Πράξη βαρβαρότητας ή «ένα περιστατικό»;

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Κλεάνθης Γρίβας

Προφανώς οι θιασώτες της «παιδαγωγικής του ψύχους» δεν πήραν στα σοβαρά το Υστερόγραφο του κειμένου μου στη Ζούγκλα (29/1/2021) με το οποίο τους προειδοποιούσα ότι εάν επικρατήσει και πάλι η συντεχνιακή «ομερτά», θα αναδημοσιεύσω ως απάντηση το άρθρο του Κώστα Ζουράρι με τίτλο Δυσάθλιοι, χοντρόπετσοι, «εκπαιδευτικοί»(Μακεδονία, 5 Νοεμβρίου 2006»).

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Έτσι, με μια πρωτοφανούς θράσους «ανακοίνωση», ο Σύλλογος «Δασκάλων» και «Νηπιαγωγών» Χαλκίδας, με μια και μόνη απείρου κάλλους στρεψόδικη διατύπωση («Εδώ και λίγες μέρες μία συνάδελφός μας μετά από ένα περιστατικό “κατακρεουργείται” από τα Μ.Μ.Ε. χωρίς έλεος»), αφενός  εξαερώνει ως διά μαγείας τη βαρβαρότητα μετονομάζοντάς την «περιστατικό» (!) και αφετέρου υποδεικνύει τον «ένοχο». Που, φυσικά, δεν είναι ο φυσικός αυτουργός του «περιστατικού» αλλά τα Μ.Μ.Ε. που το  ανέδειξαν. Όλοι οι άλλοι, πλην ημών.

 

Σε σχέση με την προσπάθεια συλλογικής απενοχοποίησης (που είναι αντίστοιχης σοβαρότητας με τη συλλογική ενοχή) η οποία υποκρύπτεται σε ψελλίσματα («στην εποχή της ανθρωποφαγίας… [κατά την οποία κάνουμε] τεράστια προσπάθεια να κρατήσουμε όρθιο το δημόσιο σχολείο… Αντί της ενίσχυσης βλέπουμε συρρίκνωση και αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου»), θα ήθελα να πως ότι εάν με τον όρο «δημόσιο σχολείο» εννοούνται «δάσκαλοι» που «διδάσκουν» με τέτοια «περιστατικά» και δάσκαλοι που εκδίδουν τέτοιες «ανακοινώσεις», θα ήταν καλύτερα εάν το αφήναμε να καταρρεύσει.

 

Στη συνέχεια, σας αφήνω στην καυστική γραφίδα του Κώστα Ζουράρι.

 

Κλεάνθης Γρίβας

 

                                                              

 

 

Δυσάθλιοι, χοντρόπετσοι, «εκπαιδευτικοί»;

 

 

Συνδικαλιστές του «ομοφώνως» ακατονόμαστου Σχολείου σας, εκεί κάπου στης ντροπής τον τόπο σας, έξω από τα Σχολειά μας!

 

«Παχεία γαστήρ λεπτό νού τίκτει νόον»

Μέγας Βασίλειος

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

Εκδότης της «Μακεδονίας»

Και τινων ακόμη

Μακεδονία 5-11-2006

 

Τα αυτονόητα είναι αυτονόητα και να λείπουν οι δηθενάδικες «παιδαγωγικές ευαισθησίες», δηλαδή αναισθησίες: ναι, τα τέσσερα ανήλικα αρσενικά τομάρια, που βίασαν την αριστούχο ξένη συμμαθήτριά τους στα αποχωρητήρια του σχολείου τους, ναι, τα ανήλικα αυτά δήθεν αρσενικά παλιοτόμαρα, πρέπει η κοινωνία μας να τα προστατεύσει. Είναι έφηβοι ανώριμοι, που θα κουβαλήσουν άσχημα το άγος αυτό του βδελύγματός τους μέχρι να ψοφολογήσουν. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, ώστε η θεραπεία που επιβάλλει το έγκλημά τους, να μην επιδεινώσει την ήδη, εξ απαλών ονύχων τους, βδελυρή τους προδιάθεση.

 

Ναι, λοιπόν, ευαισθησία και προστασία γι’ αυτά τα αρσενικά ανήλικα κοπρόσκυλα, άλλα όχι έτσι! Όχι με τη συγκάλυψη του κτηνώδους τους! Όχι με την «επιστροφή» τους, την ανώδυνη, την «και τί έγινε ρε παιδιά», όχι με την επανυποδοχή τους στην «τοπική κοινωνία» και στο ιθαγενές τους Λύκειο-κολαστήριο, όπου θα επανεισέλθουν ως εξαπτέρυγα-βιαστές στην αγκαλιά της «κατανοσύνης» αγκαλιάς των συνενόχων καθηγητών και γονέων τους.

 

Ώστε έτσι, ελλειπόρχεα τσογλάνια: τέσσερις πεσμένες στύσεις εναντίον ενός κοριτσιού! – «τα ήθελε κι αυτή, αυτή μας προκάλεσε!». Έε, ακόμη κι αν «τα ήθελε αυτή», τετραπλή η αθλιότητά σας: εσείς, και οι τέσσερις μαζί αλλά κι ο καθένας σας ξεχωριστά, έπρεπε «να μην το θέλετε»! Και για λογαριασμό της! Από σεβασμό στην ξένη και μόνη και άριστη συμμαθήτριά σας, μικρομεσαία «ελληνοπρεπή», σάπια αρσενικά σκέλια του «εκπαιδευτικού» μας συστήματος!

 

ΟΛΜΕ: ίν’ ελέγχοισθε πονηρευόμενοι μικροπόνηροι

 

Η κυρία αθλιότης, λοιπόν, δεν ανήκει στα τέσσερα ανήλικα αποπαίδια, με την «σαπιοσκέλα» (κατά Καζαντζάκη) έγκαυλον θρασυδειλία τους, που «θέλησαν» τον τετραμελή βιασμό επειδή «τον θέλησε» η μικρή… Όχι!

 

Δυσάθλιοι, παχύδερμα της συντεχνίας τους, δυσώνυμοι της Ιλιαδορωμηοσύνης, υπήρξαν οι«λειτουργοί»-συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως (ΟΛΜΕ). Το Πανελλήνιον υπέστη, εμβρόντητον, επί διήμερον, αυτούς τους «συνδικαλιστές», οι οποίοι σε εξ ίσου δυσάθλια ελληνικά, επιχειρούσαν να μην καθαρίσουν την κόπρον του Αυγείου, που ξεχείλιζε από την δύσαυλον αυλή του σχολικού τους αποχωρητηρίου, όπου τα τέσσερα μαργαριτάρια τους είχαν διαπασσαλεύσει την «συναινούσα» συμμαθήτριά τους…

 

Τί και πώς εδήλωναν οι «λειτουργοί συνδικαλιστές»; Μα, τα ακατανομάστως δυσώνυμα! Ο ένας τους, μάλιστα, Κορυφαίος Χοράρχης της αναισχυντίας, διαβεβαίωνε προς το Πανελλήνιον, που, ολόκληρο εκείνη την στιγμή τον μούντζωνε, ότι -ναι ο αδίστακτος-, ότι, το γεγονός πως ανάμεσα στους τέσσερις ανηλίκους βιαστές, ο ένας είναι και ο κανακάρης ενός «εκπαιδευτικού», εε, αυτό, «δεν επηρέασε» την ομόφωνη κακοφωνία της αποφάσεώς τους! Τόσο «λειτουργός» ο επαίσχυντος! Τα κουκούλωσαν «ομο­φώνως» αμερόληπτοι!

 

Κι όλοι τους αυτοί, oι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, «πονηρευόμενοι μικροπόνηροι», να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον οχετό, για τον όποιον, είναι, αν όχι oι μόνοι υπεύθυνοι, πάντως, οι κυρίως πρωτεύθυνοι.

 

Η «επιτήρηση», ρε συνδικαλιστικά ρι­νίσματα; Η επιτήρηση; Δεν ανήκει, αυτή, στις σχολικές, «συνδικαλιστικές», καταστατικές σας υποχρεώσεις; Σοβαρά, ώ συντεχνιακοί κηφήνες, που έχετε μετατρέψει το σχολείο σε τεμπελχανείο της συνδικαλιστικής σας ραστώνης; Η επιτήρηση στο διάλειμμα, πού πήγε; Στα αζήτητα των συνδικαλιστικών σας «κεκτημένων». Διότι, όλα τα ξέρετε, κι όλα τα ανέχεστε, όσα συμβαίνουν στην αυλή, στα κινητά, στα αποχωρητήρια, δικής σας ολιγωρίας και ακηδίας ένεκεν. Όλα!

 

Θυμούμαι, κάπου εκεί στα 1948-50, εμείς μικροί ακόμη, και κάτι ακούσαμε ότι έγινε στα αποχωρητήρια του Πειραματικού, από τους «μεγάλους» με κάτι κρυφά καπνίσματα (!). Μαινόμενος τότε ο Ξηροτύρης και κέρβεροι οι Καθηγητές μας, είχαν ξεχαρβαλώσει παν ό,τι εκινείτο -ακίνητα και κινητά της εποχής- και βεβαίως, κεραυνοβολημένοι οι παρεκτραπέντες (για κάπνισμα!) «μεγάλοι», είχαν επανέλθει όλοι τους -γονείς, μαθη­τές- εις την πεπατημένην. Τους είχε πατήσει, ακαριαίως, ο Ξηροτύρης, παντού: στο μάθημα, στην αυλή, στα αποχωρητήρια, στον δρόμο, παντού. Δεν μου φαίνεται πώς βγήκαμε λιγώτερο δημοκράτες ή με περισσότερα «ψυχικά τραύματα» από αυτά τα αφασικά μαλάκια του «προοδευτικού» τεμπελχανείου, που βιάζουν ξένα κορίτσια, υπό την σιωπηράν και μου­λωχτή ανοχή των «συνδικαλιστικών» καθηγητάδων της σημερινής ΟΛΜΕ…

 

Κι από πάνω, φυσικά, κι ο υφέρπων ρατσισμός των «προοδευτικών» παχύδερμων: τα τέσσερα παιδιά είναι «τα δικά μας παιδιά»: ο ένας, γιος τοπικού αστυνομικού, ο άλλος, εξ’ ίσου καμάρι ντόπιου «εκπαιδευτικού» και, η βιασθείσα, ξένη, Βουλγάρα… Κι άλλωστε, «την ξέρουμε, τα ήθελε»… Άρα; Άρα, κάνουμε τον ψόφιο κοριό, άρα ξεφτιλίζουμε την μητέρα-Βουλγάρα, για να προστατεύουν με τα δυσώνυμα «τα δικά μας», για να κρύψουμε τα ακατονόμαστα «τα δικά μας». Και η ξένη, διακορευμένη… Με «ομοφωνία» της τοπικής ΕΛΜΕ-ΟΛΜΕ, οι αλιτήμονες.

 

Δυσκάθαρτος, η κόπρος του Αυγείου

 

«Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και ψώρα. Τ’αρνιά; Μουζίκοι. Ο λαός; Όνομα. Σκλάβος πλέμπας δούλα κι Η οργή. Ψόφια Όλη Η στάνη. Φέρτε να πιούμε κούφιο νταηλίκι…

 

(Κωστής Παλαμάς: Οι Λύκοι, «Επικοί Καιροί»)

 

Ευτυχώς, αυτήν την φορά, η «πολιτεία» μας, δεν φοβήθηκε το «πολιτικό κόστος». Βγήκε μπροστάρης, ο Παπούλιας, πρόεδρος της Δημοκρατίας, άλλα και οι υπουργοί – υφυπουργοί Υγείας Αβρα­μόπουλος και Κωνσταντόπουλος, και με την πράξη του λόγου τους και την σωστή τους πράξη, περιόρισαν την συλλογική ντροπή, που μας προξένησε η «ομόφωνη» παχυδερμία των τοπικών «συνδικαλιστών» της ΟΛΜΕ. Ευτυχώς!

 

Κι έτσι, για μερική μας ανακούφιση, έστω, βγήκε και η αξιοπρεπής Βουλγάρα μητέρα της μικρής και σε αξιοπρεπέστερα ελληνικά, αυτών του Σημίτη και της ΟΛΜΕ, μας είπε η ταλαίπωρη, ένα έστω ξέπνοο, «ευχαριστώ».

 

Μένει, όμως, το Σεβαστόν Υπουργείον της ΟΛΜΕ και των παραφυάδων αυτής, να πράξει το καθήκον του. Εις το ακέραιον! Να εκπαραθυρώσει πάραυτα την «ομοφωνία» τής ντροπής. Να τους διαπασσαλεύσει ή έστω, να τους παλουκώσει: όλους τους «ομόφωνους»» ομοφόνους της ελληνικής αρετής!

 

Για την βαρυτάτην, συνεχή, κατά συρροήν και κατ’ έξακολούθησιν παράλειψιν του καθήκοντος, που οδήγησε στον «συναινετικό» βιασμό της ξένης μικρής. Από τους «δικούς μας».

 

Διότι, τεμπελχανάδες συνδικαλιστές αυτοί, διότι Πρωτεύθυνοι κηφήνες αυτοί οι «δάσκαλοι», ούτε δασκάλεψαν ούτε επιτήρησαν. Ο Ξηροτύρης, ο Μπότσογλου, ο Καλογεράς, οι αριστείς τής Ελληνικής σχολικής παιδείας, τότε, κατέβαιναν στα αποχωρητήρια, αυτοπροσώπως και αυτοθέλητοι, για να επιτηρήσουν. Στα διαλείμματα, στον όλον σχολικό μας βίο, συνεχώς Κέρβεροι φιλομειδείς και αγαπητικοί. Ναι! Διότι, παιδιά είμασταν, όλο και κάπου θα τα χαλούσαμε. Οι σημερινοί συνδικαλιστές, μόνον για τα «ιδιαίτερα» έχουν φροντίδα; Ο Καλογεράς, καθημερινώς επιθεωρούσε τα αποχωρητήρια του Πειραματικού χωρίς «ιδιαίτερα»! Μέ «ιδιαιτέραν» μόνην, την αρχοντιά του.

 

Συνδικαλιστές του «ομοφώνως» ακατονόμαστου Σχολείου σας, εκεί κάπου στης ντροπής τον τόπο σας, έξω από τα Σχολειά μας!

Κώστας Ζουράρις

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης