Πριν από τέσσερις δεκαετίες, ο Αμερικανός Brad Lackey συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη της ανάρτησης τύπου Unitrak, προκαλώντας την Kawasaki να διεκδικήσει τον τίτλο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα MX της FIM στα 500cc.
Αφού κέρδισε την εναρκτήρια σειρά πρωταθλήματος AMA Motocross στα 500cc το 1972 με την Kawasaki και στην ηλικία των 19 ετών, ο νεαρός Καλιφορνέζος αναβάτης είδε το μέλλον του στην Ευρώπη: «Το κίνητρο για μένα ήταν να γίνω καλύτερος αγωνιζόμενος παγκόσμιας κλάσης. Το 1972 κέρδισα εύκολα κάθε αγώνα στις ΗΠΑ και κατέκτησα τον πρώτο τίτλο MX με την Kawasaki. Αφού παρακολούθησα τους Ευρωπαίους στους αγώνες Trans-AMA και Inter-Am και δεν κατάφερα να τους νικήσω, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ότι έκαναν στην Ευρώπη ήταν καλύτερο για την εξέλιξή τους. Γιατί όσον αφορούσε πίστες, προετοιμασία και εξοπλισμό, είχαν τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των αμερικάνων μοτοκρόσερς», εξήγησε ο Brad, που ξεκίνησε την καριέρα του στην Ευρώπη με ελάχιστη υποστήριξη αλλά εξαιρετικά υψηλό κίνητρο.
Χρειάστηκαν δύο σεζόν για να ανέβει στην πρώτη δεκάδα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος 500cc και το 1975 κατέγραψε την πρώτη του νίκη κατά τη διάρκεια του τελευταίου γύρου της σεζόν στο Λουξεμβούργο. Βελτιώνοντας τα αποτελέσματά του κάθε σεζόν, ο Καλιφορνέζος τελικά τερμάτισε δεύτερος το 1978 και εντάχθηκε στην Kawasaki για την επίσημη συμμετοχή της στην κύρια κατηγορία. «Έδωσα στην Kawasaki το πρώτο της πρωτάθλημα MX στις ΗΠΑ, οπότε είχα πολλούς φίλους στην εταιρεία και με πλησίασαν για τη νέα ανάρτηση Unitrak που ανέπτυσσαν. Ίσως να είχαν υπερβάλει σχετικά με το πόσο την είχαν εξελίξει, αλλά δεν ήμουν απόλυτα χαρούμενος στη Honda με τους περιορισμούς τους στην εξέλιξη της μοτοσυκλέτας. Ήξερα ότι η Kawasaki θα έδινε το πράσινο φως σε ότι ήθελα να κάνω για να βελτιώσω τη μοτοσυκλέτα, οπότε υπέγραψα μαζί τους για το 1979».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όλα τα εργοστάσια έψαχναν για νέα τεχνολογία ανάρτησης, καθώς οι μοτοσυκλέτες γίνονταν όλο και πιο ισχυρές. Όταν η Kawasaki συμμετείχε επίσημα στην κατηγορία των 500cc, εισήγαγε το σύστημα Unitrak και μετά από πολλές δοκιμές ο Brad κέρδισε έναν αγώνα κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου της σεζόν στην Αυστρία. «Πριν από το πρώτο GP του 1979 στο Sittendorf, η μοτοσυκλέτα δεν ήταν εξελιγμένη στο επίπεδο που έπρεπε σε σχέση με τον ανταγωνισμό, οπότε ο μηχανικός μου και εγώ πήγαμε στην Ιαπωνία για κάποιες αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Μετά από αρκετές τροποποιήσεις σε κινητήρα και ανάρτηση, η μοτοσυκλέτα μεταφέρθηκε στην Αυστρία και έφτασε το Σάββατο πριν από το GP. Εκείνη την ημέρα ανέβηκα στο βάθρο με τερματισμό 5-1 και ένιωσα ότι ήταν μια τεράστια νίκη για το σύστημα Unitrak, την Kawasaki και τον εαυτό μου. Η μεγαλύτερη αλλαγή από την παραδοσιακή ανάρτηση ήταν η ανάγκη να είναι πολύ ακριβής, με την τάση του ελατηρίου και τη βαλβίδα για μεγάλα αλλά ταυτόχρονα και για μικρά άλματα».
Συνολικά νικητής του δεύτερου γύρου της σεζόν στη Γαλλία, ο Lackey κέρδισε έξι αγώνες και πέντε βάθρα GP εκείνη τη χρονιά. «Η σεζόν ξεκίνησε αρκετά καλά με τις νίκες στα πρώτα τρία GP, αλλά μετά είχαμε μερικά άσχημα αποτελέσματα, που οφείλονταν σε μια σειρά διαφορετικών αιτιών. Συνολικά κερδίσαμε περισσότερους αγώνες από οποιονδήποτε άλλο εκείνο το έτος, αλλά είχαμε και αρκετές κακές εμφανίσεις». Αλλά η εμπειρία που αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια της σεζόν ήταν ένα σημαντικό βήμα για το σύστημα ανάρτησης Unitrak.
«Ο Βrad ήταν ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης του Unitrak καθώς έτρεξε τη μοτοσυκλέτα δοκιμών με το πρώτο σύστημα σε πίστα Grand Prix με πλήρως εργοστασιακή υποστήριξη και μηχανικούς της KHI που παρευρίσκονταν στους αγώνες. Εδώ στις ΗΠΑ οι μοτοσυκλέτες μας ήταν λίγο διαφορετικές από αυτές που είχε ο Brad, καθώς ήταν ο κορυφαίος αναβάτης GP την εποχή εκείνη», τονίζει σήμερα ο Norm Bigelow της Kawasaki Motors Corporation. Η δεύτερη σεζόν του Μπραντ με την Kawasaki ήταν ακόμα καλύτερη καθώς ήταν διεκδικητής τίτλου καθ ‘όλη τη σεζόν, χάνοντας μόνο τη μονομαχία του για τον τίτλο με τον André Malherbe κατά τη διάρκεια του τελικού GP στο Λουξεμβούργο.
«Οφείλω να ομολογήσω πως η καλύτερη μου μνήμη είναι ότι η διοίκηση της Kawasaki είχε πλήρη πίστη στην ικανότητά μου να εξελίξω αυτή τη μοτοσυκλέτα και αυτό έκανε τη σχέση να δουλεύω μαζί τους πολύ πιο διασκεδαστική από ό, τι είχα βιώσει στο παρελθόν. Μέχρι το 1980 η μοτοσυκλέτα ήταν τόσο καλή ή ακόμα και καλύτερη από τις εργοστασιακές Honda, που είχε τρεις έως πέντε αναβάτες στην ομάδα και πολλούς μηχανικούς για την εξέλιξη της μοτοσυκλέτας, ενώ η Kawasaki και εγώ το κάναμε μόνοι μας», δήλωσε ο Brad, που τελικά τερμάτισε δεύτερος εκείνη τη χρονιά πριν τελικά κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο δύο χρόνια αργότερα. Εκείνη τη στιγμή αποσύρθηκε αμέσως από τους επαγγελματικούς αγώνες μετά από δέκα χρόνια θυσίας και προσπάθειας μακριά από φίλους και οικογένεια, αλλά διατηρεί πολλές καλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο της ζωής του: «Το καλύτερο πράγμα ήταν όλη η υποστήριξη που έλαβα από τον Ντε Κόστερ, μαθαίνοντας από τους κορυφαίους τύπους όπως ο Ρότζερ, ο Μίκκολα και ο Άμπεργκ, με τους οποίους έγινα φίλος. Έχω διατηρήσει πολλές φιλίες από τότε. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν μάλλον οι χειμερινοί αγώνες στην Ευρώπη σε διεθνείς αγώνες στο Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γαλλία, καθώς και το να λείπω διαρκώς από το σπίτι μου».
Σε αναγνώριση της καριέρας του, που τον είδε να κερδίζει περισσότερους αγώνες και GP στην κύρια κατηγορία από οποιονδήποτε άλλο αμερικανό αναβάτη, ο Lackey μπήκε στο Motorcycle Hall of Fame το 1999 και στο Motorsports Hall of Fame της Αμερικής το 2013. Και το 2020 θα μπεί σε ακόμα ένα Hall of Fame. «Το να συμπεριληφθώ στο Trailblazers Hall of Fame ήταν πολύ απροσδόκητο, καθώς είναι μια λέσχη της Νότιας Καλιφόρνιας κυρίως αφιερωμένη στους αγώνες Dirt Track. Όπως γνωρίζετε, είμαι από τη Βόρεια Καλιφόρνια, οπότε ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Είμαι επίσης περήφανος που συμμετείχα μαζί με τον Bruce Penhall, έναν άλλο παγκόσμιο πρωταθλητή από το 1982. Είναι μεγάλη τιμή. Η εκδήλωση και η τελετή έχουν προγραμματιστεί εκ νέου για τις 7 Νοεμβρίου αφού αναβλήθηκαν λόγω του ιού Covid. Ελπίζω να μπορέσω να σας δω όλους εκεί και αυτός ο άσχημος ιός να έχει φύγει.»
