Όπως οι εξαιρετικά ωραίες γυναίκες είναι καταδικασμένες να δυστυχήσουν (Theodor Adorno), αφού οι δυνατότητες επιλογών τους είναι άπειρες, άρα μοιραία μηδενικές (ο εγκέφαλος αντέχει έναν πόνο και μια απόλαυση την φορά), έτσι και στην πολιτική το προνόμιο της ομορφιάς των ιδεών (liberté, égalité, fraternité), κληρονομιά του Διαφωτισμού και πολλών άλλων οικουμενικών (θρησκευτικών και πολιτικών) ρευμάτων στην Ευρώπη, σκοντάφτει πάνω στην σκληρή πραγματικότητα του κυνισμού των στρωμάτων που λατρεύουν πλέον μόνο την ευζωία τους, κλείνοντας αυτιά και μάτια στις συμφορές του κόσμου τούτου.
«Οι μεγάλες αρετές μας κουράζουν τελικά. Η νόηση μας κάνει να ντρεπόμαστε και φανταζόμαστε που και που μια καλοδεχούμενη βαρβαρότητα όπου η αλήθεια δε θα απαιτούσε προσπάθεια» (Albert Camus)
Οι πολλοί πλέον, ή έστω αρκετοί από τους πολλούς, δεν είναι με την αριστερή ερώτηση αλλά με την δεξιά απάντηση, που καθηλώνει με την υπεροψία και την βεβαιότητα πως οι δεξιοί, εκτός από καλοί, πλούσιοι και ευτυχείς, θα κυβερνούν εσαεί αφού είναι οι μόνοι που δεν έχουν καμιά ενοχή για την οιδιπόδεια σχέση με την εξουσία. Εξ ου και η πανωλεθρία της αριστεράς ανά την Ευρώπη, που ψηφίζει πλέον όμορφους play-boys, τέως μπράβους νυκτερινών κέντρων και ανερυθρίαστους φασίστες που θέλουν να κάνουν τις κοινωνίες γκέτο αποστειρωμένων φοβικών κεφαλοκυνηγών των άτυχων μεταναστών.
Οι ενοχικοί πτωχοί (πολλοί συνήθως, αφού για κάθε πλούσιο αντιστοιχούν χιλιάδες πτωχοί κατά τον Άνταμ Σμιθ και συγκεκριμένα τότε εξακόσιοι και σήμερα απείρως περισσότεροι) πολίτες πρέπει ή να λατρεύουν τον ηγεμόνα ή ακόμα καλύτερα να τον φοβούνται όπως λέει ο Μακιαβελλι εύστοχα˙ έτσι εξηγείται πως τα πιο φτωχά στρώματα (μικροαστοί τουτέστιν) στρέφονται στην απλοϊκή και ανιστόρητη λογική που δεν θέλει επιχειρήματα με φαιά ουσία, αλλά κουτσομπολιά, φαντάσματα και θαύματα: ένας Άγιος είναι πάντα πιο χρήσιμος από έναν φιλόσοφο και έναν επιστήμονα που θα ασκήσει το νου και τη λογική για να καταλήξει κάπου. (Θυμηθείτε τους ψεκασμένους στην έναρξη της κρίσης αλλά και προσφάτως την επιτυχία ενός άλλου ψεκασμένου στις εκλογές, τηλεπωλητή και κατόχου της αλήθειας της παγκόσμιας ανθελληνικής συνωμοσίας).
Στον παλιό μεσαίωνα καίγανε τις γυναίκες σα μάγισσες επειδή είχαν περίοδο, στον σημερινό μεσαίωνα καίνε τους εγκεφάλους μας οι τηλεοπτικοί μάγοι που πολλαπλασιάζονται ως μύκητες με τα πρωτοβρόχια από την υγρασία των ψεκασμένων νεφών που μας περιτριγυρίζουν.
«Όποιος έχει νου και ομορφιά να μην τα δείχνει ταυτόχρονα γιατί θα τον μισήσουν οι άνθρωποι» λέει ο Hölderlin… Ποιoς να τον ακούσει σήμερα, αφού οι όμορφοι και σπουδαγμένοι με την ξεκάθαρη λογική των αριθμών, νίκησαν κατά κράτος τα απλά και αβέβαια συναισθήματα των αριστερών που νόμισαν πως η κατάκτηση των θερινών ανακτόρων γίνεται μόνο με ψωράλογα του Δον Κιχώτη.
Για γνωστούς ψυχαναλυτικούς λόγους (οι οποίοι δεν είναι της παρούσης) η μεγάλη τέχνη γράφεται με αίμα και όχι με ψέμα. Η απόλαυση στον έρωτα και στην τροφή έρχεται από την στέρηση και όχι από την υπερπροσφορά. Η επιθυμία, λέει ο Βιργίλιος, είναι σαν την Ευρυδίκη: μόλις την πιάσεις κατεβαίνει στον Άδη.
Συναισθήματα έχουν οι δυστυχείς και οι πονεμένοι˙ η έλλειψη δημιουργεί επιθυμία και πάθος για το αντικείμενο του πόθου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβίωση και ο έρωτας. Η ζωή και η αναπαραγωγή γι’ αυτό συνεχίζονται χιλιάδες χρόνια και σε αυτή την σύντομη ζωή, ενώ οι έχοντες και κατέχοντες όντας πλήρεις αναζητούν απολαύσεις είτε στις εκκλησίες, είτε στις ουσίες.
Η ερμητική φράση του μεγαλοφυούς Wittgenstein πως «παράλογοι δεν είναι αυτοί που χάνουν τη λογική τους αλλά αυτοί που χάνουν τα συναισθήματά τους», μπορεί να ταιριάξει γάντι σε αυτούς που μέσα από την αυτάρκεια τους κτίζουν έναν κόσμο αυτιστικό και ναρκισσιστικό, όπου η επικοινωνία γίνεται είτε μέσω μπράβων και θωρακισμένων κινητών και ακινήτων, είτε μέσω της εικονικής πραγματικότητας των έξυπνων συσκευών, όπου οι ανθρωπίδες φωτογραφίζονται μόνοι τους – selfie όπως και selfish, το άκρον άωτον της εγωπάθειας.
Οι σοφοί βεδουίνοι και όχι οι σύγχρονοι με τα πλούτη, έλεγαν πως οι φωτογραφίες κλέβουν την ψυχή του ανθρώπου και αρνιόντουσαν να στηθούν στον φακό (θυμηθείτε τον Λόρενς της Αραβίας). Σήμερα όλοι και όλου του κόσμου οι κάτοικοι δείχνουν όχι μόνο την ψυχή τους, αλλά και τα εσώρουχά τους για να μιλήσουν δήθεν με τους στιγμιαίους φίλους τους, πολλοί δε τους αγοράζουν κιόλας από την Ινδία που’ χει καλές τιμές στα likes.
Στην σημερινή Ευρώπη, οι διαφωτισμένοι, οι ουμανιστές και οι ονειροπόλοι δεν έχουν θέση ˙ μόνο οι πλούσιοι και αυτό αποδεικνύεται από το ποιούς ψηφίζουν οι λαοί (γυαλιστερές φιγούρες που μοιάζουν με μοντέλα του Armani, ντυμένα με Zara όμως λόγω κρίσης.)
Οι φτωχοί ψηφίζουν τους δυνάστες τους αλλά και τα τίποτα που σιχαίνονται την σκέψη, τη μιζέρια, τους μετανάστες και τους άσχημους… Στη Βαϊμάρη μάζευαν τους ανάπηρους και τους έκαιγαν, μετά ακολούθησαν οι Εβραίοι ˙ σήμερα οι Εβραίοι της Ευρώπης είναι οι φτωχοί και οι μετανάστες, αύριο θα είστε ΕΣΕΙΣ, που όμως δεν βλέπετε το τέρας (και δεν το βλέπετε γιατί είστε ήδη εσείς τέρατα). Το «success story» του πιο ακραίου φιλελευθερισμού, σας έχει ήδη πείσει πως όλοι μπορείτε να έχετε θέση στον κόσμο της επιτυχίας των ιδιωτών, της ιδιωτείας και της ιδιοτέλειας των ιδιωτικοποιήσεων, παραβιάζοντας την πρώτη αρχή της Γαλλικής Επανάστασης που έλεγε πως οι κοινωνικές διακρίσεις θεμελιώνονται μόνο στο κοινό όφελος και όχι στο ιδιωτικό…
Τώρα όμως αυτά ξεχάστηκαν και πάνοπλος ο στρατός της μόνης αξίας είναι πλέον η ιδιωτικοποίηση…
Ιδιωτικοποιήστε τα όλα, την ψυχή, τον έρωτα, την ζωή αλλά και τον θάνατο που θα σας υπενθυμίζει πόσο ιδιωτικός είναι πάντα, ακόμα και εκεί που δεν τον υποψιάζεστε…
«Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα τελικά
και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και
με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών
των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και
την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.»
(José Saramago, «Τετράδια του Λαντσαρότε – Ημερολόγιο ΙΙΙ, 1993-1995»)
