Η πρόσφατη περιοδεία του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών -και πολικού υψηλού προφίλ για τα περαιτέρω στην παγκόσμια πολιτική σκηνή- δείχνει ότι ο «μεταψυχροπολεμικός κόσμος», βιώνει μια νέα διαίρεση. Μεταξύ του Δυτικού Κόσμου και της Κίνας. Κάθε κράτος καλείται να κάνει τις επιλογές του. Που σίγουρα κανέναν δεν μπορούν να εξαπατήσουν. Και δεν μπορούν να είναι επιλεκτικά συνδυαστικές κατά τα καλά και τα συμφέροντα. Φέρουν το κόστος τους και απαιτούν γενναιότητα στάθμισης.
Σε αυτό το σταυροδρόμι αποφάσεων βρίσκεται και η χώρα μας. Το βολικό θα είναι να αφορίσει κανείς γενικεύσεις, να μιλήσει για ευελιξία και να μιλήσει για ‘ανοιχτά μυαλά και σκέψεις.’ Επί της αρχής δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Ο πλουραλισμός και η πολυμέρεια, βρίσκονται στον πυρήνα των κατακτήσεων του δυτικού μας πολιτισμού. Και στη βάση των αρχών πάνω στις οποίες θέλουμε να λειτουργεί η Ευρώπη και η χώρα μας. Τόσο για τους πολίτες μας, όσο και σε σχέση με τους τρίτους. Στην τελευταία βέβαια περίπτωση, υπάρχει ο αυτονόητος όρος της αμοιβαιότητας. Διαφορετικά δε μιλάμε για διεθνείς και πολυμερείς σχέσεις, μεταξύ ισότιμων εταίρων, αλλά για θεσμοθέτηση της απάτης και της αυτοχειρίας.
Το μοτίβο δεν μπορεί να είναι διαφορετικό για τις μεγάλες διεθνείς συμφωνίες και οργανισμούς, που διέπουν το εμπόριο και τις συναλλαγές σε αγαθά και υπηρεσίες, μεταξύ των κρατών. Των συστατικών δηλαδή στοιχείων για την παραγωγή πλούτου, την ανάπτυξη, τους διαύλους επικοινωνίας και το πλαίσιο ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας, στην παγκόσμια κοινότητα. Με κανόνες που πρέπει να ισχύουν ενιαία και ομοιόμορφα. Οι συνειδητές αποκλίσεις και η ανοχή εξαιρέσεων, ανεξάρτητα από το εφήμερο της σκοπιμότητας που εξυπηρετούν, είναι σίγουρο ότι θα ‘τραυματίσουν’ τις σχέσεις και θα υπονομεύσουν και θα απαξιώσουν, αυτούς τους ίδιους τους Διεθνείς Οργανισμούς.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η Κίνα πέτυχε να δραστηριοποιηθεί στο πλαίσιό του, όταν όλοι γνώριζαν και στην πορεία επιβεβαιώθηκαν, ότι δεν είναι ‘ανοιχτή αγορά’. Κι όλα αυτά με δελέαρ, το δυνητικό αχανές καταναλωτικό κοινό της. Ως αποτέλεσμα απαράδεκτες εκπτώσεις έγιναν ανεκτές, με αποτέλεσμα τα Κινεζικά προιόντα, που ενισχύονται άμεσα ή έμμεσα, κατά τρόπο που παραβιάζει τον υγιή και αποδοτικό ανταγωνισμό, να απολαμβάνουν τα προνόμια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και να έχουν κατακυριεύσει τις διεθνείς αγορές. Απέναντι στο αρνητικό και διδακτικό αυτό προηγούμενο, η Κίνα επιδιώκει να γίνει και ισότιμο μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Τη στιγμή που και με νόμο ακόμα πετύχαινε την αναγκαστική μεταφορά τεχνογνωσίας, από όσες ξένες εταιρείες, επιθυμούσαν να αδειοδοτηθούν στην αγορά της. Με τούτα και με τα ‘άλλα’, κατάφερε να αναπτύξει και τη δική της τεχνολογία. Που έρχεται τώρα να προβληθεί ως συμφέρουσα για τη διεκδίκηση των δικτύων 5G. ‘Πραγματιστική προσέγγιση’, που πόρρω απέχει από την ηθική. Και είναι τουλάχιστον κωμικό, με βάση τα όσα έχουν προηγηθεί να επικαλείται η ίδια ως Κράτος, τις αρχές της δεοντολογίας και να ‘καταγγέλλει’ τον αποκλεισμό της από τις Ευρωπαικές Αγορές.
Με αυτά τα ολίγα κάθε κράτος καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και να σταθμίσει το πραγματικό συμφέρον του. Ακόμα και με βάση την ηθική και τη δεοντολογία. Που δεν μπορούν να είναι ούτε κατά παραγγελία, ούτε μονής κατεύθυνσης. Ιδίως όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Που από ότι όλα δείχνουν ‘το ιππικό’ έχει βαρεθεί να πληρώνει.
