Όταν οι αρχηγοί είναι καλοί, τότε, το αποτέλεσμα για το κράτος και τη χώρα, είναι καλό. Απλή λογική, όσο επίσης και απλοϊκή. Διότι αυτό μπορεί να ισχύει σε τυραννικά καθεστώτα, όμως, στις δημοκρατίες οι δημαγωγίες και οι κολακείες είναι συνηθισμένο φαινόμενο τόσο από τα πάνω προς τα κάτω όσο και από τα κάτω προς τα πάνω. Εκεί στο πάνω κάτω χάνεται η μπάλα του καλού. Οι μεν ‘από πάνω’ δημαγωγούν και κολακεύουν τον λαό και ο λαός, που νομίζει ότι τους κρατά με την ψήφο, κάνει τα δικά του. Ποια δικά του;
Βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του ξεθαρρεύοντας και ζητώντας, από τους δημαγωγούς και τους κόλακες της δημοκρατίας, υποστήριξη και εύνοια ώστε να βελτιωθεί η ζωή όχι του λαού ως σύνολο, αλλά ενός εκάστου ατομικά και ξεχωριστά και ανεξάρτητα από κανόνες που υποτίθεται ότι έχουν τεθεί ώστε να διασφαλίζεται η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία, οι ίσες ευκαιρίες!
Ίσες ευκαιρίες ούτως ή άλλως είναι δύσκολο αν όχι πρακτικά αδύνατο να υπάρξουν αφού κανείς δεν εκκινεί από την ίδια αφετηρία∙ άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο άλλοι διόλου έχουν ή δεν έχουν τα φόντα, όπως λέμε στην καθομιλουμένη, για να πιάσουν μια ευκαιρία από τα κέρατα και να δρομολογήσουν το άρμα του βίου τους προς τα εκεί όπου επιθυμούν.
Η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία έχουν πληγεί βαρύτατα από τη συγκάλυψη ευθυνών και τις παρεμβάσεις σε πλήθος υποθέσεων. Έτσι, σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με την τύχη και την καταγωγή, ο βιοπορισμός του καθενός εξαρτάται όχι μοναχά από τη μόρφωση και τη διάθεση να προκόψει, αλλά κυρίως εξαρτάται από τους παράλληλους ‘κανόνες’ που ισχύουν πλάι στους κανονικούς κανόνες. Οι παράλληλοι κανόνες, αυτοί που καθορίζονται από το κομματικό πελατολόγιο, βγάζουν γλώσσα στους κανονικούς κανόνες, που μόνο κατ’ όνομα τους επικαλούνται, κάθε φορά που τα αιτήματα για εύνοιες έχουν φράξει το σύστημα. Μα ακόμα και τότε με τερτίπια επιτυγχάνεται μια τεχνητή απόφραξη ώστε το σύστημα να μην διαταράξει ποτέ εκείνες τις ισορροπίες που από ιδρύσεως της σύγχρονης Ελλάδας οικοδόμησε.
Τα λεγόμενα παλιά και φθαρμένα υλικά του πολιτικού συστήματος, οι άνθρωποι που αναρριχήθηκαν και έκτοτε παρέμειναν για πάντα ελίτ του συστήματος εξουσίας είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση, συνεχίζουν να δημαγωγούν και να κολακεύουν τον κοσμάκη, κάνοντας λόγο για το “αίμα και τις θυσίες του” ώστε τάχα η πατρίδα αυτή να ξαναβρεί τον δρόμο της.
Ποιον δρόμο αλήθεια να έχουν κατά νου εκείνοι που ενώ αποκαλύφτηκαν, παραπέμφθηκαν ή αποπέμφθηκαν επανακάμπτουν σε κατάλληλη συγκυρία κρίσης, φορώντας νέα πρόσωπα και προσωπεία, παριστάνοντας τις δυνάμεις της… ανανέωσης; Από που αντλούν το θράσος να επανεμφανίζονται αλλάζοντας ρόλους; Κι από πού τελικά εκπορεύεται η αέναη εξουσία τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Ο λαός και η κοινωνία τους καλεί και τους χειροκροτεί εκ νέου να αναλάβουν; Οι ίδιοι αυτό λένε και βρίσκουν πάντα κατάλληλο βήμα.
Επιτέλους, πρέπει κάποτε να βρεθεί ένας σοβαρός τρόπος ώστε όταν θα μιλάμε για «παλιά και φθαρμένα υλικά της πολιτικής ζωής» να ξέρουμε και σε ποιούς αναφερόμαστε και για ποιον λόγο.
Ειδάλλως, τα παλιά και φθαρμένα υλικά του πολιτικού και κατ’ επέκταση του μιντιακού κατεστημένου μονίμως θα έρχονται και θα επανέρχονται στα πράγματα, αλλάζοντας υποκάμισα σαν τα φίδια. Κανένα πρόβλημα με τα ίδια φίδια όταν δεν είναι άνθρωποι. Τουλάχιστον αυτά τρώνε ποντίκια κι αρουραίους∙ δεν τα εκτρέφουν με το αίμα και τις θυσίες του λαού μέσα στα υπόγεια του συστήματος διαπλοκής.
