Νίκος Παπαδάκος
Συνωμοσιολόγος δεν υπήρξα, ούτε έχω διάθεση να γίνω. Δεν ανήκω, κοντολογίς, στην κατηγορία εκείνων που αναφέρονται σε κάτι ανύπαρκτο συζητώντας περί covid-19, ούτε , βέβαια, στην κατηγορία των άλλων που βάζουν πλαστικές κάλτσες ,πριν από τη σαγιονάρα για να μην κολλήσουν…
Για να μην κάνω, λοιπόν, ανάλυση του θέματος ούτε κατά Τσιόδρα, Χαρδαλιά, ούτε να αρχίσω να φωνάζω «βγάλτε τις μάσκες» σαν τον Βελόπουλο, που πουλάει κηραλοιφές για την τριχόπτωση και είναι φαλακρός, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Στο ζουμί.
Ένα κοινωνικό φαινόμενο, τείνει να διαλυθεί. Τείνει να αποσταθεροποιηθεί, αν όχι να αποσυντεθεί. Ομιλώ περί ποδοσφαίρου. Ένα άθλημα βασισμένο στο λαοφιλές κίνητρό του, στους οπαδούς και φιλάθλους. Στα εκατομμύρια κόσμου που επιβίωνε από αυτό, αρχίζει να τινάζει τα πέταλα. Αργοπεθαίνει, αλλά δεν το λένε. Βρίσκεται στον επιθανάτιο ρόγχο, μα δεν το μαρτυράνε.
Τα στοιχεία παγκοσμίως είναι συντριπτικά. Και εμπεριέχουν άπαντα, αρνητικά πρόσημα. Ας τα….πάρει το ποτάμι:
ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ καμπάνιες εντός γηπέδων ΝΕΚΡΩΣΑΝ. Οι φωτεινές πινακίδες πλασαρίσματος προϊόντων, στον περιβάλλοντα χώρο, τα ηχητικά διαφημιστικά μηνύματα, οι «μεταξωτές κορδέλες» από τα matrix ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Να απευθυνθούν πού; Στα κενά πλαστικά καθισματάκια;
ΤΑ ΕΣΟΔΑ από τα εισιτήρια χάθηκαν. Παράλληλα τα εισιτήρια από τα ακριβά διαρκείας και τις σουϊτες. Αναφέρομαι σε παγκόσμια κλίμακα. Αν ο Ολυμπιακός ,ως το μεγαλύτερο εμπορικό μέγεθος του ελληνικού ποδοσφαίρου, χάνει από ΜΙΑ μικρή σουϊτα 17.000 ετησίως, η Μπαρτσελόνα, η Σίτι, η Ρεάλ χάνουν 220.000 Ευρώ το χρόνο!
Ο ΚΩΔΙΚΑΣ αγοράς της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας , αποκωδικοποιήθηκε. Εκεί, για παράδειγμα, που ο Κόκκαλης έβγαζε την μισή μεταγραφή του Ριβάλντο από τις φανέλες που πουλούσε στην μπουτίκ σήμερα θα έπαιρνε χαρτζιλίκι!. Πάνω κάτω όλες οι ομάδες έκαναν μικρή απόσβεση από -δυσθεώρητα οικονομικά- μεταγραφές μέσω ονοματοδοσίας φανελών, παπουτσιών, προϊόντων του. Έτσι (με διαφημιστικές πωλήσεις) μείωσε τα 222 εκ. η Παρί για τον Νειμάρ από τη Μπάρτσα, πάλι η Παρί τα 180 εκ. για τον Εμπαπέ από τη Μονακό, τα 73 εκ. η Λίβερπουλ για τον Σαλάχ από τη Ρόμα, μέχρι και η Μάντσεστερ τα 105 εκ. το 2017 για να αποκτήσει τον Πογκμπά από τη Γιουβέντους. Αυτά τα ποσά σήμερα, σήμερα απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ως «έσοδα μετρίασης αγοράς ποδοσφαιρικών υπαλλήλων».
ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ έσοδα έπεσαν . ΚΑΙ αυτά. Υπήρχαν χώρες –προ Κορωνοϊού- που οι οπαδοί τους ΖΟΥΣΑΝ για ένα ματς της ομάδας τους. Η κεντρική διαχείριση τηλεοπτικών δικαιωμάτων απέφερε πακτωλό χρημάτων. Ο κατακερματισμός της, μετά από τη δημιουργία ιδιωτικών καναλιών εκμετάλλευσης (στην Ελλάδα ΠΑΟΚ και ΠΑΟ FC TV, για παράδειγμα) έριξε τα κέρδη στον Καιάδα.
Η UEFA επανεξετάζει το ενδεχόμενο μειωμένων bonus στην χρηματοδοτική επένδυση των ευρωπαϊκών της διοργανώσεων. Μαζί και το market pool. Οι μάνατζερ ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. Οι παίκτες δέχονται «ψαλίδι» στα συμβόλαιά τους. Αλλάζουν τα πάντα με την χρηματική ροή να μην έχει ουδεμία σχέση με το παρελθόν.
Το limit down στο ποδόσφαιρο είναι ξεκάθαρα μια από τις (πολλές) κατάρες της νέας πανδημίας. Ίσως το ποδόσφαιρο, από τη μία, να ήταν μια χρηματιστηριακή ιλουστρασιόν υπερμεγέθης φούσκα , που έσκασε ξαφνικά κι έσπασε για να τρομάξει πολλούς. Από την άλλη, μπορεί να μην ξαναγυρίσει ποτέ σε αλλοτινές συνθήκες όταν Πανουργιάς του ΠΑΟ, ο Καμπέρος του Ολυμπιακού, ο Νεγρεπόντης της ΑΕΚ, ο Σωτηριάδης του ΠΑΟΚ έπαιζαν για τη φανέλα κι ένα πιάτο φακές… Αλλά με βεβαιότητα, οι τάσεις οικονομικά , (τηλε)θεαματικά και χρηματιστηριακά, υπόκεινται σε ολοένα μεγαλύτερη καθίζηση. Κι ο κατήφορος δεν έχει άμεση προοπτική ολοκλήρωσης. Απλά συνεχίζεται… Χαίρεται.
