Από γεννησιμιού του, κανείς δεν μπορεί να είναι φονιάς. Πώς γίνεται, μεγαλώνοντας, να γίνεται γυναικοφονιάς;
Το γυναικείο, μητρικό στήθος τον έθρεψε κι αυτόν.
Ο κόρφος της μάνας ήταν στείρος; Μήπως η αγκαλιά της ήταν παγωμένη; Μήπως, η μάνα δεν ήταν εκεί, όταν τη χρειαζόταν;
«Όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, λαχταρούν τη γνώση:
Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», φωνάζει ο Αριστοτέλης.
Πώς μπορεί κάποιος, που από τη ανθρώπινη φύση του, επιζητεί τη γνώση, ταυτόσημη με την ηθική και της αισθητική, να γίνεται γυναικοφονιάς;
Μήπως η κοινωνία του στέρησε την ανθρώπινη γνώση, την ανθρώπινη-ανθρωπιστική παιδεία, που μόνο, αυτή προάγει την ανθρωπιά;
Μια κοινωνία που αδιαφορεί για τα μέλη της, γιατί έχει αποδεχθεί το, αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, σλόγκαν του παγκοσμιοποιημένου κυνισμού: «φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you».
Μια τέτοια κοινωνία, θρέφει τη βία, στα στείρα σπλάχνα της. Την παντοειδή βία, που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας.
Μια ανδροκρατούμενη πολιτεία, όπου ο άντρας είναι ο αφέντης, και η γυναίκα όργανο ικανοποίησης των επιθυμιών και αναγκών του άνδρα.
Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το ανδροειδές (που μοιάζει, αλλά δεν είναι άνδρας), το αρσενικό αυτού του είδους θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του, και αφιονισμένος με το κούφιο νταηλίκι γίνεται και γυναικοφονιάς, δ’ ασήμαντον αφορμήν,
Ο γυναικοφονιάς, στρεβλωμένος από την αμάθεια, και το λογικό του σε χειμερία νάρκη, αντιδρά με την αλόγιστη τυφλή βία, θεωρώντας πως έχει το δικαίωμα, ακόμη και να στερήσει τη ζωή από το κτήμα του, τη γυναίκα θύμα του.
Μπορεί, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, να περιθωριοποιεί τους ανθρώπους, να τους αλλοτριώνει, να τους αποξενώνει από τις αρχές και την ανθρωπιά τους,
Όμως αυτό δεν αποτελεί άλλοθι γυναικοφονιά
Με σημαίες και με ταμπούρλα, η ζωή τραβάει την ανηφόρα.
Με καθαρά πρόσωπα, δήλωση ταυτότητας και ανάληψη προσωπικής ευθύνης, οι άνδρες μαζί με τις γυναίκες αγωνίζονται, με την δύναμη του λόγου, — που «κοκάλα δεν έχει και κοκάλα τσακίζει»—, πολεμούν οι μαχητές, κι όχι με το κούφιο νταηλίκι του γυναικοφονιά.
«Ο καθείς και τα όπλα του», λέει ο ποιητής.
Μα αυτός, που για όπλο έχει την αλόγιστη, τυφλή βία και τον φόνο, δεν είναι πολεμιστής. Δεν είναι αγωνιστής, ούτε, καν, του δικού του άδικου, που θεωρεί δίκιο.
Μαϊμουδίζοντας το «αντράκι», ο δειλός γυναικοφονιάς, πατώντας πάνω στο άδειο του κεφάλι, αγνοεί, γιατί ποτέ δεν του τα μάθανε;
Γιατί δεν θέλησε να τα ακούσει; Γιατί δεν τα πιστεύει;
τα λόγια της γυναίκας Αντιγόνης:
«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν
Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ.»
Ξέμαθες πια ν’ αγαπάς γυναικοφονιά, και γεμίζεις το κενό της ύπαρξής σου, με την κτηνώδη βία, άκωλε (α στερητικό + κώλον: μέλος) ανάπηρε γυναικοφονιά.
«Άχθος αρούρης: βάρος της γης» είσαι και δεν έχεις θέση ανάμεσα στους Ανθρώπους.
Για τους παιδεραστές και τους γυναικοφονιάδες, αφού έχει καταργηθεί η θανατική ποινή, τα ισόβια τους αξίζουν.
«Κι όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1975, μετατρέποντας την ποινή του θανάτου σε ισόβια για τους πρωταίτιους χουντικούς.
* Το «γυναικοκτόνος» είναι politically correct, αλλά το «Να ξεφτελίζεις τους κακούς δεν είναι καθόλου άπρεπο, ίσα-ίσα τιμάς τους καλούς μ᾽ αυτόν τον τρόπο — έτσι λεν οι μυαλωμένοι. Λοιδορήσαι τους πονηροὺς ουδέν εστ᾽ επίφθονον, αλλὰ τιμή τοίσι χρηστοίς, όστις ευ λογίζεται» (Αριστοφάνης)
