του Νίκου Βιτσιλάκη
Οι αριθμοί είναι πάντα αμείλικτοι και στην περίπτωση της ιστορικής εταιρείας από το Milwaukee δεν έχουν κανένα λόγο να πράξουν διαφορετικά, σκιαγραφώντας ένα μέλλον άκρως δυσοίωνο.
Μπορεί το πρώτο τρίμηνο του 2019 ο αμερικάνος κατασκευαστής να είχε ένα δυναμικό ξεκίνημα, ωστόσο στην πορεία οι πωλήσεις σημείωσαν πτώση της τάξης του 12,3% με τα αντίστοιχα καθαρά κέρδη να έχουν εξίσου δραματική πτώση, που άγγιξε το 26,8%. Μιλώντας για καθαρά κέρδη τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα σε βάθος 5ετίας, όπου η πτώση πλέον φτάνει το τρομακτικό 43,5%. Ο κατήφορος οφείλεται μεταξύ άλλων και στο γεγονός ότι όλο και λιγότερος -νεαρής ηλικίας- κόσμος οδηγεί μοτοσυκλέτα, με την προσέλκυση νέων αγοραστών να παραμένει άλυτος γρίφος. Πολλώ δε μάλλον στην περίπτωση ενός Harley-Davidson και στη φιλοσοφία που αυτό πρεσβεύει, δηλαδή ένα lifestyle μιας άλλης εποχής και ενός εντελώς άλλου τρόπου ζωής από αυτό που θέλει σήμερα η «νεολαία». Έγινε βέβαια μια σοβαρή προσπάθεια με το LiveWire, αλλά η ως τώρα αντίδραση της αγοράς στην ηλεκτροκίνητη Harley είναι επιεικώς χλιαρή. Ακόμα, η εξαγορά της StaCyc, κατασκευαστή ηλεκτρικών scooter, είναι μια κίνηση που δεν δείχνει ικανή να φέρει την άνοιξη.
Αν αναλογιστεί κανείς πως όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στις Η.Π.Α. η οικονομία θεωρητικά πάει καλά και το 2019 θα έπρεπε να είναι χρονιά της Harley-Davidson, τότε μόνο τα χειρότερα μπορούμε να φανταστούμε για το μέλλον μιας εταιρείας που οι καμπύλες και τα διαγράμματα έχουν πάρει την κατιούσα, ενώ το χρέος που ήδη υπάρχει φτάνει τα 7,1 δις δολάρια. Συνδυασμός όχι και τόσο ελκυστικός για πιθανούς επενδυτές και τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, αν κρίνουμε από την ευρύτερη πολιτική της εταιρείας στην Ευρώπη και -ειδικά- στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Εκτός και αν αλλάξει κάτι άρδην και στα υψηλά κλιμάκια, γιατί ως γνωστόν το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει. Οι αμερικάνοι μαρκετίστες πρέπει να καταλάβουν ότι ο κόσμος αλλάζει και πως πρέπει να βρουν προϊόν και τρόπο να προσεγγίσουν ένα κοινό άγνωστο σε αυτούς. Όλα αυτά τα χρόνια είχαν μείνει με την καραμέλα του “american dream”, το οποίο όμως -και όπως δείχνουν οι πωλήσεις- παρέμεινε όνειρο γενικώς. Κρίμα για το πάλαι ποτέ “θρυλικό” εργοστάσιο, δέχεται σκληρή πίεση από τα γεγονότα και πολύ δύσκολα θα καταφέρει να βρει το δρόμο που αρμόζει στην ιστορία του.
