Σαν τι ζωή, είναι αυτή που κάνεις;
Μέσα απ’ τα μαύρα σύννεφα, αμυδρό φως φωτίζει:
Μαύρες, παγωμένες, ραγιάδικες ψυχές.
Ανθρώποιχωρίς λεβεντιά.
Μακρινή φωνή, απύλωτο στόμα,φωνάζει:
Σε ψάχνουν τόσες υποθέσεις.
Οι σύντροφοί σου, σε ψάχνουν,
για να πάρουν εκδίκηση, των καταπιεσμένων οι εφιάλτες.
Οι σκιές των αδικημένων ανθρώπων.
Σκόρπα φωτιά, ουρανομήκη. Να καεί το σαρακοφαγωμένο χτες.
Καιπια το αύριο, σαν το χτες, ποτέ, πια να μη μοιάζει.
«Λάλον ύδωρ», του Μαντείου των Δελφών,
ποτάμι, κύλα, για να ποτιστεί ο σπόρος του καινούργιου,
κάτω στον λιβάδι των σπορέων του καλού.
Εσύ είσαι, ο ων, ο ην, ο ερχόμενος,…Λαός.
Ο οικιστής, οιακιστής, ο τιμονιέρης, για τουςαυριανούς δρόμους.
Δια μέσου,τηςΔημοκρατίας σου —«Δήμος την πόλιν κρατύνει» —,
να οδηγήσεις, προς το «γεννηθήτω φως».
Οι κυνηγημένες λέξεις των ονείρων.
Κάψε τηνγητεύτρα, Βαβυλώνα.
Λαμπάδιασε τον Φοίνικα, για ν’ αναγεννηθεί ξανά.
Πολύ τεμπέλιασε χουζουρεύοντας, μέσα στις στάχτες του.
«Κι’ εδώ’ ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα» (Κ. Βάρναλης)
Η σάλπιγγα σαλπίζει. Οι επτά σφραγίδες αποσφραγίστηκαν.
Από πού ο λεκές; Από πού η βρωμιά;
Ποιος ο ψεύτης;Ποιανού η απάτη;
Ποιος τον σκότωσε, πριν την ώρα του;
Και που ήσουνα εσύ, όταν τον σκοτώνανε;
Καινούργια Πόλη, Ηλιούπολη. Ηλιόμορφη, να κάνεις.
Γκαστρωμένη από τους Πολίτες-Οπλίτες της.
Ετοιμόγεννη του καλού.
Κι ένας μόνον νόμος!
«Οι παραβάτες του φωτός,
θα τιμωρούνται»,
Συννόμως!
