Του Ν. Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ
Το είχε πει ο Αλβέρτος Αϊνστάϊν: «Οι Υψηλές Θέσεις είναι όπως οι πυραμίδες. Δύο ειδών ζώα μπορούν να ανέβουν στην κορυφή. Ερπετά και Αετοί». Βρήκα-ανακάλυψα, και καλύτερη παρεμφερή ατάκα- απόφθεγμα. Του Καρόλου Μποντλαίρ. Ίσως και οι «πρυτάνεις» του IQνα έκαμαν αντιγραφές…. : «Στην κορυφή μιας πυραμίδας, δύο ζώα επιβιώνουν. Τα ερπετά και τα αρπακτικά». Αυτό με βολεύει. Για την πρωθυπουργική Ελλάδα. Του Χθες και του Σήμερα.
Μητσοτάκης και Μαρινάκης στην Ελλάδα έγιναν ένα. Όχι λόγω κουμπαριάς. Αυτά συμβαίνουν. Λόγω ιδιοσυγκρασίας. Τσιφλίκι θεωρεί την Ελλάδα ο Κούλης, τσιφλίκι του ο Βαγγέλας τον Ολυμπιακό. Αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός από την Λουγκοντόρετς, αποκλείστηκε από τις φωτιές η Ελλάδα. «Θα δει τις όποιες ευθύνες» ο Μητσοτάκης, «θα εξετάσει ποιοι παίκτες ευθύνονται Μαρινάκης. Χαβαλέ δεν έχει; Μεγάλη πλάκα. Σαν ενορχηστρωμένοι –κουρδισμένοι περί ευθυνών…
Ο Μητσοτάκης επίσης μιλάει σαν Πλανητάρχης. Επιτάσσει εμβολιασμούς,κι «υποχρεωτικότητες». Κι αποκαλεί ψεκασμένους όσους δεν το έκαμαν! Ο Μαρινάκης το ίδιο για τους οπαδούς. Απαγορεύει την είσοδο στο Καραϊσκάκης στους μη εμβολιασμένους! Μα κι ο Βαγγέλας αποκαλούσε «κοπρόσκυλα» , όσους αναφωνούσαν «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Κι ας ήταν περισσότερο και πλέον παραδοσιακοί Ολυμπιακοί από τον PRESSEMPORO. Tου Ελληνικού Τύπου σε τηλεόραση, sites και γενικά σε media.
Ο Κούλης κούνησε το δάκτυλο στους πολίτες για τον covid και τον εμβολιασμό. Ο μουσάτος (το χοντρός είναι αγενές και απρεπές) ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, στους παίκτες του για τον αποκλεισμό από την Βουλγαρική ομάδα. Δεν έχουν πολλά κοινά;
Τέλος πάντων . Στην εποχή που ζούμε μάλλον οι επιλογές είναι δύο. Η μία να γίνεις Μητσοτομαρινάκης . Καμία σχέση με την παραδοσιακή Νέα Δημοκρατία και τον ΜΕΓΙΣΤΟ Ολυμπιακό (όπως εγώ θεωρώ). Η άλλη, να δεις τι συμβαίνει γύρω σου. Χωρίς παρωπίδες, αντιπολίτευση, μαθητευόμενους Τσίπρες, τζάκια Μητσοτάκηδων και κακομαθημένους Μαρινάκηδες. Η αλήθεια θα φανεί. Από τον απλό λαό. Από μένα κι από σένα. Μέσα στο γήπεδο της πολιτικής , μέσα από τους πάγκους των αρνητών, μέσα στον πραγματικό αγωνιστικό χώρο της ζωής του πολίτη. Που έχασε κόμμα, βιός, που δεν ασχολείται με την ομάδα του, που βαρέθηκε το ψέμα και τα λαμόγια. Χαίρεται.
