεβού. Ο ήχος τις βροχής πάνω στο τσίγκο. Της σάμπας και της μαζούρκας στο ‘Πάνθεον’. Της φιλαρμονικής και της μεταμεσονύχτιας καντάδας. Της κορνέτας του Καμινάρη. Και της Διάνας την Πρωτοχρονιά. Το χαχανητό του Κοκοκιώρου. Οι φωνές των φολκλορικών συγκροτημάτων στο φεστιβάλ. Οι μπαλιές από το ποδόσφαιρο των φυλακισμένων μέσα στις φυλακές. Ο ήχος από τις σιδερένιες ρόδες από το κάρο του παππού μου, του Νιόνιου. Και από τη καμπάνα της Παναγίας των Ξένων. Οι ήχοι των γλάρων στη λιμνοθάλασσα. Και των αδέσποτων σκυλιών στην Αγία Κ άρα. Μυρωδιές και ήχοι. Ηχοι και μυρωδιές. Που μαζί με τις εικόνες, με τις μνήμες θα με κυνηγούν, θα με μαγεύουν, θα με σημαδεύουν για πάντα.
