Οι έως τώρα χειρισμοί που έχουν γίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το μεταναστευτικό έδειξαν ότι είχαν αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Όταν μάλιστα έχουν οδηγήσει σε εκμετάλλευση του ξενοφοβικού αισθήματος από ακροδεξιά κόμματα -όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών στην Σουηδία, ή ακόμη η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση στη Γερμανία.
Μπορεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να απειλεί με αυστηρά αντίποινα την Ουγγαρία που θέλει να μείνει «καθαρή» από ξένους, αλλά δεν είναι η μόνη χώρα που αντιδρά.
Το έχει δείξει και η Ιταλία, που με κυβερνητικές δηλώσεις υποστηρίζει πως δεν «αντέχει», άλλους πρόσφυγες.
Το CNN πρόσφατα επισήμανε το εξής «παράδοξο»-όπως το χαρακτήρισε: «Το 1989 ο Βίκτορ Όρμπαν όταν υποστήριζε πως είναι υπέρμαχος των δυτικών αξιών ως αντιπολιτευόμενος ηγέτης, ζητούσε να φύγουν τα σοβιετικά στρατεύματα από την Ουγγαρία. Σήμερα, ως πρωθυπουργός συμφωνεί με τις απόψεις του Βλαντίμιρ Πούτιν».
Η εξήγηση είναι απλή. Τόσο τότε όσο και τώρα ο Όρμπαν ήθελε να ακολουθεί η χώρα του ανεξάρτητη πολιτική. Μόνο που το 1989 ήταν δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης κι δεχόταν εντολές από τη Μόσχα για να προωθεί την κομμουνιστική ιδεολογία.
Σήμερα, η Ουγγαρία είναι δεμένη στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα πρέπει να ακολουθεί τις οδηγίες των Βρυξελλών για την προώθηση των «κοινών αξιών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι όταν η Ουγγαρία έγινε δεκτή στην Ε.Ε. είχε διακηρύξει πως αποδέχεται αυτές τις «κοινές αξίες».
Ποιες είναι; Μα φυσικά πρώτα απ΄ όλα η Δημοκρατία και οι ελεύθερες εκλογές. Μα, ο Όρμπαν πρόσφατα εκλέχτηκε με μεγάλη πλειοψηφία, θα μου πείτε. Ως ηγετικό στέλεχος των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο, ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Guy Verhofstadt είχε αποκαλέσει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ουγγαρία «πισωγύρισμα της Δημοκρατίας».
Είναι όμως η εκλογή του λαϊκιστή υποψήφιου καταπάτηση των «κοινών αξιών»; Η πραγματικότητα στην λειτουργία της ΕΕ περιλαμβάνεται στις συμφωνίες που αναφέρονται στις «τέσσερις ελευθερίες»: Την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και κεφαλαίων. Ανοικτά σύνορα δηλαδή. Αυτά αποτελούν και την ουσιαστική λειτουργία της ΕΕ και της ελεύθερης αγοράς.
Το πρόβλημα φαίνεται όμως που έχει δημιουργηθεί είναι πως το δόγμα αυτό δεν έχει κάποιο όριο.
Με την απόφαση που είχε πάρει η Άνγκελα Μέρκελ πως «εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενη στην Γερμανία» είχε εκληφθεί ως ανοικτή πρόσκληση σε κάθε λογής μετανάστες. Και σα να είχε συμπεριληφθεί στις «ευρωπαϊκές κοινές αξίες» οι Ευρωπαίοι άρχισαν να υποδέχονται πρόσφυγες στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όχι όλοι όμως. Ήταν κι εκείνες οι χώρες – μέλη της ΕΕ που έκλεισαν τα σύνορα.
Έτσι έχουμε τους φιλελεύθερους που υποστηρίζουν πως η Ευρώπη γερνάει και χρειάζεται νέους μετανάστες – εργατικά χέρια για να πληρώσουν στα ταμεία ώστε να αντιμετωπίζουν την αύξηση των συνταξιούχων.
Αλλά και τους επιχειρηματίες που πιστεύουν πως η μαζική είσοδος μεταναστών αυξάνει τον ανταγωνισμό και ρίχνει τους μισθούς στην αγορά. Ακόμη και εκείνοι που πιστεύουν στην ανάμειξη των πολιτισμών.
Η και ορισμένες αναρχικές τάσεις και Τροτσκιστές που πιστεύουν πως η μαζική είσοδος ξεριζωμένων μεταναστών θα προωθήσει τις επαναστατικές διαδικασίες που έχουν ξεχαστεί από το ευρωπαϊκό προλεταριάτο.
Πολλοί είναι οι Ευρωπαίοι που αποδέχονται την ιδέα ότι τα εθνικά κράτη προκαλούν πολεμικές διεκδικήσεις, και προσπαθούν να καταστρέψουν την ιδέα της δημιουργίας τους προωθώντας την ιδεολογία των ανοικτών συνόρων.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που έχουν διαφορετική άποψη.
Όπως για παράδειγμα, Εβραίοι ακτιβιστές που αισθάνονται πως απειλούνται από εθνικές πλειοψηφίες και αισθάνονται ασφαλέστερα σε περιβάλλον κοινωνίας από εθνοτικές μειοψηφίες.
Είναι κι εκείνα τα σχήματα που πιστεύουν ότι η «ποικιλία» αποτελεί τη βάση των «διαίρει και βασίλευε» και έτσι προσπαθούν να διασπάσουν τις τάσεις αλληλεγγύης ώστε να δημιουργηθούν εθνοτικά κομμάτια.
Σε αντίθεση με όλους εκείνους τους ανθρώπους που με καλή σκέψη τείνουν χείρα βοήθειας σε όσους ανθρώπους υποφέρουν.
Απομένει να διατυπωθεί εποικοδομητική ευρωπαϊκή απόφαση που να επιβάλει την επίλυση του προβλήματος πριν η κατάσταση περάσει στα χέρια των αντιευρωπαϊστών και ξενοφοβικών.
Η απάντηση των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών θα πρέπει να είναι έντονη απέναντι στους ακροδεξιούς λαϊκιστές που έχουν αρχίσει να ξεπροβάλλουν με θρασύτητα για να καταρρίψουν τις «κοινές αξίες».
ΜΕ αγώνα πάντοτε υπέρ της δημοκρατική Ευρώπης των λαών.
Επειδή πάντοτε καιροφυλακτεί η απειλή να ακολουθήσει η στέρηση της ελευθερίας του λόγου.
