Του Ν. Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ.

Τι είναι τελικά η ΠΙΣΤΗ; Μπορεί κάποιος να αποδώσει ετυμολογικά, αυτό το βαθύ συναίσθημα που ζει ο καθένας ξεχωριστά; Μάλλον όχι. Θα πει κάποιος πως πίστη είναι η πεποίθηση ενός ατόμου για την αλήθεια που εκείνος βιώνει. Θα ομολογήσει, κάποιος άλλος, πως πίστη καλείται η βεβαιότητα ενός ανθρώπου για έναν ισχυρισμό του. Άλλος θα κάνει λόγο κι αναφορά για την δυνατότητα της βιωματικής του πραγματικότητας, η οποία τον έκανε να πιστέψει σε κάτι. Οτιδήποτε….κάτι.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

‘Όταν , λοιπόν, κάποιες πεποιθήσεις είναι ΚΟΙΝΕΣ σε μία ομάδα, σε μία κοινωνία σε ένα σύνολο ανθρώπων, ΧΩΡΙΣ να υπάρχει μονάδα μετρήσεως ΠΙΣΤΕΩΣ, λέμε πως δημιουργείται μια ΟΜΑΔΑ ΠΙΣΤΩΝ. Στην θρησκεία, στην ηθικοπλαστική, στην πολιτική ιδεολογία, σε θεσμούς, οργανώσεις, ακόμα και σε …ποδοσφαιρικές ομάδες! Εκεί, δηλαδή, που δεν υπάρχουν ζωντανά κύτταρα επιχειρηματολογίας, μήτε θαύματα, είτε προσωπικές εμπειρίες για να προσκυνάς –για παράδειγμα- σώβρακα και φανέλες που τραγουδούσε ο συγχωρεμένος ο Τζιμάρας Πανούσης. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, ωστόσο, πως –για παράδειγμα- ένας ΠΙΣΤΟΣ στον Ολυμπιακό, είναι στην ζωή του λιγότερο πιστός Χριστιανός. Πως ένας ΠΙΣΤΟΣ ακόλουθος του ΠΑΟΚ, είναι λιγότερο πιστός οπαδός της ιδεολογικής ντιρεκτίβας της αριστεράς.

Η ΠΙΣΤΗ, νομολογικά, παραδοσιακά, ιστορικά, ΕΝΩΝΕ. Η πίστη, για παράδειγμα,  των νέγρων για ισότητα, απέφερε καρπούς. Στις 28 Αυγούστου του 1963 έλαβε χώρα στην Ουάσιγκτον η ιστορική πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα στην οποία ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μπροστά σε 250.000 διαδηλωτές έβγαλε τον περίφημο λόγο του που ξεκινούσε με την (ιστορική πλέον) φράση «Έχω ένα όνειρο» (I have a dream).

Η ΠΙΣΤΗ στα θρησκευτικού χαρακτήρα θέματα, χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις, επίσης ήταν ένα καταφύγιο πολλών ανθρώπων με κοινό παρονομαστή σκέψεως, αντιλήψεως, δράσης, κοινωνικής συμπεριφοράς.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η ΠΙΣΤΗ σε ένα κόμμα, σ΄ έναν ηγέτη, σε ένα πολιτικό μανιφέστο δημιούργησε πολλές φορές έναν κοινωνικό σεισμό, μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν μελετήσει κανείς την προπαγάνδα , την πλύση εγκεφάλου και τον τρόπο προσηλυτισμού του Χίτλερ.  Βεβαίως και είχε ολόκληρο λαό μαζί του , ο οποίος αρχικά πίστευε στα Εθνοσοσιαλιστικά του κηρύγματα και μετά –θέλοντας και ΜΗ- τον ακολούθησαν. 

Επίσης, διόλου τυχαία στον Χριστιανισμό , το «ΠΙΣΤΕΥΩ» αποτελεί το σύμβολο της Πίστεως. Και έχει γραφεί το ….324 μετά Χριστόν!!! Ομιλούμε τώρα πολύ πριν το σχίσμα των εκκλησιών (Ανατολικής και Δυτικής) του 1054.Άρα λειτούργησε, όπως σε πολλές τάξεις ανθρώπων, σε μία κοινή πεποίθηση, σεβασμό, αξία και ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ.

Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ συνταγή της ΠΙΣΤΕΩΣ  , της ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗΣ, της ΔΡΑΣΗΣ πολλών ανθρώπων με κοινές πεποιθήσεις κι αντιλήψεις, ήταν η ΔΙΑΙΡΕΣΗ.  Παλιά συνταγή ΚΑΙ αυτή. Το διαίρει και βασίλευε. Έσπερνε κάποιος τον σπόρο της αμφισβήτησης, τον καρπό της διχόνοιας, τον «κόκκο σινάπεως» της αμφιβολίας. Έτσι το «η ισχύς εν τη Ενώσει» πήγαινε περίπατο, και πάλαι ποτέ δυνατές ομάδες, έως και αυτοκρατορίες ΕΠΕΦΤΑΝ. Αυτό συνέβαινε όταν διαρρήγνυαν τον μανδύα της ΠΙΣΤΕΩΣ. Όταν πετούσαν την πίστη  οποιασδήποτε μορφής, που τους έκανε αρραγείς, συμπυκνωμένους, δυνατούς, ισχυρούς και υπολογίσιμους. Κι απέμεναν γυμνοί στις ορέξεις του αντιπάλου….

Σήμερα που πιστεύει ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ, αδέλφια; Ούτε καν στον ίδιο του τον ΕΑΥΤΟ! Κάθε βράδυ ξαπλώνει το κεφάλι του στο μαξιλάρι της αγωνίας! Σε αυτά που του ΦΥΤΕΥΟΥΝ στο μυαλό. Και τι σκέφτεται; Το πρόστιμο της αστυνομίας, αν δεν φορέσει αντι-covid 19 μάσκα, τις δηλώσεις του Ερντογάν πως θα του κάνει πόλεμο, τον ΕΝΦΙΑ που έρχεται, την δουλειά που ΔΕΝ έχει ή, που δεν αμείβεται επαρκώς, στο αν είναι επικίνδυνοι ή, όχι οι μετανάστες, αν θα έχουμε καλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα από την γείτονα, πότε θα μάθουμε από τον Αυτιά για τα αναδρομικά στις συντάξεις….Και πάει λέγοντας. Και ξυπνάει ο σημερινός Έλληνας και μονολογεί Καβαφικά: «Πως πέρασαν οι μέρες, πως πέρασαν τα χρόνια….».

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ιός ΔΕΝ είναι ο κορωνοϊός. Είναι η αγωνία, ο τρόμος, η θλίψη στα βλέμματα, το χαμηλωμένο κεφάλι.  Η χειρότερη απειλή ΔΕΝ είναι η Τουρκία. Είναι η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, ο πανικός, η μεταφορά ευθυνών και ο ωχαδερφισμός. Όσο φοβόμαστε εμείς την Τουρκία, άλλα τόσο φοβούνται κι εκείνοι εμάς. Η διαφορά μας είναι πως στις δύο τελευταίες γενεές εμείς τον μοναδικό πόλεμο που κάναμε ήταν ο λουλουδοπόλεμος στα μπουζούκια, κι εκείνοι έκαναν «ασκήσεις» στα “barlarsokağı”, μια σειρά από μπαρ & παμπ στην οδό Iskele και στην οδό Kadife, στην περιοχή Kadıköy όταν είχε για πρόγραμμα τον …χορό της κοιλιάς.

Δεν θέλω να τεντώσω άλλο το «σεντόνι» της σκέψης μου. Όντως εγώ μπορεί να ΠΙΣΤΕΥΩ «εις έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα…». Μα επειδή ο Θεός μου , έχει ομολογήσει κατά τας γραφάς πως υπάρχει ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, έ, συμφωνώ πως στις μέρες μας (ή, μάλλον στις νύχτες του μυαλού μας) μας πήρε ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ και μας ΣΗΚΩΣΕ. Και έχει πολλούς υπηρέτες που ασελγούν στην ίδια μας τη ζωή, στην οικογένεια, στην καθημερινότητα. Να είστε βέβαιοι….Ζουν ανάμεσά μας και τους γνωρίζουμε άπαντες. Αλλά μονίμως έχουμε μάθει να ζούμε με….βαρβάρους. Και τι θα κάνουμε δίχως αυτούς; Χαίρεται.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης