Του Ν.Ι.ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ
Υπάρχουν πολλοί καφενέδες στην Ελλάδα. Όχι μόνο αυτός του Νταλάρα (στου λιμανιού την άκρη), αλλά εκείνοι που έχουν εθιστεί στην πολυφωνία της βλακείας. Εκεί που στεντόρειες φωνές και ουρλιαχτά προσπαθούν να πείσουν με την πειθώ του Μητσοτακέικου εμβολιασμού! Αναλύουν, συζητούν, φωνασκούν, προσπαθούν να επιβληθούν με τσιρίδες, αν τις φωτιές τις βάζει ο Τσίπρας, δήθεν, για αντιπερισπασμό ώστε να εκδικηθεί την υπόθεση «Μάτι», αν είναι φίλοι του Κυριάκου, ενεργούμενα του Ερντογάν, ή ακόμα ακόμα και εξωγήινοι από την φίλοι λέσχης του Χαρδαβέλλα.
Κι επειδή τα δάση -μαζί με την Ελλάδα- ΚΑΗΚΑΝ, κοιτάμε ΜΟΝΟ το δέντρο. Είπαμε. Πάει το δάσος. Παρανάλωμα του πυρός. Παντού. Και τώρα; Δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές. Δεν είναι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου από την 25η Φλεβάρη του 2020 που καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό. Είναι όλα μαζί…
Είναι ο covid , το κούνημα του δακτύλου της κυβερνήσεως στους πολίτες, η ανεργία, η έλλειψη ρευστότητας, τα λουκέτα στα μαγαζιά, η έλλειψη προοπτικής, ο εξοστρακισμός της ελπίδας, η κατήφεια, η υποχρεωτικότητα, οι μισθοί και συντάξεις πείνας, οι φρούδες υποσχέσεις, τα κούφια πολιτικά μισόλογα.
Η ατάκα του καφενέ, που σας προσδιόρισα πιο πάνω, μέσω της απλής ερώτησης : «Και ποιόν να ψηφίσω;» αναδεικνύει το πλήρες ΑΔΙΕΞΟΔΟ.
Εγκλωβιστήκαμε. Όπως ακριβώς στις φλόγες, έτσι και στην ζωή μας. Από πολιτικά παράσιτα, πρωθυπουργικά τζάκια που σιγόκαιγαν και φούντωσαν, ανάλγητα ανθρωπάκια, που μετέτρεψαν σε τσιφλίκι τους τα οικόπεδα της ελπίδας μας και της ζωής μας.
Ελέγχουν τη ζωή μας Αγάδες, που δεν τους ψηφίσαμε, αλλά διορίστηκαν. Κυβερνούν γραφικές καρικατούρες, που δεν τις επιθυμούσαμε, μα αναδείχθηκαν από το «μη χείρον βέλτιστο», μέχρι να δούμε το «μη χείρον… χείριστο». Και ξέρετε τελικά τι συμβαίνει; ΕΜΕΙΣ, εγώ εσύ, ο δίπλα, που έχουμε από πίσω μια νέα γενιά, την αφήνουμε στο έλεος αχυράνθρωπων!!! Ο πατέρας μας θα τους έσπαζε το κεφάλι. Ο παππούς μας θα τους εξαφάνιζε από τον χάρτη, αλλά εμείς (για καφενέ δεν έλεγα από την αρχή;) το τραγουδάμε αλά… Χατζή: Τσιγαροπρέφα και καφέ και δεν βαριέσαι αδελφέ…
Είμαστε σε πόλεμο. Κοινωνικό, οικονομικό, υγειονομικό, πολιτισμικό, πολιτιστικό, εθνικό, ανθρώπινο. Και τι πόλεμο να κάνουμε εμείς στην γενιά του 60 και του 70 όταν ο μεγαλύτερος που γνωρίσαμε –και πλέον δελεαστικός- ήταν ο… λουλουδοπόλεμος στα μπουζούκια επί Ανδρέα; Μεγαλώσαμε με τα παλαμάκια στην Μιμή και τα λουλούδια στον Άκη που έσερναν γυρτά υποβρύχια…..
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε η νομοθετική, η εκτελεστική, η δικαστική εξουσία και έβαζαν και ως 4η εξουσία τον Τύπο. Τώρα είναι όλα σε ένα. Πακετάκι…
Δεν γνωρίζω αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Άμοιροί ευθυνών πάντως, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ. Και να το κλείσω για να μην το απλώσω σαν σεντόνι; Ναι, ρε Μάκη. Αυτή η χελωνίτσα στην οποία αναφέρθηκες και «ανήρτησες» πάει αργά. Αλλά έχει γερό κέλυφος για να αντέχει, ζει αναπάντεχα πολλά έτη και το DNA της συγκαταλέγεται στα πλέον αρχαίων ζώων που γνωρίζουμε σε τούτο τον πλανήτη.
Αδέλφια, δεν έχουμε άλλη επιλογή: Επανεκκίνηση και διαφωτισμός. Είναι μονόδρομος από την επιλογή της ανακύκλωσης και του σκοταδισμού πολιτικών μαφιόζων. Χαίρεται.
