Του Νίκου Βιτσιλάκη
Αφορμή και αιτία για το βίντεο που σας δείχνουμε απόψε είναι μια συζήτηση στην οποία συμμετείχα προ ημερών. Σε αυτή ήταν πρωτόλειοι «χωματεροί» αναβάτες, με τους οποίους συναντήθηκα σε αυτοσχέδια πίστα motocross λίγο έξω από την Αθήνα. Ξεκάθαρα παρείστικη προπόνηση, δύο γύρους μέσα μισή ώρα έξω και πάμε πάλι από την αρχή, περισσότερη ώρα δηλαδή ξοδέψαμε σε συζητήσεις και ρυθμίσεις παρά σε δράση. Εγώ λόγω ηλικίας βρίσκομαι εκεί συχνά πυκνά για να κρατάω τη φυσική μου κατάσταση (και ψυχική υγεία) σε καλά επίπεδα, οι υπόλοιποι συνομιλητές μου για να έχουν ελπίδες μέσω σκληρής προπόνησης να διακριθούν σε τοπικούς και πανελλήνιους αγώνες, κυρίως motocross και enduro.
Παρατήρησα λοιπόν ότι έπεφταν μια σειρά δικαιολογιών για τις κατά τη δική τους άποψη μέτριες επιδόσεις τους και πως αυτές αφορούσαν κατά βάση στο μοντέλο που οδηγούσαν. «Εμένα είναι μοντέλο ’17 και του λείπει το τάδε για να στρίψω καλύτερα» έλεγε ένας, «Εγώ πήρα το μοντέλο του ’18 αλλά θα το δώσω για το καινούργιο που έχει καλύτερη ανάρτηση» συμπλήρωνε ο άλλος. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι αυτά δεν στέκουν και πως ο αναβάτης κάνει τη διαφορά, ειδικά στο επίπεδο που βρίσκονται. Με κοίταξαν περίεργα, σεβάστηκαν την εμπειρία μου και εγώ για να τους ευχαριστήσω θέλω να τους αφιερώσω το βίντεο που ακολουθεί και στο οποίο μια παλιά καραβάνα του motocross συμμετέχει με μια μοτοσυκλέτα του …1989 στο βρετανικό πρωτάθλημα, συναγωνιζόμενος μοντέλα και αναβάτες του σήμερα. Δείτε και θα καταλάβετε..
