Η Ελένη Βλάχου (σε ελάσσονα κλίμακα αυτή), ο Χρήστος Λαμπράκης, ο Κίτσος Τεγόπουλος και ο επιχειρηματίας Γιώργος Μπόμπολας, διένυσαν ως εκδότες μια μεγάλη περίοδο στο τιμόνι της ελληνικής δημοσιογραφίας, επιχειρώντας διακριτικά για τα πολιτικά αλλά και τα οικονομικά τους συμφέροντα. Η αλήθεια όμως -όπως την έζησα στα γόνιμα δημοσιογραφικά μου χρόνια- ήταν πως σπάνια προσπάθησαν να ελέγξουν τις γραφίδες και τις συνειδήσεις των δημοσιογράφων τους.
Μέχρι που ο μακαρίτης Κώστας Μητσοτάκης, κάπου στο ξεκίνημα της δεκαετίας του’ 90, προσπαθώντας να κατακτήσει την θέση του κυβερνήτη, έβαλε στο ελληνικό λεξιλόγιο την άγνωστη ως τότε -στην καθημερινότητα του Έλληνα- λέξη ΔΙΑΠΛΟΚΗ! Νομίζω πως είναι περιττό να μείνω στην ουσία της λέξης αυτής, αφού, έχει ερμηνευτεί και με το παραπάνω. Η πολιτική εξουσία «συμπεθεριάζοντας» με τα εκδοτικά συμφέροντα κυριάρχησαν σε βάρος της αληθινής ενημέρωσης και φυσικά της δημοσιογραφίας.
Ο συνδικαλιστικός φορέας, γνωστός ως Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, εδώ και αρκετά χρόνια σε σταθερή αναδίπλωση (που μεταφράζεται σε αδυναμία να αναχαιτίσει το δαιμονικό παιγνίδι σύμπραξης της πολιτικής εξουσίας και του Τύπου), απλά παρακολουθεί τα γεγονότα, αφήνοντας τα μέλη της σε μια επικίνδυνη πορεία που ήδη έχει αγγίξει τα όρια της ανυποληψίας. Με εξαίρεση τους ελάχιστους «μεγαλοδημοσιογράφους» (οι οποίοι εξακολουθούν να εισπράττουν μεγάλους μισθούς), η πλειονότητα των συναδέλφων ζουν στα όρια της φτώχειας.
Οι συλλογικές συμβάσεις, που άλλοτε αποτελούσαν την τροχοπέδη στις περίεργες και καιροσκοπικές σκέψεις των εκδοτών, εξαφανίστηκαν από το κάδρο. Η ανεργία έπληξε τον κλάδο σε απίστευτα μεγάλο ποσοστό. Αλλά και όσοι εργάζονται –κυρίως στο πολιτικό ή οικονομικό ρεπορτάζ- διαβάζεις τα κείμενά τους και αισθάνεσαι πως είναι γραμμένα ή με γαλάζιο ή με κόκκινο (προς το ροζέ…) μελάνι! Κάτι που αποτελεί το κλειδί της δημοσιογραφικής παρακμής των ημερών μας. Δυστυχώς, τα συμφέροντα της πολιτικής του τόπου και της εργοδοσίας του Τύπου οδήγησαν τους δημοσιογράφους σε διχασμό και (παρασκηνιακά) σε εμφύλιο, με τα πρώτα αποτελέσματα να είναι ήδη ορατά.
Οι περιπτώσεις των τελευταίων ημερών με τον συνάδελφο Καψώχα αλλά και οι συλλήψεις δημοσιογράφων, ένεκα διώξεων από πολιτικά πρόσωπα δίνουν την εικόνα της παρακμής. Πρώτα ο Βαξεβάνης, οι Λάμψιας – Μαυρίδης χθες, περισσότεροι ίσως στο εγγύς μέλλον, αφού όλα δείχνουν (τόσο μέσω των πρωτοσέλιδων όσο και των τηλεοπτικών ειδήσεων) ότι ο πόλεμος χαρακωμάτων θα συνεχιστεί. Κρίμα δεν είναι;
ΥΓ: Να εκφράσω την συμπάθειά μου στον βουλευτή Μεσσηνίας Πέτρο Κωνσταντινέα για την προχθεσινή του περιπέτεια, έξω από την λέσχη οπαδών ποδοσφαιρικού σωματείου της πόλης. Το ότι έπεσε θύμα επίθεσης ένεκα της πολιτικής του ταυτότητας δείχνει εικόνα ντροπής, την οποία καταδίκασαν -όπως έπρεπε- όλα τα Κόμματα.
