1. Το πολίτευμά της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους.

Αυτά είναι τα τρία πρώτα άρθρα του Συντάγματος. 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Έχουμε Βουλή που βουλεύεται. Έχουμε Βουλευτές που μας εκπροσωπούν. Έχουμε δικαιοσύνη. Έχουμε εκτελεστική εξουσία. Έχουμε νόμους. Έχουμε ελευθερία λόγου. 

Έχουμε ελεύθερο τύπο. Ελεύθερα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ή ενημέρωσης). 

Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι; 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Τι πήγε στραβά με τη Δημοκρατία μας; Τι πάει στραβά με τις ζωές μας; Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυβερνά; 

Ζούμε στην μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας και του νεοφιλελευθερισμού,  όπου ο κόσμος μας και οι ζωές  μας δομούνται, πλέον, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και με τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, που οδηγούν στον αποκτηνωμένο φιλοτομαρισμό. 

Η αναγόρευση, από την Νεοφιλελεύθερη Ιδεολογία, του ανθρώπου σε άτομο, για το οποίο μοναδικός σκοπός είναι η καλοπέρασή, με κάθε τρόπο, γέννησε το τέρας του μαζανθρώπου, της μαζοκοινωνίας και της μαζοδημοκρατίας. 

Η έννοια άνθρωπος, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζάνθρωπος, είναι το συκόφυλλο που κρύβει  τον απαίδευτο, αμόρφωτο, ακαλλιέργητο,  τεχνολογικά όμως ιν (in ελληνιστί), διεφθαρμένο, αδιάφορο, απολιτικό, εγωιστή, κατακερματισμένο μαζάνθρωπο, που λανσάρει η παντοκράτωρ πλέον υπερατλαντική δυνάστις των ΗΠΑνθρώπων και των Ευρωπέων (δεν είναι ορθογραφικό λάθος) σφουγγοκωλαρίων της. 

Η έννοια κοινωνία, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζοκοινωνία, είναι το πρόσχημα για το δόγμα της αγοραίας κοινωνίας «φά’ τους πριν σε φάνε» (get them before they get you). 

Η έννοια Δημοκρατία, είναι το προπέτασμα καπνού, για να καταφέρνει, η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να αναγορεύει κυβερνήσεις μειοψηφίας, με τη συνδρομή του εκλογικού νόμου και κινητήρια δύναμη το πολιτικό χρήμα. 

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που του στέρησαν το νόημα και το μόνο νόημα που απέμεινε, είναι το κενό του χρήματος, το οποίο (κενό) γεμίζουμε με τις άδειες ζωές μας.

Κι αυτό, το γεμάτο με τις άθλιες ζωές, κενό, γίνεται η πραγματικότητά μας, πια• είναι ο κόσμος μας. Ο κόσμος, μια πολύχρωμη κουρελού που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο, μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού κομπιναδόρικο, κερδώο όλον. 

Η λεγόμενη ποιότητα ζωής πραγματώνεται στην και μετριέται με την άκρατη κατανάλωση, με τίμημα τη δουλική εργασία στις σύγχρονες ρωμαϊκές γαλέρες. 

Ο ευδαιμονισμός, στερημένος από την ευδαιμονία του κερδισμένου αγαθού, ωθεί τον μαζάνθρωπο στον ευτελισμό της ουσίας του και της ανθρωπιάς του, για την οποία δεν δίνει δεκάρα, πλέον. 

Ο άλλος, δεν είναι ο διπλανός, ο συνάνθρωπος, αλλά ο ανταγωνιστής, όπως τον θέλει η νεοφιλελεύθερη οικονομία, για να γίνει, λέει, ανταγωνιστική. Μας έχουν φάει τα αυτιά οι Οικονομισάριοι Υπουργοί, όλων των αποχρώσεων, με την ανταγωνιστική οικονομία. Που τελικά σημαίνει φθηνά μεροκάματα. Δούλους της δουλειάς ανθρώπους. Όχι αξιοπρεπείς εργαζόμενους. 

 Η αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου έχει εκφυλιστεί σε πραγμάτωση του απόλυτου εγωϊσμού, συνυφασμένου με την έννοια της καριέρας πατώντας επί πτωμάτων ή τουλάχιστον επί των άλλων. 

Διαφθορά, αμάθεια, ρουφιανισμός των πάντων, είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο βασίζεται και με το οποίο λειτουργεί η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη κοινωνία. 

Η διαφθορά στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς δεν θεωρείται, πλέον, εξοβελιστέα, παράνομη και καταδικαστέα. Θεωρείται δομικό συστατικό της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας και οικονομίας. 

Το να είναι κανείς (πολιτικός ή ιδιώτης) ηθικός, θεωρείται πολυτέλεια ή και αφέλεια. Η δε διαφθορά θεωρείται από τους «πολίτες», πλέον, ως μοχλός και αυτονόητο για την άσκηση πολιτικής. Και αυτήν την πραγματικότητα, η κοινή γνώμη την γνωρίζει, αλλά παριστάνει τη στρουθοκαμήλα. 

Διάφορες διαδικασίες διασφαλίζουν την μυστικότητα των ανόμων συναλλαγών. Το «επισήμως οργανωμένο έγκλημα», αυτό σημαίνει διαφθορά σε κρατικό επίπεδο, γίνεται, πλέον, αποδεκτό και βαφτίζεται «νόμιμη μίζα» (προμήθεια λέγεται επισήμως) με όλα τα παρασκηνιακά προαπαιτούμενα: συνεννοήσεις, συναντήσεις αντιπροσώπων εταιριών με δημοσιογράφους (τέταρτη λεγόμενη και στις μέρες μας ισχυρότερη εξουσία που εξουσιάζει ή και εκβιάζει τις άλλες τρεις) και πολιτικούς, για να προλειανθεί το έδαφος και να καθοριστούν οι όροι και τα μεγέθη της μίζας. Παραδείγματα διαχρονικά. 

Αλλά και στην καθημερινή ζωή των μαζανθρώπων, ουδεμία σχέση με πολίτες, η μίζα αποτελεί εργαλείο, κοινώς αποδεκτό, για να κάνει ο μαζάνθρωπος τη δουλειά του (νόμιμη ή και παράνομη), γρήγορα και άκοπα. 

Φακελάκια σε γιατρούς, εφόρους, υπαλλήλους τεχνικών υπηρεσιών, καθημερινά καταγγέλλονται και οι μαζάνθρωποι, ξανά προς τη δόξα τραβούν. Οι διαφθορά παίρνει δύο, αλλά είναι τρεις, είναι χίλιοι δεκατρείς και βάλε.

Η αμάθεια, η απαιδευσία, η εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, χωρίς τον πυρήνα της ανθρωπιστικής παιδείας, αποτελεί επιλεγμένο στόχο της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας της αγοράς και της μετανεωτερικής ομοιόμορφης, μονοσήμαντης, χωρίς κριτική διάσταση, σκέψης. 

Έτσι δημιουργείται  ανθρώπινο δυναμικό για τον μινώταυρο της ασύδοτης αγοράς της ελαστικής εργασίας και έτσι διασφαλίζεται η υποταγή των στερημένων κριτικής σκέψης και μη δυναμένων να αμφισβητήσουν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας. 

Διότι, Παγκοσμιοποιημένη είναι πλέον, η ηλιθιότητα, που εξάγει και με τη βία επιβάλλει η αυτοκρατορία των ΗΠΑ, που σάπισε πριν καν ωριμάσει. 

Η αποθέωση της υψηλής τεχνολογία (high technology), οδήγησε στον μύθο της λυτρωτικής λειτουργίας της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος, στη λυτρωτική μυθολογία της πληροφορικοτεχνολογίας, απελευθερωμένος από την δουλεία της εργασίας, θα αναζητήσει, θα ανακαλύψει και θα πραγματοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες. 

Όντως, η χειρωνακτική μορφή εργασίας περιορίζεται σημαντικά στη διαδικτυακή κοινωνία, και καθίσταται άυλη, προσφερόμενη μέσα από τα μπιτ (Bit: σύνθεμα των λέξεων, Binary Digit: Διψήφιος Αριθμός) του παγκόσμιου ιστού (WWW). 

Εν τούτοις, η ουσία  παραμένει αναλλοίωτη. Κάποιοι, ελάχιστοι, κάτοχοι των μέσων παραγωγής καρπούνται την υπεραξία της ανθρώπινης εργασίας, που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παντός είδους εμπόρευμα, είτε πρόκειται για μηχανές είτε για μικροτσίπ, ως χρόνος εργασίας αυτών που δεν διαθέτουν, παρά μόνον την εργατική τους δύναμη. 

Η θέση, πως θα παράγεται πλούτος, χωρίς ανθρώπινη εργασία, απλώς είναι παράλογη και ακυρώνεται από το γεγονός πως το ένα έκτο των προνομιούχων του πλανήτη πλουτίζει παρασιτικά νεμόμενο την υπεραξία των πέντε έκτων.

 Το άυλο κεφάλαιο, πλανητικά διεσπαρμένο, κάτοχος των μέσων παραγωγής με νέα μορφή (όπως ένας προσοδοφόρος διαδικτυακός κόμβος) επιβάλλει τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας για παραγωγή πλούτου από το κλασικό και το νέο προλεταριάτο της άυλης εργασίας, μέσω των υπολογιστών. Εν τούτοις η τεχνοπληροφορική δεν έχει εξουσία, ούτε δημιουργεί νέες κοινωνικές συνθήκες. 

Η εξουσία παραμένει στα χέρια της πολιτικής, που με τη χρήση και την χειραγώγηση της τεχνοπληροφορίας, σε πλανητικό επίπεδο, πλανητική πλέον και η ίδια, όπως εκφράζεται στο μοντέλο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, διαχειρίζεται τις τύχες των ανθρώπων, διακηρύσσοντας το αναπόφευκτο της εκτεχνικευμένης ανθρωπότητας. 

Των υπάκουων ρομπότ (ανθρώπων και κρατών) στα κελεύσματα της αυτοκρατορίας η οποία κυριαρχεί με τα όπλα του πυρηνικού της οπλοστασίου και του χρήματος. 

Η πλανητική, πλέον, αυτοκρατορία δεν υπακούει σε κανένα νόμο διεθνούς δικαίου.  Αντίθετα δημιουργεί η ίδια νόμους, που τους επιβάλλει στα ανίσχυρα πλέον εθνικά κράτη  τα οποία υπάρχουν,  κατά την αντίληψη των ΗΠΑ, για να υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής (Γιουγκοσλαβία, Κόσσοβο, Σκόπια. Αφγανιστάν, Τυνησία, Αίγυπτος). 

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος ζει σ’ έναν κόσμο που κύρια χαρακτηριστικά του έχει τον εκχρηματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και την εκτεχνίκευση της κοινωνίας. 

Το ανθρώπινο πρόσωπο απέκτησε το σχήμα του ευρώ του δολαρίου του γιεν. 

Δούλος, στις γαλέρες του ευδαιμονισμού, δουλεύει ο σύγχρονος άνθρωπος για να πληρώσει τους τόκους των δανικών, που του εξασφαλίζουν τα υλικά αγαθά και η άκρατη κατανάλωση. 

Ως υλική κατασκευή ο κόσμος υπάρχει, αλλά δεν προσφέρει πια κανένα νόημα που να παρέχει λύτρωση, ελπίδα ή μπούσουλα ζωής.

 Είναι ένας κόσμος στερημένος  από τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης, του Έθνους, της φιλίας, της αλληλεγγύης. 

Η επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απολύτως εξαρτάται από την ύπαρξη πλήρως και σωστά ενημερωμένων πολιτών. 

Στην αρχαία αγορά της άμεσης δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν» η πληροφόρηση ήταν άμεση και πλήρης και ο πολίτης υπεύθυνος και για την πρόταση νόμων και για την τήρησή τους. 

Ο Αθηανίος της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε ο Δήμος, είχε δικαίωμα να προτείνει νόμους στην εκκλησία του Δήμου, αλλά για να ανακόψει την αυθαίρετη και πονηρή μερικές φορές κατάθεση νόμων, θέσπισε, ο ίδιος ο Δήμος, την «γραφήν παρανόμων». 

Δηλαδή επέβαλε αυστηρές ποινές τόσο στους προτείνοντες «κακούς» νόμους, όσο και στους αξιωματούχους που επέτρεπαν την ψήφιση τέτοιων νόμων. 

Πέραν αυτού υπήρχε και ο θεσμός της «άδειας». Δηλαδή ο πολίτης ζητούσε την άδεια να καταθέσει πρόταση για νόμο «παράνομο» και εφ’ όσον την ελάμβανε μπορούσε να καταθέσει την πρότασή του άφοβα. 

Από αυτήν την δημοκρατία της άμεσης πληροφόρησης περάσαμε σήμερα στην «πληροφόρηση» που παρέχουν μαζικά τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλοψία. «Αν δεν το πει η τηλεόραση δεν υπάρχει». 

Τα ΜΜΕ ελέγχουν, απολύτως, την ροή και το είδος των πληροφοριών. Ελέγχουν την ενημέρωσή μας, τη διασκέδασή μας, τη μόρφωσή μας.

 Η αλλαγή από την έντυπη πληροφόρηση, η οποία παρέχει την δυνατότητα άσκησης κριτικής σκέψης και αξιολόγησης, στην τηλεοπτική εικόνα, με την καταιγιστική εναλλαγή της, που δεν αφήνει χρόνο όχι για κριτική αλλά ούτε καν για σκέψη, έγινε μέσα σε μια γενιά.  

Πολλοί διαπιστώνουν ότι το πολιτικό μας σύστημα ευρίσκεται σε κρίση. Δε πρόκειται περί κρίσης του συστήματος. Το σύστημα πάντα έτσι ήταν. Απλώς μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αλαζονεία απέβαλλε πλέον και το φύλλο συκής  που υποκριτικά σκέπαζε την ανύπαρκτη αιδώ του. 

Για κρίση αξιών και ανθρωπιάς πρόκειται. Και έχοντας απεμπολήσει τις πανανθρώπινες αξίες. παρουσιάζεται, πλέον, κορδακιζόμενο με την δυσειδή, δυσώδη, ολοκληρωτική μορφή του. 

Και αυτοί που το υπηρετούσαν απροσχημάτιστα, που το βοήθησαν να αναπτυχθεί, φριχτή Λερναία Ύδρα, καμώνονται πως εκπλήσσονται• και ζητούν την συνδρομή του αγαθού γίγαντα, φημισμένου μόνο για τη σωματική του ρώμη. 

Την πνευματική του δύναμη φρόντισαν να την πνίξουν στις κοπριές των πρωϊνάδικων και του παραμορφωτικού εκ-τυφλωτικού γυαλιού, για να τον ξεγελάσουν ακόμη μια φορά και να κάνουν πάλι τα ίδια. 

Με τα φθαρμένα, βρώμικα υλικά αυτών που επικαλούνται την κάθαρση του πολιτικού συστήματος δεν χτίζεται καινούργιος κόσμος. 

Το πολιτικό σύστημα αυτό πρέπει να θαφτεί στη λήθη μαζί με τους υπηρέτες του και τους σφουγγοκωλάριούς του. 

Ζητείται ελπίς και πολιτική. 

Η βασιλεία του ορθού λόγου είναι η μόνη αποδεκτή «βασιλεία» σε μια δημοκρατία και ο μόνος «Βασιλιάς», που μπορεί να λατρεύεται σε μια δημοκρατία είναι ο Νόμος, με «Βασίλισσα» την δίκαιη τυφλή για όλους, και κυρίως τους ισχυρούς, Δικαιοσύνη.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης