Ο Λύκος ο μοναχικός
τι θέλει κι αλυχτάει
και των αμνών τη σιωπή,
μεσ’ στη νυχτιά χαλάει;
Φωνάζει το παράπονο
και την οργή ουρλιάζει,
που σαν αρνιά σας βόσκουνε
και διόλου δε σας νοιάζει.
Φωνάζει, που σας βάλανε
δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι,
για ν’ αυγαταίνουν συνεχώς
ρουφιάνοι, μπάσταρδοι, μούτσοι.
Οι μούτσοι που γαμούσατε,
γίναν καπεταναίοι
και σας πηδάνε τώρα αυτοί.
Γέρους, γριές και νιούς, μαζί.
Ένα πρωί στην κάμαρα
μπουκάρανε διαβόλοι,
οι αστυνόμοι του φωτός
κι φανφαρόνοι όλοι.
Γι’ αγάπη τον κατηγόρησαν.
Σβήσε, Ελευθερία.
Άσεμνες λέξεις, αναρχικές,
θέλουν λογοκρισία.
Το μίσος είναι το σωστό
και η σκλαβιά σας πάει.
Μ’ αγάπη και με λευτεριά
Κράτος δεν περπατάει.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής
φροντίζει για τα πάντα
και τα μεγάλα όνειρα
αφήστε τα στη μπάντα.
Η Λευτεριά; Πέτρα βαριά,
για τους φτενούς σας ώμους
Το ζύγι το κρατώ εγώ.
Εγώ φτιάχνω τους νόμους.
Κι ο λύκος μόνος, μοναχός
Μονάχος και μοναδικός,
τη σιωπή του σπάει
και με οργή ξεσπάει:
Γαμω τα υπουργεία σας,
τους υπουργούς σας όλους,
και τα βουλευτιλίκια σας,
και τους χοντρούς σας κώλους,
που κάθονται αμέριμνοι
κάτω από τους θόλους
και ρεβερέντζες κάνουνε
κώλοι, σε ξένους κώλους.
Ο Λύκος, τώρα, ο Γκρεμιστής,
παίρνει σβάρνα σοκάκια,
κωλονακιότικες πορδές
και κούφια κουτσαβάκια.
Και με το νοητάκι του
χτίζει καινούργια πόλη,
για να στεγάσει Λευτεριά,
που να την χαίροντ’ όλοι.
Πατρίδα κάνει τώρ’ αυτός,
π’ αδέρφια είναι όλοι,
και οι πατριδοκάπηλοι
έξω από την πόλη.
Τρέχει, ουρλιάζει, δυνατά:
Στην ντάπια σας ω ρε παιδιά.
Για να σωθεί η Πατρίδα,
θέλει αρετή κι αρχίδια!
Θέλει λεβέντες στο χορό
και νιές να τραγουδάνε.
Θέλει και γέρους γεραρούς
το ίσο να κρατάνε.
Θέλει παπάδες να βαστούν,
πάνω στο Ευαγγέλιο,
το καριοφίλι του λαού,
της Λευτεριάς φραγγέλιο.
Θέλει λαό, που βροντερά
το δίκιο του φωνάζει,
και αν τα κομματόσκυλα
λυσσάνε, δεν τον νοιάζει.
Τίποτα δεν εχάθηκε.
Η Χώρα δεν επάρθηκε.
Οι Χώρες χάνοντ’ από ’μας
κι’ από την αμυαλιά μας.
(Ελ.Α.)
