Του Νίκου Τσαμάνδουρα
Φωτογραφίες: Γεωργία Τσαγκαράκη, Νίκος Τσαμάνδουρας
Την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η 22η συνάντηση μοτοσυκλετιστών από όλη την Κρήτη και όχι μόνο, ωστόσο και από ότι φάνηκε η προσπάθεια δεν είναι πάντα αρκετή.
Στην Κρήτη του 2019 πολλά πράγματα δεν πάνε καλά και –δυστυχώς- η μοτοσυκλέτα δεν αποτελεί εξαίρεση. Η προσπάθεια των διοργανωτών της 22ης ήταν μεγάλη και αξιέπαινη και το πρώτο πράγμα που πρέπει να σταθούμε είναι αυτό. Άλλωστε κάθε χρονιά κάποιος σύλλογος αναλαμβάνει τη διοργάνωση μιας εκδήλωσης που θα έπρεπε να είναι μια γιορτή για τη μοτοσυκλέτα. Και όταν λέμε «αναλαμβάνει τη διοργάνωση» εννοούμε φυσικά το κόστος αλλά και την ευθύνη για χώρο, συγκροτήματα κτλ. Φέτος ήταν το «Biker’s Club Κρήτης», το οποίο αξίζει τουλάχιστον ένα «μπράβο».
Η πρώτη μέρα ήταν η Παρασκευή, με τον κόσμο να έρχεται σταδιακά και να στήνει σκηνές με σκοπό τη διαμονή για το 3ήμερο. Αρκετοί βέβαια είχαν στήσει από την προηγούμενη κιόλας μέρα. Γενικά, η πρώτη μέρα –ίσως και λόγω εργάσιμης- ήταν κάπως χαλαρή, ωστόσο δεν έλειψαν οι παρέες, τα μοτοπαιχνίδια και φυσικά η μουσική σε ύφος παραδοσιακό. Η 2η μέρα, το Σάββατο ήταν σαφώς πιο δραστήρια, με τις βόλτες στο νομό Ρεθύμνου να έχουν την τιμητική τους. Όλα όδευαν στη μουσική κορύφωση με πιο ροκ διάθεση από Αδαείς και Γιάννη Αγγελάκα & 100C, οι οποίοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν, αν σκεφτεί κανείς ένα κοινό που αποδείχτηκε «χλιαρό».
Στο δεύτερο πράγμα που θα ήθελα να σταθώ είναι κάποια κακώς κείμενα, με μόνο λόγο σχολιασμού τη βελτίωση για το μέλλον. Αρχικά, είχαμε μια Συνάντηση Μοτοσυκλετιστών χωρίς… μοτοσυκλέτες. Και με αυτό εννοώ την ηχηρή απουσία μεγάλων εταιρειών του χώρου της μοτοσυκλέτας. Σε μια μεγάλη ευκαιρία προβολής νέων μοτοσυκλετών –που πολύ θα ήθελε να δει ο κόσμος- δεν υπήρχε κανείς, με την Κρήτη να αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά παραπαίδι του Ελληνικού μοτοσυκλετιστικού γίγνεσθαι.
Έπειτα, ας αφήσουμε τις εταιρείες και ας πιάσουμε εμάς, τους συμμετέχοντες. Οκ, δέχομαι ότι η καγκουριά είναι στο πρόγραμμα, επιβάλλεται μάλλον σε τέτοιους είδους εκδηλώσεις, όμως τα ποζεριλίκια μπροστά στη σκηνή με τους μουσικούς επί τω έργω και με τόσα άτομα τριγύρω απλά χαλάνε την εικόνα μιας πραγματικά καλής προσπάθειας. Το πιο απλό βρε παιδιά, μια μοτοσυκλέτα να «φύγει» τη στιγμή του burnout, πάνω σε ποιούς θα πάει;
Στην Κρήτη του 2019 και των 50 (μέχρι τώρα) νεκρών σε τροχαία, οι Παγκρήτιες Συναντήσεις Μοτοσυκλετιστών θα έπρεπε να είναι αφορμές για το κάτι παραπάνω. Ζώντας μόνιμα στη μεγαλόνησο και έχοντας δει πολλά είναι δύσκολο να μη μου βγει το παράπονο. Να καταλάβουμε πως εκεί δεν έρχονται μόνο οι δίτροχοι φίλοι μας, αλλά και άλλος κόσμος που θέλει να δει κάτι διαφορετικό. Να δείξουμε πως δεν είμαστε μόνο πειραγμένες εξατμίσεις. Ίσως την επόμενη φορά να έχουμε μάθει –όλοι- από τα λάθη μας.
