Η χώρα επιμένει να παράγει προσωπικότητες που δεν χρειάζεται και να προβάλλει ανάγκες και απαιτήσεις δίχως προσωπικότητες που θα επωμιστούν και θα τις τιμήσουν. Νέοι τόσο παλαιοί.
Μια στοιχειώδης περιγραφή αυτών των νέων είναι το υψηλό επίπεδο σπουδών στην Ελλάδα και στην αλλοδαπή, γνώση και χρήση ξένων γλωσσών, μικρή ή επαρκής προϋπηρεσία σε εγχώριους δημόσιους σχηματισμούς και πολιτικά γραφεία καθώς και σε διεθνής οργανισμούς, εργατικότητα και ένταξη σε κόμμα που εκπροσωπεί τις απόψεις και σκέψεις τους, στο οποίο έχουν αποδείξει την επιλογή της ένταξής τους.
Προέρχονται δηλαδή εκ των έσω χωρίς αυτό να αποτελεί αρνητικό στοιχείο.
Παρά το γεγονός ότι μερικοί είναι επίγονοι πολιτικών οικογενειών των οποίων αποτελούν «δυναμική συνέχεια» παρά το γεγονός ότι λίγοι είναι εκείνοι που έχουν διακινδυνεύσει επιχειρηματικά, ως καλό βιογραφικό, ως νέος αέρας αποτελεί μια «..πολλά υποσχόμενη « τάξη που ακόμα και αν δεν υπόσχεται είναι διαθέσιμη να περάσει εξετάσεις ώστε να ανέβει στην κλίμακα που επιθυμεί για το καλό της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου.
Μια πρώτη εξέταση δεν επιτρέπει βαθμό προβιβασμού.
Διαβάζοντας τις πολυάριθμες συνεντεύξεις τους σε κομματικά φύλλα και σε αντίπαλες εφημερίδες και περιοδικά, παρακολουθώντας τη στάση του σώματος τους και την εκφορά των επιχειρημάτων τους σε τηλεοπτικές εκπομπές, ακούγοντας τις απόψεις και διευκρινήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα, η γλωσσική πενία, η πεπαλαιωμένη συνθηματολογία, το αδιάκοπο αναμάσημα των κομματικών αναισθητικών, η συγκροτημένη αλλά διάχυτη επιθετικότητα, η ασύστολη μοραλιστική και παπαδίστικη θριαμβολογία, η υποχρεωτική υπόσχεση ανατροπών και σωτηρία του μέλλοντος στο όνομα μιας αναίμακτης επανάστασης, δηλαδή μιας θεσμικής αναγέννησης που θυμίζει «μεγάλο βήμα προς τα μπροστά» είναι ότι το καλύτερο έχουν να πουν.
Ακόμα χειρότερος είναι εκείνος ο λόγος που εμφανίζεται συγκροτημένος, εκφράζεται με άνεση και επιδεικνύει μια ευκαμψία προσωπικής κατάκτησης της πολιτικής και της δημόσιας σφαίρας.
Είναι ο λόγος της καλής εντύπωσης που αφήνει τη γεύση της επίπλαστης λογιοσύνης.
Το «νέο αίμα» ρέει όπως το παλιό, φρούτο κομματικού θερμοκηπίου, ωριμασμένο χωρίς βάσανο, άγευστο στο περιβόλι της κοινωνίας, υποκείμενο σε ταχεία φθορά και σάπισμα μόλις κοπεί από το βλαστό που το στηρίζει.
Η χώρα επιμένει να παράγει προσωπικότητες που δεν χρειάζεται και να προβάλλει ανάγκες και απαιτήσεις δίχως προσωπικότητες που θα επωμιστούν και θα τιμήσουν.
Η κρίση λένε έχει πλάσει ποιότητα νέων που είναι ουσιαστικά νέοι, «κρυμμένος θησαυρός».
Αυτόν τον θησαυρό ευτελίζει και εκπατρίζει δίπλα στην παλαιότητα του νέου αίματος των κομμάτων, η ροή του οποίου στο σώμα της κοινωνίας αφήνει απόηχο ντενεκέ ξεγάνωτου.
