Ώστε λοιπόν οι Ισπανοί είχαν χρόνο να δουν τα αποτελέσματα της κυβερνητικής Αριστεράς στην Ελλάδα και τελικά ψήφισαν Ραχόι και μάλιστα ενισχυμένο. Λαϊκοί και σοσιαλιστές άφησαν τον Πάμπλο να αναρωτιέται μπας και φταίει η κοτσίδα που σκάλωσε καταϊδρωμένος στην τρίτη θέση. Η συντηρητική Ευρώπη δεν επέτρεψε αριστερή στροφή της Ισπανίας. Και πώς δηλαδή το κατόρθωσε αυτό, αφού ο ισπανικός λαός είναι που ψηφίζει; Τι σχέση έχει η Ελλάδα; Μα ενάμιση χρόνο τώρα η κεντρική Ευρώπη ταλαιπωρεί τον έλληνα Αλέξη χτυπώντας τον πατρικά στο μάγουλο και την πλάτη και σιγά –σιγά, υπομονετικά, έτεινε μπροστά του τον κατάλογο της λιτότητας και των μνημονίων με όλα τα δήθεν υγιεινά και δυναμωτικά μέτρα που ως πρωθυπουργός πια έπρεπε υποχρεωτικά να πάρει. Και παρά την αρχική αντίδραση του ‘επικοινωνιακού πολιτικού’ πως δεν επρόκειτο να καταπιεί αμάσητα τα άνοστα μέτρα εξυγίανσης, τελικά, η μαμά Ευρώπη τον τάισε όλο του το φαγητό κι αυτός στο τέλος έγλειψε το πιάτο, σχεδόν λούστηκε τη μακαρονάδα σαν τον πεισματάρη Βασιλάκη Καΐλα που τίποτα δεν του άρεσε από το μενού, αλλά βρήκε τον Θανάση Βέγγο του στον Σόιμπλε.

Μετατρέπεται σε… πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη η Ευρώπη μας. Το άθλιο πείραμα στην Ελλάδα πετυχαίνει. Ο αριστερός πρωθυπουργός με τον δεξιό βραχίονα ευθυγραμμίστηκε με τους θεσμούς των αποφάσεων. Πού είναι οι αλληλέγγυοι ιντινιάδος της Μαδρίτης που πριν από πέντε χρόνια καλούσαν τους Έλληνες να ξυπνήσουν; Τους παράσυρε κι αυτούς το ρέμα, όπως νωρίτερα συνέβη με τους δικούς μας οργανωμένους αγανακτισμένους. Και μήπως δεν είναι ένα καλοστημένο ψέμα ότι ο λόγος που ο Αντώνης εγκατέλειψε την εξουσία και οδηγηθήκαμε σε πρόωρες το 2015 είναι γιατί τάχα στάθηκε αδύνατον να συμφωνήσουν τα κόμματα στο πρόσωπο που θα διαδεχόταν τον Κάρολο Παπούλια; Είναι δυνατόν ακόμα να το πιστεύουμε αυτό, ότι μονάχος του ο Αλέξης με τα άπειρα ψέματά του μας παράσυρε στον όλεθρο και υφάρπαξε την εξουσία από τον Αντώνη που λίγο έμενε να μας ξεβαλτώσει;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι Ισπανοί πάντως δεν παρασύρθηκαν από τον Πάμπλο.

Ώστε λοιπόν μια μεγάλη χώρα του Νότου παρέμεινε στη γραμμή της Δεξιάς και άρα εναρμονίζεται με το Βερολίνο και, όπως πάντα, με την Ουάσιγκτον.

Επίσης, μια μεγάλη χώρα του Βορρά, το Ηνωμένο Βασίλειο, Μεγάλη Βρετανία, Αγγλία όπως θέλετε αποκαλέστε τη γηραιά Αλβιώνα (από τη λατινική ρίζα: Albion) εκτελεί την απότομη αναστροφή πλήρους ανεξαρτητοποίησης από την Ευρώπη, όπως αυτή η Ευρώπη είναι σήμερα. Και πώς είναι σήμερα η Ευρώπη; Αβέβαιη, ευάλωτη, “σφιχτή” κι ασφυκτική για τους λαούς της. Τα κριτήρια και οι όροι ανάπτυξης, διεύρυνσης, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, που έθεσε στον εαυτό της ενόψει του κοινού νομίσματος, κάποτε στο Μάαστριχτ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, αμέσως μετά την επανένωση της Γερμανίας, αποδείχτηκαν θηλιά από πετονιά στο λαιμό της ή για την ακρίβεια στον λαιμό των νότιων λαών της. Γι αυτό τα σενάρια για μια Ευρώπη δυο ταχυτήτων έγιναν επί μακρόν αντικείμενο επίμονης θεωρητικής συζήτησης, που όμως αποδίδονταν σε στενοκέφαλους ευρωσκεπτικιστές και όσους ουδέποτε υπήρξαν ένθερμοι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπως ήταν ο Μιτεράν, ο Ντελόρ και ο Κολ που δρομολόγησαν την ευρωζώνη. Αλλά το παλιό σενάριο να σπάσει η οικονομική Ευρώπη σε Βόρεια και Νότια, δεν παίζει πια. Και δεν παίζει γιατί σήμερα υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας, πολύ σημαντικότερος από τον οικονομικό. Ο πιο ακραίος θρησκευτικός φανατισμός, η ισλαμική αγανάκτηση που εξέθρεψαν με το παραπάνω οι δυτικές δημοκρατίες με τη Διεθνή Κοινότητα επί τουλάχιστον δυο δεκαετίες τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης, επιστρέφει έξαλλος κι αποφασισμένος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η Βρετανία, είναι γνωστό, ουδέποτε υπήρξε υποστηρίκτρια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πολλώ δε μάλλον του κοινού νομίσματος. Επομένως, η αποχώρησή της σήμερα από την οικογένεια, απλώς κάνει πρωτοσέλιδη μια χτεσινή είδηση και τονίζει μια επίσης χτεσινή επείγουσα αναγκαιότητα: η ευρωπαϊκή οικογένεια από καιρό δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της κι ότι αυτό πρέπει να αλλάξει… προχτές. Όσο τα προβλήματα των ανθρώπων συνεχώς στοιβάζονται στην άκρη με πρόσχημα την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, όσο η κοινωνική ατζέντα γράφεται με κούφια λόγια κι όσο τα δημοσιονομικά κριτήρια των κρατών μελών παίζουν με τους αριθμούς των πολυεθνικών κολοσσών, δεν θα έχει κανένα νόημα για τους λαούς ούτε η ευρωζώνη ούτε καν η ένωση.

Αν η καθολική, συντηρητική Ισπανία, αυτή η μεγάλη χώρα εταίρος της ΕΕ και πολύτιμη σύμμαχος του ΝΑΤΟ, ακολουθούσε κατά λάθος τον δρόμο μιας αριστερής ανατροπής στην ηγεσία της, τότε, οι αγανακτισμένοι ανά τον κόσμο μουσουλμάνοι θα την οραματίζονταν σαν άλλοτε ως μια λατρεμένη πατρίδα που θα μπορούσε και πάλι να κερδηθεί. Ακραίο σενάριο; Ίσως, αλλά και πολύ επικίνδυνο για τη Δύση να διανοηθεί, όπως συνέβη στην Ελλάδα, να πειραματιστεί εκεί την πολιτική ένωση με έναν ιδεολόγο, ανεκτικό και ανεξίθρησκο αρχηγό των νέων κατά κύριο λόγο που θέλουν να αλλάξουν τον άδικο τούτο κόσμο. Έτσι, το πείραμα στην Ελλάδα πέτυχε εγκαίρως. Ένας αριστερός πρωθυπουργός συμμορφώθηκε μέχρι κεραίας με τα μνημόνια των Βρυξελλών. Η πολιτική ένωση είναι γεγονός κάπως ανομολόγητο μεν ακόμα αλλά υπό την ευλογία και την ιερή σύμπραξη της πλειοψηφίας των προκαθημένων της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού όλων των δογμάτων. Μπορεί το Ισλάμ να σπαράσσεται ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, αλλά και ο Χριστιανισμός είναι κατακερματισμένος. Όμως το Ισλάμ είναι πολυπληθέστερο, διεισδυτικότερο και αυτοκτονικά ενωμένο ανά τον κόσμο, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην αδικία και τη φτώχεια που οι δυτικοί, λένε, πρέπει να πληρώσουν επειδή ευθύνονται. Οι χριστιανικές χώρες του δυτικού κόσμου πόσο ενωμένες είναι και προς ποια κατεύθυνση; Γιατί δεν έχουν μπορέσει να ανατρέψουν το κλίμα που όσο πάει και ξεφεύγει από κάθε λογική;

Τι παίζει λοιπόν; Παίζει αυτό ακριβώς που σήμερα λένε όλοι οι ηγέτες των «27». Η Ευρώπη ή που θα συρρικνωθεί μέχρις εξαφανίσεως ή που θα γίνει ελκυστική για όλα τα κράτη που τη συναπαρτίζουν. Αυτό το «ελκυστικό» όραμα της Ευρώπης είναι η μεγάλη συζήτηση που ενώ χρόνια κλωθογυρίζει ως σκέψη στα μυαλά των νεώτερων ηγετών της ουδέποτε έγινε πράξη με ανάλογες, ανά κράτος μέλος, μακρόπνοες ευεργετικές πολιτικές πρωτίστως για τους πολίτες. Τώρα βασανίζει όλους τους λαούς που φτωχαίνουν, μεταναστεύουν, σκοτώνονται αδιακρίτως στις τρομοκρατικές επιθέσεις, κλονίζονται, χάνουν την πίστη τους στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Αν έτσι έχει η κατάσταση των πραγμάτων, τι λέτε εσείς ότι έπεται στο παγκόσμιο… house of cards για να ισορροπήσει επιτέλους το δράμα που εξελίσσεται;

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης