Του Μάκη Σεριάτου
Είναι αλήθεια πως στην ιστορία της πολιτικής επικοινωνίας, ο φόβος, και κυρίως, αυτός για έναν πόλεμο, ήταν το σημαντικότερο εργαλείο σε μια στρατηγική που το ζητούμενο της ήταν να επιλέγει κανείς την α ή β λύση, με κριτήριο τον φόβο για το χειρότερο.
Σήμερα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που μας επιτρέπουν να μεταφέρουμε προσωπικές γνώμες και απόψεις, έχουν εξελιχθεί στο κρίσιμο μέσον, στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, στην κατηγοριοποίηση αυτών που νιώθουμε, σαν τα πιο σημαντικά γεγονότα που καθορίζουν την καθημερινότητά μας, αλλά και το μέλλον μας.
Και ενώ η απόφαση μοιάζει να είναι προσωπική υπόθεση, η αλήθεια είναι ότι μας επηρεάζουν καθοριστικά οι αναρτήσεις των «φίλων μας», πολύ περισσότερο από τις αναρτήσεις του επίσημου κράτους ή μιας μεγάλης μάρκας.
Η γνώμη κάποιου ή μια μικρή ιστορία με προσωπικό χαρακτήρα, που κουβαλάει το προσωπικό συναίσθημα, άποψη, έχει μεγαλύτερη διείσδυση από ένα κείμενο με λογικά επιχειρήματα.
Η επανάληψη πολλών τέτοιων αναρτήσεων από διαφορετικούς φίλους μας, οι έρευνες δείχνουν ότι τελικά μπορεί να μας αλλάξουν γνώμη για αυτό που νομίζαμε ως αλήθεια και να αντικατασταθεί με μια νέα αλήθεια, αυτή των «φίλων» μας.
Και αν υποθέσουμε πως η επικοινωνία, πίσω από έναν πόλεμο είχε στόχο να δημιουργήσει φόβο και σε κάποιους υπερηφάνεια για τη δύναμη της πατρίδας τους όχι μόνο σε τοπικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, ξαφνικά ήρθε ένας μεγαλύτερος φόβος με πιο δυνατές εικόνες, με ένα νέο όνομα, που έδιωξε τον προηγούμενο φόβο σε μερικά 24ωρα.
Ο κορωνοϊός κατάφερε να σκεπάσει σε λίγα 24ωρα όλα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσαμε σημαντικά μέσα, από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Έτσι, όλη η πιθανή προσπάθεια να φοβηθούμε έναν πόλεμο κινδυνεύει να πέσει στο κενό και να νικηθεί από έναν νέο πόλεμο, αυτόν που πιστεύουμε πως μπορεί να μπει σπίτι μας!
Τον CORONAVIRUS.
