Τα ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ μέσα ενημέρωσης διαστρεβλώνουν την ενδεχόμενη απελευθέρωση εκατομμυρίων Σύρων από την τυραννία της Αλ Κάιντα που υποστηρίζεται από την Τουρκία στην περιοχή του Idlib ως «ανθρωπιστική τραγωδία».
Με αυτό τον τρόπο προδίδουν την υπακοή τους στη γεωπολιτική ατζέντα της Ουάσινγκτον και τον στόχο της να κυριαρχήσει σε κάθε χώρα στη Δυτική Ασία χωρίς εξαίρεση, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να στηριχθεί η Αλ Κάιντα για να επιτύχει το στόχο της.
Κάτι ανάλογο θα σήμαινε οι δημοσιογράφοι να είχαν εκφράσει τη λύπη τους για την απελευθέρωση της Ευρώπης από τους Συμμάχους, επειδή το σχέδιο δημιούργησε πρόσφυγες.
Αυτό θα βοηθούσε θα γίνει κατανοητή η αντίδραση των αμερικανικών ειδησεογραφικών μέσων στην προοπτική του Συριακού στρατού που απελευθερώνει το Idlib από την κυριαρχία ενός υποκαταστήματος της Αλ Κάιντα.
Ουσιαστική στην καταδίκη είναι η υποστήριξη για το status quo, καθώς οποιαδήποτε ρεαλιστική προσπάθεια τερματισμού της κατοχής θα προκαλέσει ρεύμα μετακίνησης πολιτών από ζώνη πολέμου.
Στις 20 Φεβρουαρίου, η εφημερίδα The Wall Street Journal έγραψε ένα άρθρο σχετικά με αυτό που υποστηρίζει ότι θα μπορούσε να είναι η «μεγαλύτερη ανθρωπιστική ιστορία φρίκης του 21ου αιώνα», δηλαδή την προώθηση του Συριακού στρατού στο Idlib», υποστηριζόμενη από ρωσικές αεροπορικές επιδρομές και φιλοϊρανούς πολιτοφυλακές, καθώς ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Ασαντ δεσμεύεται «να επανακαταλάβει κάθε ίντσα της Συρίας».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Άσαντ είναι τύραννος που κινεί μια ανθρωπιστική καταστροφή για να ικανοποιήσει την επιθυμία του (να την ερμηνεύσουμε ως απληστία;) για να «επανακαταλάβει» κάθε ίντσα της χώρας του.
Στην ιστορία, εμπλέκεται ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος παρουσιάστηκε ως προσωποποίηση του «παλιού αμερικάνικου ιππικού», σπεύδοντας στη βοήθεια «αδέσμευτων Σύρων πολιτών, με την αποστολή στρατευμάτων πέρα από τα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας.
Ο Ερντογάν, «απείλησε να ξεκινήσει πλήρη επίθεση στις δυνάμεις της Συριακής Κυβέρνησης αν ο κ. Assad δεν σταματήσει τη στρατιωτική επίθεση. Η Τουρκία έχει στείλει περισσότερα από 10.000 στρατεύματα και περισσότερα από 2.000 πυροβόλα και θωρακισμένα οχήματα στην Idlib».
Όλα φαίνονται αρκετά απλά: «Ο Άσαντ είναι ο βρώμικος που ξεκίνησε στρατιωτική επίθεση «για να νικήσει τα απομεινάρια» της «ένοπλης αντιπολίτευσης» της Συρίας, πυροδοτώντας ανθρωπιστική καταστροφή, ενώ ο Έρντογαν, ο ήρωάς μας, που δρα για να κοπεί το χέρι του τύραννου».
Είναι μια καλή ιστορία, αλλά λάθος.
Η «ένοπλη αντιπολίτευση» δεν είναι ομάδα φιλελεύθερων δημοκρατών που αγωνίζονται για την ελευθερία, αλλά η Αλ Κάιντα.
Η Τουρκία δεν είναι παρά ο ξένος εισβολέας με σχέδια στη Συρία που έχει υποστηρίξει από καιρό την Αλ Κάιντα ως πληρεξούσιο της στο Idlib.
Και ο στόχος του Ερντογάν δεν είναι να διασώσει τους Σύρους από έναν τύραννο, αλλά να επιβάλει τουρκική τυραννία με πληρεξούσιο, στο Idlib.
Όλα αυτά έχουν αναφερθεί στο παρελθόν στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του περιοδικού Wall Street Journal, αλλά από τότε έχουν χαθεί στην τρύπα της μνήμης.
Επιπλέον, έχουν ελαχιστοποιηθεί και άλλες πραγματικότητες, όπως οι συνεχιζόμενες επιθέσεις της Αλ Κάιντα σε συριακούς στρατιωτικούς στόχους αλλά και και σε Σύρους πολίτες.
Στις αρχές Μαρτίου του 2015 ο Ερντογάν είχε πάει στο Ριάντ για να συναντήσει τον πρόσφατα στεφανωμένο βασιλιά Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας, για να συμφωνήσει σε νέα στρατηγική για την εξαφάνιση του Άσαντ.
Και οι δύο ηγέτες ήταν πρόθυμοι να διαλυθεί η Αραβική εθνικιστική δημοκρατία της Συρίας.
Ο Ερντογάν, Ισλαμιστής με διασυνδέσεις με την Αδελφότητα των Μουσουλμάνων, αντιτάχθηκε στον κοσμικό χαρακτήρα της Συρίας.
Ο Σαλμάν, ένας μισογύνης, απίστευτα αντιδημοκρατικός μονάρχης που υποστηρίχθηκε από την Ουάσιγκτον, αντιτάχθηκε στον αντιμοναρχισμό της Συρίας, τον αραβικό εθνικισμό και την επιμονή ότι ο αραβικός κόσμος θα αποκτήσει ανεξαρτησία από τις κυριαρχίες των ΗΠΑ – ιδεολογίες που απειλούσαν την κυριαρχία της οικογένειάς του στην Αραβική Χερσόνησο και τους τεράστιους πόρους πετρελαίου.
Για να ξεπεράσει τη συριακή απειλή, ο Ερντογάν και ο Σαλμάν συμφώνησαν να δημιουργήσουν κοινό κέντρο διοίκησης στο Idlib για να συντονίσουν τις δραστηριότητες της Αλ Κάιντα (που λειτουργούσε στη Συρία την εποχή εκείνη κάτω από την επωνυμία Jabhat al-Nusra.)
Η Αλ Κάιντα και άλλες ομάδες τζιχαντιστών είχαν αναλάβει τον αγώνα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ενάντια στον κοσμικό χαρακτήρα και τον αραβικό εθνικισμό της κυβέρνησης Assad.
Οι τζιχάντες απειλούσαν να πάρουν τον έλεγχο όλων των Idlib, και ο τουρκος ισλαμιστής και Σαουδάραβας δεσπότης ήταν πρόθυμοι να δώσουν ένα χέρι.
Αυτό θα του επέτρεπε να προωθήσει την ισλαμική ατζέντα του Ερντογάν σε μια γειτονική χώρα – είχε ήδη κάνει πολλά βήματα για να εξισλαμίσει τη χώρα του – και να αποκτήσει ευκαιρίες κερδοσκοπίας στη Συρία για τουρκους επιχειρηματίες.
Αλλά από τους εναλλακτικούς δημοσιογράφους της Δύσης, ο Πάτρικ Κόκμπερν ίσως περιγράφει καλύτερα την ομάδα. Η Hayat Tahrir al-Sham, έγραψε στις αρχές του 2019, είναι «ισχυρή αποσχιστική παράταξη από τον Isis που ίδρυσε την ομάδα με το όνομα Jabhat al-Nusra το 2011 και με την οποία μοιράζεται τις ίδιες φανατικές πεποιθήσεις και στρατιωτικές τακτικές”.
Η Hayat Tahrir al-Sham (HTS) και η Αλ Κάιντα είναι το ένα και το αυτό. Μετά από μια προηγούμενη αλλαγή της επωνυμίας ως Jabhat al Nusra, ο συριακός κλάδος της Αλ Κάιντα μεταμορφώθηκε για άλλη μια φορά.
Όπως εξήγησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τον Μάιο, ο γάλλος αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών, Μπασάρ Γιααφάρι, η Hayat Tahrir al-Sham … είναι το Μέτωπο Al-Nusra, το οποίο είναι μέρος της Αλ Κάϊτα στο Λεβάντε, το οποίο είναι, ταυτόχρονα μέρος της Αλ Κάϊτα στο Ιράκ και μέρος της Αλ Καίντα στο Αφγανιστάν.
Ως εκ τούτου, όλοι μιλάνε για την Αλ Κάιντα, ανεξάρτητα από τα διαφορετικά ονόματα. Αλλά όλες ορίζονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως τρομοκρατικές οντότητες.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
