Εκτός από τα σεντς, ούτε λεπτό της ώρας δεν περισσεύει πια για χάσιμο! Η σιωπή του ελληνικού λαού, παρά τα όσα υπομένει, δεν είναι ανοχή. Είναι αποδοκιμασία, η οποία εξελίσσεται σε πλειοψηφική στάση. Και είναι βουβή, επειδή αποζητά πολιτική έκφραση και δεν τη βρίσκει.
Δεν είναι μόνον ότι -αποδεδειγμένα πια- ούτε ισοδύναμα, ούτε ένας νόμος με ένα άρθρο υπήρξαν για την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνόδευαν. Είναι η επανάληψη της αθλιότητας των παλιών κομμάτων και των επικεφαλής τους να ζητούν εντολή να κυβερνήσουν, έτσι, με τα ψέματα. Και, αφού λάβουν την εντολή αυτή, να απολαμβάνουν την εξουσία (όχι όμως και τις ευθύνες της). Και μόλις δουν ότι πλησιάζει η καταστροφή στην οποία έχουν οδηγήσει οι ίδιοι με την αβελτηρία τους, να προκαλούν πρόωρες εκλογές με σκοπό να τις χάσουν και να «πετάξουν το μπαλάκι» στον επόμενο. Αυτό ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες με το Eurogroup, το διάγγελμα Τσίπρα και τη συζήτηση και ψήφιση του προϋπολογισμού: την προαναγγελία επανάληψης της λιποταξίας Σαμαρά του 2014.
Από αυτό το κατεστημένο της συμφοράς που παίζει μουντζούρη στη πλάτη μας, χρειαζόμαστε μια και μόνη πληροφορία: πόσα λεφτά μας λείπουν (και πότε) για να γλυτώσουμε; Από το μνημόνιο χωρίς τέλος, με τους παράλογους, όσο και ταπεινωτικούς του όρους. Από την αποδιοργάνωση της καθημερινής μας ζωής. Από την εξανέμιση της δημόσιας περιουσίας. Από τους περιορισμούς στην εθνική μας κυριαρχία. Από αυτό το ίδιο το κατεστημένο. Με σκοπό να βρούμε αυτά τα λεφτά εγκαίρως!
Στην πραγματικότητα, δεν περιμένουμε ούτε αυτήν την απάντηση. Επειδή δεν την έχουν και γι’ αυτό ακριβώς δεν θέτουν καν ο ένας στον άλλο αυτό το καίριο ερώτημα. Χρωστάμε, λοιπόν, εμείς μια απάντηση στον εαυτό μας. Είμαστε αποφασισμένοι να βρούμε τη λύση χωρίς αυτούς; Να πάρουμε, δηλαδή, την τύχη στα χέρια μας, πριν η παράταση της σιωπής μας, μας κάνει συμπαίκτες τους!
