Παλιότερα και σχεδόν πάντα, όταν κώλωνα συναισθηματικά είχα αποκούμπι έναν ψυχαναλυτή που με έβγαζε στο φως από το σκοτάδι που σε βάζουν οι μαύρες σκέψεις αυτού που λένε εύηχα «ασυνείδητο» οι ειδικοί…
Στα διλήμματα, στους χωρισμούς, στους καυγάδες, στα υπαρξιακά αδιέξοδα, είχα μια βοήθεια και τους ευχαριστώ, γιατί λίγο τους πλήρωνα σε αντίθεση με τους δικηγόρους, που τους πληρώνω πολύ, για να μην πω πάρα πολύ.
Αυτόν τον Αύγουστο όμως έπεσα σε κατάθλιψη, γιατί η συγκυρία των διακοπών τους είχε (τους ψυχαναλυτές) μακριά μου, ενώ πολύ κοντά μου είχα τις ειδήσεις για την έξοδο από το μνημόνιο που μου έβαλε διλήμματα, γιατί η κυβέρνηση και οι επίτροποι της Ευρώπης έλεγαν ότι τέρμα τα μνημόνια, ενώ η αντιπολίτευση έλεγε πως αντίθετα είμαστε και πιο βαθιά μέσα σε αυτά.
Το δίλημμα του Αμλέτου «Να είσαι ή να μην είσαι» θα ήταν πιο ευχάριστο και πιο θεατρικό από την ερμηνεία «μέσα ή έξω από το μνημόνιο», ανάλογα με την πολιτική άποψη των ομιλούντων.
Επειδή λόγω επαγγέλματος είμαι υποχρεωμένος να σέβομαι τους ειδικούς, γιατί αλλιώτικα θα πέσουν οι τοίχοι που στηρίζουν και την δική μου επιστημοσύνη (όποια τέλος πάντων έχω), έτσι κι εγώ άκουγα με φανατισμό τις απόψεις και των μεν και των δε, αφού στο σύστημα που μας διοικεί αυτοί είναι οι κατ’ εξοχήν ειδικοί, δηλαδή οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν κατά τεκμήριο πρέπει να ξέρουν κάτι παραπάνω από εμάς τους πληβείους που τους εκλέγουμε.
Εντάξει είπα μέσα μου, η αλήθεια είναι δύσκολη και απρόσιτη πολλές φορές άρα κάνε υπομονή. μέχρι οι «μάγοι» του κοινοβουλίου να στην αποκωδικοποιήσουν και κάποια στιγμή θα καταλάβεις τι γίνεται. Έτσι κατέληξα στο μηχανισμό σκέψης που έμαθα από την ιατρική, πως κάθε πάθηση έχει μια διάγνωση και μια θεραπεία που σε μεγάλο ποσοστό είναι ασφαλής, ειδάλλως η ιατρική δε θα’ χε νόημα γιατί θα σκότωνε αντί να θεραπεύει.
Δηλαδή ποτέ στην πράξη οι γιατροί δεν παίζουν ζάρια αν θα ζήσει ή θα πεθάνει ο ασθενής, αλλά αντίθετα συνδυαστικά δίνουν πιθανότητες και λύσεις σε πλαίσια λογικά και με βάση την προηγούμενη εμπειρία, και καταλήγουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε ασφαλή συμπεράσματα.
Ευτυχώς έπεσε φέτος στα χέρια μου το καλό βιβλίο του F. Worms για τις χρόνιες παθήσεις της δημοκρατίας και κατάλαβα πως η ανθρώπινη κοινωνία πάντα θα υποφέρει από κάτι που δε θεραπεύεται πλήρως… Που μοιάζει πολύ με το χιλιοειπωμένο τσιτάτο πως «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»… Που επίσης παντρεύεται με το βιτριολικό «η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα αλλά και πάλι καλύτερο από όλα τα άλλα».
Εκεί που ηρέμησα πως οι πολιτικοί λένε και καμιά υπερβολή για να μαζέψουν ψηφαλάκια, όπερ το σύστημα που ζω είναι εν τέλει καλύτερο από την περιγραφή του, άρα να πιστέψω πως στην χώρα με τον ωραιότερο καιρό, τα καλύτερα νησιά και τους πιο έξυπνους ανθρώπους, είναι πολύ πιθανό να κερδίσαμε το στοίχημα και να βγήκαμε στις αγορές. Αφού όλοι βγήκαν, δε μπορεί, θα βγήκαμε και εμείς…
Εξάλλου οι τραπεζίτες που δανείζουν και κερδίζουν από τα δανεικά, κάτι θα ήξεραν παραπάνω από τους δικούς μας πολιτικούς, που χρόνια πριν την εποχή της ευμάρειας δεν κατάλαβαν πως τα δανεικά δεν είναι ποτέ αγύριστα και οι ευρωπαίοι δεν είναι κουτόφραγκοι όπως αιώνες τώρα νομίζαμε.
Εκεί που αποφάσισα πως τελικά είχαν δίκιο αυτοί που έλεγαν πως βγήκαμε από τα μνημόνια και έκοψα τα ζάναξ, και είπα μπράβο στα αριστερά παιδιά που μας έβγαλαν από τα μνημόνια και δεν έριξαν το σκάφος στα βράχια, μαύρες σκέψεις με κύκλωσαν ακούγοντας πως το καθεστώς της ελληνικής δημοκρατίας κινδυνεύει από τα κομμούνια που ξαναπήραν κονσέρβες και είναι έτοιμα να επιβάλλουν καθεστώς Εμβέρ Χότζα με τους Αλβανούς, Τούρκους και Μακεδόνες μετανάστες που χρόνια τώρα τρώνε σαν σαράκι την πλατωνική μας δημοκρατία.
Ξαναθυμήθηκα την εποχή της χούντας που ζούσαμε ήσυχα και στρατιωτικά, χωρίς διλήμματα, τότε που αποφάσιζαν άλλοι πόσο εθνικόφρων είσαι και δεν είχες διλήμματα υπαρξιακά ˙ γιατί ο άνθρωπος τελικά αυτό που σιχαίνεται πιο πολύ είναι το να σκέφτεται ο ίδιος την ελευθερία του, ενώ λατρεύει να αποφασίζουν άλλοι για τα όρια της. Οι χούντες και οι φασισμοί δεν βρίσκονται στα μυαλά εξωγήινων που αποφασίζουν πραξικοπήματα, αλλά είναι βαθιά μέσα στην τρομαγμένη ψυχή του ανθρωπάκου, που αποφάσισε τη θεϊκή του μοίρα να την χαρίσει στους θεούς και να τους ορίσει αφέντες και δεσπότες της μικρής και μίζερης ζωής του (70 χρόνια) μια αστραπή δηλαδή μπροστά στην αιωνιότητα.
Σε έναν πλανήτη που οι δημοκρατίες πια εξαφανίστηκαν, με δικτάτορες που αλλάζουν τα συντάγματα για να εκλέγονται μονίμως μέχρι τον ενταφιασμό τους στα μαυσωλεία που φτιάχνουν εν ζωή, σε ένα πλανήτη που η μόνη δημοκρατία είναι το δίκαιο του ισχυρού, όπου ο καπιταλισμός είναι το μόνο οικονομικό μοντέλο που επιβιώνει, κάποιοι δικοί μας εθνοπατέρες ανακάλυψαν τον κίνδυνο του κομμουνισμού.
Αν δε μας κάνουν πλάκα οι καλοί μας αυτοί πατριώτες, θα πρότεινα ψυχιατρική εξέταση για μανία καταδίωξης, γιατί σε ένα κόσμο που οι κομμουνιστές εξαφανίστηκαν, όπου οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις είναι στη γωνία με τις δεξιές να κυβερνούν σε όλο τον κόσμο, εσύ να βλέπεις κομμουνιστικό κίνδυνο και απειλή της δημοκρατίας, τουλάχιστον αν δεν είναι ψυχιατρική νόσος, θα αποδειχτεί πως ο ψεκασμός των προηγούμενων ετών εξακολουθεί να απειλεί την πνευματική ισορροπία των συμπολιτών μας.
Δρ. Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,
Πρόεδρος Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών
